..:::: จากวันนั้นที่ฉันเป็น~*

อตอม

     
>>>>>>------------------------------------------------->>>-------------------->>>>>>>

    
วันนี้ฉันได้ก้าวเดินมาอีกก้าวหนึ่ง...

เวลาผ่านไปแรมปีได้สอนอะไรฉันไว้มากมาย

สายลม สายฝนแสงแดด ต่างทำหน้าที่มันตามกาลเวลาที่ผันเปลี่ยน

เฉกเช่นเดียวกับคนมากมายที่ผ่านเข้ามาแต่งแต้มสีสันให้ความทรงจำ

บ้างทิ้งรอยยิ้มแสนประทับใจ ประสบการณ์เลอค่า หรือแม้แต่คราบน้ำตากับการลาจาก


    
ฉันได้เรียนรู้อะไรบ้าง???

ฉันคงตอบได้เพียงว่า ฉันตอบเป็นคำพูดไม่ได้หรอก

เช่นเดียวกับที่ตอบไม่ได้ว่ามีมวลอะตอมมากเท่าไหร่รอบกายเรา

ฉันรู้ว่ามันมีอยู่จริง...แต่ไม่อาจสัมผัสรูปธรรมของมันได้

สิ่งที่รุ้คือ ฉันรู้สึก ...ว่าสิ่งที่ฉันเป็นนั้นเป็นเช่นไร

รัก โลภ โกรธ หลง เศร้า เสียใจ ให้ สงสาร อิจฉาริษยา ทิฐิ เห็นแก่ตัว ฯลฯ ฉันมีทั้งนั้น


  
ฉันเคยเป็นเช่นไร???

จากฉันที่เคยเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาเรียบง่ายไม่ค่อยมีสาระกับชีวิตนัก

ได้พบรักและผูกพันกับใครคนหนึ่งซึ่งฉันเชื่อหนักหนาว่าเป็นรักแท้ที่ตามหามานาน

แต่แล้ววันหนึ่งฉันเสียเค้าไป...เพราะฉันนั้นหล่ะตัวการ

ฉันเคยแทบบ้าปล่อยให้ใจที่เย็นชาและเลือดเย็น

ไปทำร้ายกัดกินคนที่ฉันรักและรักฉันด้วยคำพูดและการกระทำ

เพียงเพราะฉันต้องการเพียงคนของหัวใจให้กลับมาทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทาง..


  
                             . ..แค่ผู้หญิงหนึ่งคน

                             ที่สับสนบนทางอ่อนไหว

                          ต้องจากเธอผู้เป็นเช่นดวงไฟ

                            ปล่อยดวงใจดำดิ่งสิ่งมืดมน... 


   
ฉันเรียนรู้ได้อย่างไร???

เมื่อฉันคิดทีจะออกจากกะลามืดEที่คว่ำอยู่ใต้โคลนตม

สิ่งแรกที่ฉันต้องทำคือ กล้า.. กล้าที่จะกลัว กล้าที่จะเจ็บ

และที่สำคัญต้องกล้าที่จะยอมรับมัน... กล้า  กล้า กล้า

ฉันบอกกับใครอีกคนที่เหมือนฉันอย่างกับฝาแฝดทุกครั้งที่ฉันจ้องมองเธอคนนั้น

และที่สำคัญ ฉันต้องกล้ายอมรับว่าฉัน เห็นแก่ตัว มากมายเพียงใดกับรักที่ผ่านมา


  
                                ...ยิ่งดำดิ่งลงลึก

                                  จิตใต้สำนึกก็ยิ่งต่ำ

                               แล้วถ่ายทอดไปสู่การกระทำ

                       เปลี่ยนเป็นคนใจดำ..ฆ่าใคร~ใครทั้งเป็น.. 

    
ตัวฉันในวันนี???

เมื่อมองย้อนอดีตกับสิ่งที่ฉันได้ทำ

มันตอกย้ำซ้ำ ๆ ว่าฉันเลวร้ายเพียงใด..เพียงเพราะใจฉันคงอ่อนแอ

ปล่อยให้ความเจ็บมาครอบงำอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ

จนต้องเสียคนที่ใจต้องการไปอย่างไม่มีวันหวนกลับได้เลย

.... นี่ฉันรักเค้า หรือ ฉันรักตัวเอง....


   
แต่...เมื่อช่วงวันผันผ่านไป

ฉันในองศาใหม่ได้ปรากฏแม้ไม่ทั้งหมดก็ตามที..

วันนี้....ฉันมีความสุขกับสิ่งที่ฉันมีฉันได้เพียงเพราะฉัน รู้จักพอ

ไม่ต้องเรียกร้องจากใครตามแต่เค้าจะให้ไม่ต้องร้องขอ

ฟ้าที่ขุ่นมัวเริ่มจางเมฆหมอกความเห็นแก่ตัวมันเริ่มจากฉันไป

เพียงเพราะฉันกล้ายอมรับว่าฉันมีมันอยู่และฉันมองเห็นมัน

   
หลายครั้งนักที่คนเรามักจะมองข้ามคุณค่าของคนใกล้ตัว

จนลืมไปว่าแรกเริ่มนั้นเรารักกันเช่นไรและอย่างไร..

ไม่เคยเติมน้ำให้ความรักปล่อยให้ตายด้านอย่างเดียวดาย

จนเมื่อวันผ่านความแห้งแล้งมาเยือนเพื่อเตือนความแปรผัน

แต่เรายังปิดประสาทสัมผัสหลอกตัวเองไปวันEเพื่อปิดบังความอ่อนแอ

คิดว่าเค้ายังรักยังแคร์และไม่มีวันแปรเปลี่ยนไป

ทั้งที่ใจลึกๆแล้วก็หวั่นเพราะความกลัว ว่าความฝันและรักนั้นจะพังทลาย

แล้วสุดท้ายเวลาก็ไม่อาจฉุดรั้งให้ดินที่แตกแยกเป็นทางมาสมานได้ดังเดิม..

สำหรับตัวฉันเองในวันนี้

บทเรียนที่มีเป็นเช่นกระจกที่ดีเหลือคณานับ

หากฉันมีโอกาสฉันอยากจะ ขอโทษ ทุกคนที่ฉันเคยทำร้าย

ด้วยวาจาและการกระทำ..ไม่ว่าคนนั้นจะยังอยู่หรือไม่ก็ตามที

ฉันหวังเพียงว่าจะได้รับการให้อภัยแม้มันจะลอยมาจากส่วนไหนของอวกาศก็ตามที...

และฉันก็ได้คำตอบให้ตัวเองแล้วว่า ฉันทั้งรักเค้าและรักตัวฉันเอง

ไม่มีมาตรวัดว่ารักไหนมากกว่ากันขอแค่ว่ารักนั้นไม่ทำร้ายใครก็เพียงพอ...


  *~* แล้วรักของคุณหล่ะ เป็นเช่นไร? *~*


 

                                  ...บทความนี้ไม่ต้องการความสงสาร

                               เพียงเพื่อจะเล่าประสบการณ์ทั้งหวานและขม
 
                                          ไม่ต้องการเรียกร้องหาค่านิยม

                                       ไม่ต้องการคำชื่นชมหรือสมน้ำหน้า

                                           บทความนี้ต้องการเพียงแค่??

                                            สะท้อนแง่ด้านลบที่ประสบมา

                                          ให้เธอแคร์คนที่รักเมื่อยังมีเวลา

                          แล้วจะรู้ว่าสิ่งที่มีค่า...ใกล้แค่เอื้อมมีอคว้าเพียงข้างกาย...