2 มีนาคม 2554 01:51 น.
หินกร่อน
เงียบเหงาปล่าวเปลี่ยวเอกา
ดั่งหญ้าอยู่เดี่ยวบนพื้นทราย
ไร้น้ำพรั่งพรมชโลมใจ
ไร้ไบไร้ดอกงอกเงย
ไร้ฝนหยดรินลงราก
ไร้รักไร้คู่ชิดเชย
ยังเฝ้ารอวันฟ้าเผย
เธอเอยเล่าอยู่หนใด
แม้สุดใต้หล้าฟ้าเขียว
แม้เปลี่ยวแดนดงข้าหาได้
ขอเพียงคนฟ้าคงเห็นใจ
แสนเข็ญปานใดข้ามา
หรือฟ้าแกล้งเราให้เหงาหงอย
ให้คอยรอฝนลมฟ้า
ซ่อนไว้ให้ไกลสุดตา
มิดพื้นแผ่นป่าดงดอย
ขอฟ้าอย่าได้ซ่อนเร้น
ให้ฟ้าเห็นใจเราหน่อย
รู้ไหมมีคนยังคอย
หยาดฝนหล่นลอยร่วงมา
หรือฟ้าหลงลืมคนนี้
คนที่เฝ้าคอยห่วงหา
หรือไม่เห็นใจคนคอยท่า
จึงปล่อยให้ข้าเฝ้ารอ
หรือฟ้าเห็นเป็นเช่นคนทราม
จึงห้ามเธอไว้ไม่ให้ขอ
หรือเก็บเธอไว้รอ
เพียงพอให้ตายทั้งเป็น
หรือเห็นเป็นเรื่องสนุก
จึงซุกซ่อนไว้ไม่ให้เห็น
ขอฟ้าอย่าให้ลำเค็ญ
ให้เป็นเช่นคนหมดใจ
ขอเธอคนนั้นจากฟากฟ้า
ให้เธอมาเป็นเช่นแขไข
ให้ข้าดั่งดวงดาราใด
ล้อมรอบกรอบใจจันทรา
อย่าให้เป็นเช่นหญ้าบนพื้นทราย
ที่อยู่อย่างไร้คู่เสน่หา
ขอเถิดข้าวอนคนบนฟ้า
โปรดเห็นใจข้า...เถิดข้าวอน
13 กุมภาพันธ์ 2554 02:44 น.
หินกร่อน
เราสองเคยรักมั่น
เคยรักกันหวานชื่น
มิแปรไปเป็นอื่น
ทุกคืนคิดถึงกัน
แม้เธออยู่แสนไกล
แต่ใจคงชิดมั่น
แม้บางคราวอาจไหวหวั่น
สุดท้ายพลันหยุดที่เธอ
วันนี้เกิดอะไรขึ้น
หรือใจเธอเป็นอื่นไปเหรอ
รู้ไหมมีคนพร่ำเพ้อ
ถึงเธออยู่ไม่คลาย
มองดาวให้น้ำตาร่วง
เจ็บช้ำทรวงอยู่ไม่หาย
ยามลมหนาวต้องผิวกาย
ใจสลายเพราะหนาวใจ
ให้ห่มผ้าสักร้อยผืน
คงไม่ฟื้นคลายหนาวได้
แล้วตัวเธอหนาวบ้างไหม
หรือไร้เยื่อใยไร้อาวรณ์
คงจะมีเพียงตัวฉัน
เฝ้าคิดถึงวันเก่าครั้งก่อน
ทรมานทุกคืนก่อนเข้านอน
แม้ตื่นตอนเช้าเศร้าหัวใจ
อยากบอกว่า คิดถึง คิดถึง คึดถึง
ในบ่อยครั้งจึงร้องไห้
อยากให้รู้ว่าทรมานสักเพียงใด
เมื่อเธอจากไปง่ายๆ ง่ายจริงๆ
หน้าส่วนตัว
1167
