20 กุมภาพันธ์ 2553 15:34 น.
อรรธนิศา
มวลบุบผามาลีต่างคลี่ดอก
เหมือนจะออกรับขวัญวันสดใส
เสียงดนตรีบรรเลงเพลงซึ้งใจ
เหมือนจะให้สัญญาณ "วันหวาน" มา
ช่อดอกไม้ไมตรีที่เธอให้
ยังบานในใจฉันทุกพรรษา
ตราบถึงวันที่เราเฝ้ารอมา
ไม่มีท่าว่าจะเฉาด้วยเข้าใจ
ฉันภูมิใจวันนี้เป็นที่สุด
เพราะถึงจุดที่หวังอย่างสดใส
อนาคตที่หวังสมดังใจ
มีเธอในชีวิตนิจนิรันดร์
18 กุมภาพันธ์ 2553 21:43 น.
อรรธนิศา
กว่าคำหวานขานกลับประทับจิต
ทำเอามิตรคิดคอยพลอยใจหาย
รู้สำนึกได้คิดจิตพี่ชาย
ก็สบายหายห่วงไม่ท้วงติง
อยากได้เห็นน้องพี่นี้เริงร่า
กริยาน่าชมสมอย่างหญิง
ต้องกล้าสู้รู้จักรักความจริง
และก็หยิ่งในศักดิ์ รักความดี
อย่าแกล้งทำหน้าชื่นฝืนความเศร้า
ให้ทุกข์เผาทรวงในแกล้งหน่ายหนี
หากมีเรื่องขุ่นข้องหมองฤดี
บอกให้พี่รู้บ้างอย่าพรางกัน
หากนับถือให้เป็นเช่นพี่ชาย
อย่าได้อายที่จะกล้ามาสังสันทน์
มีสิ่งใดให้ปรึกษาหารือกัน
ถ้าพี่นั้นสามารถอาจจุนเจือ
ถึงแม้จะมิใช่คนใกล้ชิด
ก็สนิทเหมือนน้องต้องช่วยเหลือ
หากข้องใจอย่าคิด ปิดคลุมเครือ
ความเอื้อเฟื้อมีให้สายสัมพันธ์
ดัง เหลือง แดง แฝงอยู่ ชมพู ข้าง
ไม่จืดจางคงอยู่เป็นคู่ขวัญ
เหมือน ยูงทอง จามจุรี ที่คู่กัน
ไม่มีวันร้างไกลจากไมตรี
มีสิ่งใดใหม่แปลกแลกความคิด
เป็นเหมือนมิตรเหมือนน้องต้องราศี
สีชมพู อยู่ไหนในธานี
ก็ย่อมมี เหลือง แดง แฝงปะปน
บทส่งท้าย. จากยูงทองถึงจามจุรี
จากยูงทองถึงจามจุรี และ จากจามจุรีถึงยูงทอง เป็นจดหมาย
โต้ตอบกันระหว่าง หนุ่ม (น้อย) ยูงทอง กับสาวงามจามจุรี
ซึ่งบังเอิญมาพบกันบนถนนกวีช่วงหนึ่ง แม้จะเป็นช่วงหนึ่งเท่านั้น
แต่ก็เป็นช่วงที่ เขาและเธอ มีความสุข สนุกสนาน
และช่วยให้ถนนกวีไม่เงียบเหงา สว่างไสว
เต็มไปด้วยความสดชื่น
แต่เวลานี้..ถนนกวีช่วงนั้น ไม่มี เขาและเธอ อีกแล้ว
ทั้ง เขาและเธอ ได้หายไปจากถนนกวีแห่งนี้แล้ว
และคงไม่มีวันได้มาพบกันบนถนนกวีสายนั้นอีก
แต่อาจจะมี เขาและเธอ คนอื่นได้เข้ามาเดินบนถนนกวีนั้น
เช่นเดียวกับ เขาและเธอ
ขอให้เป็นเช่นนั้นเถิด ถนนกวีจะได้ไม่เงียบเหงา
เมื่อมี เขาและเธอ มาเดินบนถนนกวีสายนี้ฯลฯ
18 กุมภาพันธ์ 2553 20:31 น.
อรรธนิศา
ความเข้าใจใยดีเรามีให้
ความเชื่อใจในกันมั่นเสมอ
ฉันภูมิใจยิ่งนักที่รักเธอ
ไม่เคยเผลอเลือนใจที่ให้กัน
เราฟันฝ่ามรสุมคลุมชีวิต
เคยพลั้งผิดหลายหนทนโศกศัลย์
แต่ความรัก ศรัทธา ค่าอนันต์
จึงไม่หวั่นหวาดใดจำใจทน
เราต่างฝ่ายหมายสร้างทางชีวิต
ร่วมกันคิดร่วมใจไปทุกหน
แม้ลำบากเพียงใดใจยอมทน
สร้างเพื่อตนเพื่อตัวกลัวไปใย
เพื่อให้ถึงจุดหมายต่างฝ่ายฝัน
เพื่อถึงวันรอคอยที่สดใส
รวมชีวิตสองเราที่เข้าใจ
วันนั้นไซร้สุขสันต์ วันวิวาห์
18 กุมภาพันธ์ 2553 09:38 น.
อรรธนิศา
ฉันรักเธอเพราะเธอทำให้คิดถึง
ฉันรักเธอเพราะเธอซึ้งตรึงไม่หาย
ฉันรักเธอเพราะเธอสมงามคมคาย
ฉันรักเธอเพราะฉันหมายได้ชิดชม
ฉันรักเธอไม่เคยทำให้ช้ำจิต
ฉันรักเธอไม่เคยคิดให้ขื่นขม
ฉันรักเธอไม่เคยห่างร้างระทม
ฉันรักเธอไม่เคยถมให้ตรมใจ
ฉันรักเธอสุดจะเอื้อนวจีเอ่ย
ฉันรักเธอสุดจะเฉยนิ่งอยู่ไหว
ฉันรักเธอสุดท่วมท้นจนล้นใจ
ฉันรักเธอสุดฤทัยใครไหนเทียม
18 กุมภาพันธ์ 2553 07:50 น.
อรรธนิศา
ชีพฉันยืนยาวนานจนป่านนี้
ด้วยฉันมีเธอรักสมัครฉัน
หากเธอมาลาร้างห่างเหินกัน
ชีพของฉันคงดับลับตามไป
ฉันอยากยินเธอร่ำพร่ำรักฉัน
เพียงเท่านั้นชีวิตคงสดใส
แม้เธอจะเปรยให้ไม่จริงใจ
ถึงจะได้คำลวงยังหน่วงมาน
เธอจงแสร้างทำเป็นเช่นคู่รัก
แม้ว่าจักชั่วครั้งยังฉ่ำหวาน
ช่วยชีพฉันโดยลวงหน่วงให้นาน
ช่วยผสานผสมไปคงไม่ตรม
ฉันได้อยู่ใกล้เธอฉันเป็นสุข
ลืมแม้ทุกข์ที่มีมาทับถม
แม้เธอไม่จริงจังดังคารม
ฉันยังชมชื่นใจในตัวเธอ
หน้าส่วนตัว
2722
