27 สิงหาคม 2550 23:12 น.
อารีณา
แผ่วผิว เพียงลมพัด เงียบสงัดรัตติกาล
กรีดกริ่งเรไรขาน เรียกร้าวราญ จากทรวงใน
ระยับ ดาระดาษ วับวามวาบ นภาลัย
น้ำค้าง สู่พงไพร เกล็ดแก้วใสไล้โลมลง
ค่อยคล้อย ลอยจวนลับ แสงเพ็งจับ สีเงินยวง
เกลี่ยเกล็ด น้ำตาร่วง ไฟไหม้ทรวงลวงรักลา
กลิ่นแก้ว แววรินรด ดอกสายหยด มวลมณฑา
เคยอิง ก่อนร่ำลา ครานี้หนา ฤาลาใคร
เจ็บแปลบ ปานชีพปลด เช่นกริชกรด จรดกรีดใจ
วังเวง ว้าหวั่นไหว หวังให้ใคร ฤาเหลียวแล
เช่นนี้ ดั่งตัวเดียว ณ.เปล่าเปลี่ยว คือสิ่งแท้
ลอยลับ จากแสงแข สุรีแย เริ่มอัสดง
ปลดปลง จากจมปลัก เริ่มตระหนัก ตรรก์แห่งตน
ฤ.เรา จองจำจน กับทุกข์หม่น จนขาดใจ
อาทิตย์ก็ลาลับ บงกชกลับ จับดาวราย
เหมันต์ ร้างฝนปลาย เรียนรู้ร้าย เริ่มสอนตน
27 สิงหาคม 2550 00:42 น.
อารีณา
ก้าวเดิน ด้วยหนักแน่น บนพื้นแผ่น พสุธา
หนทาง ที่ผ่านมา ควรรู้หนา เส้นทางกรรม
ชีวิต ใครลิขิต หนึ่งควรคิด ก่อนกระทำ
ย้ำจิต พินิจซ้ำ เกือกกายกล้ำ กับก่อเวร
รู้เขา รู้เรารู้ อยู่เพื่ออยู่ อยู่ประทัง
แสงเทียน ส่องความหวัง สว่างดัง ธรรมในใจ
หักห้าม กิเลสไว้ ยับยั้งได้ ให้หักหาย
โลภะ ให้มลาย ไม่มีสาย หากเริ่ม ทำ
24 สิงหาคม 2550 20:27 น.
อารีณา
รักจู่โจมไม่ระวัง จึงเสียที
รักครั้งนี้ ทำฉันเจ็บ แสนอ่อนล้า
มิเคยคิดจะพลาดพลั้ง เสียน้ำตา
รักครั้งหน้า เจ้าไวรัส อย่าหวนคืน
เข็ด และเบื่อที่สุด ..ฮุ ฮู ฮุ..
22 สิงหาคม 2550 23:20 น.
อารีณา
วันเอ๋ยวันวานหนอ จะรีรออยู่ไรเล่า
พร้องเพรียกสำเหนียกเบา ก็ท้อเหงา เศร้าเซื่องซึม
กาลก่อน กู่ไม่กลับ ความศร้ารับ หวลคำนึง
เยียบเย็นยะเยือกถึง กาลครั้งหนึ่ง ซึ่งเคยมี
รักแรกรักลูกลูก เจัาบุญปลูก ของพ่อเอ๋ย
ลงแรงหล่อเลี้ยงเลย เคียงเขนย แต่ก่อนกาล
ฝนฟ้า คราครืนคร่าน หนาวสะท้าน ห้วงดวงมาลย์
พ่อหรือ จะครั่นคร้าม ฝ่าดงหนาม ยามเนาว์นาน
มือนี้โอบปกป้อง แม้เจ้าร้อง ด้วยหิวโหย
เกลี่ยเกล็ด น้ำตาโปรย พ่อเริ่มโรย ด้วยอ่อนแรง
ยามนี้ พ่อเฒ่านัก ปลูกต้นรักไว้หนึ่งแปลง
ไร้หน่อ ไร้แขนง รักหนึ่งแปลง แห้งร้างรา
รักพ่อ เคยมอบเจ้า วันนี้เล่า รักนักหนา
ที่ให้ คือน้ำตา หลั่งพรางพร่า ระทดใจ
คืนนี้คืนสุดหนาว น้ำตาดาว ร่วงหล่นใส่
ชายแก่ หนึ่งไร้ใคร เหมือนขาดใจ ด้วยเดินเดียว
กี่ปี กี่เดือนลับ โลกหมุนกลับก่อกงเกวียน
รอรอ ลูกมาเวียน อาจเยี่ยมเยียน พ่อสักครา
แผ่วแผ่ว กระซิบเรียก สำเหนียกนี้ คุ้นหนักหนา
พี่จ๋า ถึงเวลา สู่ฟากฟ้า น้องมารับ
21 สิงหาคม 2550 08:17 น.
อารีณา
เดินเดินเดี่ยวโดดดั้น เดินทางนั่นแม้เดียวดาย
คิดคิด ใคร่ครวญ คล้าย เหมือนใจหาย กลายกล้ำกลืน
กลางคืน ที่มืดมิด ทางที่คิด มืดกว่าคืน
นภาที่ทั้งผืน สุดสะอื้น เจ้าไร้จันทร์
หวีดหวิว จากลมพัด กรีดสะบัด รัดที่ใจ
ร้องไห้ ด้วยอ่อนไหว อาจไร้ใครคอยคู่เคียง
มิช้ามินานหรอก ทางสายนอก จักสิ้นเสียง
รุมเร้าร้ายร้อยเรียง คงแค่เพียงประทังไป
ยิ้มหยันอย่างหยามเหยียด จะเก็บเกียรติไว้ที่ใจ
ชาตินี้ ไม่มีใคร แต่หาใช่ คนไม่ดี
เป็นหญิงก็หยิ่งได้ สองมือไง เรายังมี
จะคิด จะทำดี หน้าที่มี จะซื่อตรง
เหน็ดเหนื่อย อาจนั่งพัก หยุดทายทัก กับความเหงา
ตามเรา เหมือนดั่งเงา ยิ้มเศร้าเศร้า เราต้องอยอม
คนนี้ มีจุดหมาย ทางทุกสาย จักหล่อหลอม
แม้ตาย ก็มิอยอม ก้มกราบน้อม ขอทานใคร
หน้าส่วนตัว
1037
