15 สิงหาคม 2553 08:44 น.
อินทปํญโย ชิตาอวิชชาเม
จิตเรานี่ นี้หนา เป็นทุกข์ยิ่ง
เพราะเกี่ยวกวัด รัดสิ่ง ว่าตัวตน
นี่คือส มุทัย ไม่สันสน
เหตุเพราะตน วนอยู่ ไม่รู้มัน
ดำเนินตน พ้นยึดมั่น กระสันอยาก
หนทางยาก วิริยา มรรคานั่น
เกษมสุข ปลุกใจ ให้ตื่นพลัน
นิโรธนั้น ก็ปรากฏ งดงามเอย
7 สิงหาคม 2553 09:15 น.
อินทปํญโย ชิตาอวิชชาเม
ต้น "ไม่รู้-ไม่ชี้" นี่เอาเปลือก
ต้น "ช่างหัวมัน" นั้นเลือก เอาแก่นแข็ง
"อย่างนั้นเอง" เอาแต่ราก ฤทธิ์มันแรง "
ไม่มีกู-ของกู" แสวง เอาแต่ใบ"
ไม่น่าเอา-น่าเป็น" เฟ้นเอาดอก
"ตายก่อนตาย" เลือกออก ลูกใหญ่ๆ
หกอย่างนี้ อย่างละชั่ง ตั้งเกณฑ์ไว้
"ดับไม่เหลือ" สิ่งสุดท้าย ใช้เมล็ดมัน
หนักหกชั่ง เท่ากับ ยาทั้งหลาย
เคล้ากันไป เสกคาถา ที่อาถรรพ์
"สพฺเพ ธมฺมา นาลํ อภินิเวสาย" อัน
เป็นธรรมชั้น หฤทัย ในพุทธนาม
จัดลงหม้อ ใส่น้ำ พอท่วมยา
เคี้ยวไฟกล้า เหลือได้ หนึ่งในสาม
หนึ่งช้อนชา สามเวลา พยายาม
กินเพื่อความ หมดสรรโรค เป็นโลกอุดรฯ
พุทธทาส
คัดลอกจาก หนังสือคู่มือมนุษย์
7 สิงหาคม 2553 09:04 น.
อินทปํญโย ชิตาอวิชชาเม
นาคีรี่ ปรี่ฟ้า ฝ่าเมฆิน
รวยระริน ไอดิน กลิ่นฝน
บุรุษหนึ่ง พึงตั้ง ดวงกลม
มุ่งหวังผล พระนิพพาน ชั่วกาลเอย
หน้าส่วนตัว
1111
