13 เมษายน 2551 02:21 น.
อิ่มเอม
กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนานมาแล้ว เจ้าหญิงองค์หนึ่งได้ถูกแม่มดใจร้าย
สาปให้เธอไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ
ก่อนที่แม่มดจะจากไป ได้บอกวิธีแก้คำสาป
ด้วยเชื่อว่าเจ้าหญิงจะไม่สามารถถอนมันได้
"เจ้าจะเป็นเหมือนเช่นหญิงสาวคนอื่นได้ก็ต่อเมื่อ
เจ้าได้พบกับผู้ชายที่เขาต้องการความรู้สึกจากเจ้าทุก ๆ อย่าง..."
เจ้าหญิงไม่เข้าใจว่านางแม่มดจะบอกวิธีแก้คำสาปทำไม
ถ้านางต้องการให้เจ้าหญิงตกอยู่ในคำสาป...
เจ้าหญิงจึงเอ่ยถามว่า แล้วท่านจะบอกวิธีแก้คำสาปแก่ข้าเพื่ออะไร...
"นั่นล่ะ คือสิ่งที่เจ้าต้องเรียนรู้..."
แล้วนางแม่มดก็จากไป...
เจ้าหญิงจึงได้ออกเดินทางเพื่อตามหาชายหนุ่ม
ที่แม่มดกล่าวถึง ทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้ต้องการ
แต่ทำเพราะเป็นคำสั่งจากพระราชา...
เป็นเวลานานที่เจ้าหญิงอยู่ตัวคนเดียวบนโลกกว้างแห่งนี้
นางเดินผ่านผู้คน คนแล้วคนเล่า ซึ่งทุกครั้งนางจะถามว่า
"ท่านต้องการความรู้สึกของข้าไหม..."
ทุก ๆ คนต่างงุนงง และ เป็นด้วยเหตุใดก็มิอาจทราบได้
ทุก ๆ คนตอบว่า "ข้าไม่ต้องการ..."
แต่แล้ววันหนึ่ง เจ้าหญิงได้พบเจอชายคนหนึ่งนอนหมดแรงอยู่ข้างทาง
เจ้าหญิงพลันคิดว่า
หรือชายคนนี้ คือคนที่แม่มดบอกว่า
เขาจะมาช่วยทำให้เรามีความรู้สึกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง...
เจ้าหญิงจึงถามชายคนนั้นว่า
"ท่านต้องการความรู้สึกของข้าไหม..."
ชายหนุ่มพูดเพียงว่า "ข้าต้องการน้ำ..."
เจ้าหญิงจึงไปหาน้ำให้ชายคนนั้น...
เมื่อชายคนนั้นกลับมีแรงขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เจ้าหญิงจึงถามอีกครั้งว่า"ท่านต้องการความรู้สึกของข้าไหม..."
เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าก็กลับตะโกนว่า "นางแม่มดจะเอาอะไรจากข้าอีก..."
เจ้าหญิงไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองมีความรู้สึกขึ้นมาเมื่อไร...
นางรู้แค่เพียงไม่พอใจชายคนนี้ จึงกล่าวว่า
"ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตท่าน ท่านกลับมากล่าวหาข้าเช่นนี้ ข้ารู้สึกเสียใจนัก..."
"ข้าขอโทษ...ข้าคิดว่านางแม่มดมันกลับมาทำร้ายข้า"
ชายหนุ่มต้องการจะขอโทษและขอบคุณเจ้าหญิงจึงจึงเอ่ยขึ้นว่า
"ถ้างั้นข้าควรทำเช่นไรจึงจะเป็นการขอโทษและตอบแทนท่าน..."
เจ้าหญิงเริ่มมีความรู้สึกกับชายผู้นี้โดยที่นางเองไม่ทันได้รู้ตัว
เริ่มแรก เจ้าหญิงสงสารเขา ต่อมากลับไม่พอใจเมื่อเขาพูดไม่ดีใส่นาง
ตอนนี้เจ้าหญิงเริ่มรู้สึกดีใจที่นางจะเสนอความรู้สึกให้เขา โดยที่นางมั่นใจว่า
เขาต้องรับมันอย่างแน่นอน นางคิดว่าถ้าพูดไปตรง ๆ เกรงว่าเขาจะไม่ยอมรับ
จึงเอ่ยขึ้นว่า"ท่านทำอะไรก็ได้ให้ข้ามีความสุขได้ไหม"
ชายหนุ่มจึงเริ่มร้องเพลง....
บทเพลงนั้นช่างไพเราะเหลือเกิน จนในที่สุดเจ้าหญิงก็เริ่มร้องคลอตามไปด้วย
ทั้งสอง เดินไปเรื่อย ๆ พูดจากันอย่างสนุกสนาน
จนความรักเกิดขึ้นเมื่อใดนั้นเจ้าหญิงเองก็ไม่ทันรู้ตัวอีกเช่นเคย
นางรู้ว่าชายผู้นั้นเองก็รักนางเช่นกัน...
เจ้าหญิงที่บัดนี้ ลืมเรื่องคำสาปของนางแม่มดไปจนหมดสิ้นแล้ว
ได้เอ่ยกับชายผู้นั้นว่า
"ท่านรู้มั๊ย ตอนนี้ข้ารู้สึกรัก และห่วงหาอาทรท่านเหลือเกิน..."
แต่แทนที่ชายหนุ่มจะยินดีเขากลับพูดจาตัดรอนว่า
"ข้ารู้ว่าท่านรักข้าเพียงใด ข้ายินดีกับความรู้สึกที่ท่านมีน้ำใจมอบให้
แต่ท่านรู้ไหม...ห่างจากตรงนี้ไปไม่ไกลนัก
เป็นบ้านพักของข้า...ภรรยาของข้ารอข้าอยู่...
ข้าขอรับความรู้สึกนี้ด้วยความเต็มใจ
แต่ข้าไม่อาจมอบความรู้สึกนี้ให้ท่านคืนได้..."
ชายหนุ่มจากไปพร้อมกับความรู้สึกทั้งหมดที่กลับคืนมาของเจ้าหญิง...
เจ้าหญิงได้แต่ร้องไห้เศ้าโศกเสียใจ
ตอนนี้เจ้าหญิงต้องการแค่เพียงกลับเป็นคนที่ไม่มีความรู้สีกเช่นเดิม
แต่ไม่รู้เพราะอะไร นางทำเช่นนั้นไม่ได้....
................
เมื่อกล้าที่จะมีความรัก ก็ต้องกล้าที่จะเรียนรู้กับความรู้สึกที่จะเจ็บปวด
เพราะความรัก...
ไม่ใช่แค่เพียงคนเดียวก็ทำให้มันสมบูรณ์ได้
ต้องมีคนสองคน พร้อมใจกันเขียน...
อย่างน้อย เจ้าหญิงก็รู้แล้วว่าความรักเป็นอย่างไร
ประสบการณ์ที่ผ่านมา คงสอนให้นางเข้มแข็งและรู้จักที่จะรักตัวเอง...
12 เมษายน 2551 00:21 น.
อิ่มเอม
เมื่อวาน...ฉันยังจำได้ว่าเรารักกันมากแค่ไหนและห่วงใยกันมากเพียงใด
เขาไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
แต่แล้วทำไม...วันนี้เขาไม่ใช่คนเดิมกับเมื่อวานหรืออย่างไร
สายตาเย็นชา ถ้อยคำเชือดเฉือนน้ำใจ มันถูกถ่ายทอดออกมาจากเขาได้อย่างไร
เมื่อวานเขายังบอกให้เรารอคอยเขาคนเดียวได้ไหม...
วันนี้เขากลับผลักไส ให้ไปรักคนอื่น
ฉันไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร...
เพียงแค่ข้ามคืน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูเหมือนจะพังทลายลงต่อหน้า
ในวันวาน...ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรักฉัน
แต่วันนี้...ฉันยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเลิกรักฉัน
ในเมื่อฉันยังเป็นอย่างที่เคยเป็น ยังทำในสิ่งที่เคยทำ
หรือเป็นเพราะใครบางคนบนฟากฟ้า กำหนดมาให้เป็นเช่นนี้
พรหมที่ลิขิตให้เรารักกันเมื่อวันนั้น
บัดนี้ท่านอยู่ ณ ที่แห่งใดบนโลก
ท่านกำลังทดสอบฉันอยู่ใช่ไหม
หรือว่าท่านเห็นว่าเราสองคนรักกันมากเกินไป
เหตุใด...
ถ้าท่านไม่ต้องการให้เราสองคนรักกัน
แล้วทำไมต้องให้เราสองคนได้พบกัน...
ไม่เข้าใจ...
วันนี้...สิ่งที่ฉันทำได้ แค่เพียงหลบจากปัจจุบัน
เพื่ออยู่กับ...เมื่อวาน
10 เมษายน 2551 01:09 น.
อิ่มเอม
วันนี้ได้ฟังเพลงหวานขมเป็นครั้งแรก ชอบเหลือเกิน...
ในเมื่อเรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้อีกแล้ว
แต่เราก็ควรมีสิทธิ์ที่จะเลือกคิดถึงความทรงจำเหล่านั้นใช่ไหม
รู้จักความรู้สึกเหล่านั้นมานานแล้ว แต่ก็ให้คำนิยามมันไม่ได้สักที
ตอนนี้รู้แล้วว่ามันคืออะไร...
หวานขม...
ในตอนนี้ ฉันเปลี่ยนไปหลายอย่าง...
ฉันชอบกินเผ็ด...ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยกิน
ฉันชอบกิน Dark Chocolate...ทั้ง ๆ ที่ชอบความหวาน
ฉันค้นพบอะไรหลาย ๆ อย่างจากสิ่งเหล่านั้น
ฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเอง...แต่ฉันเริ่มเปลี่ยนความคิดแล้ว
ความรักช่างแสนสุขนัก...แต่อยู่คนเดียวก็ใช่ว่าจะเจ็บเกินรับไหว
ฉันอาจจะเจ็บ แต่ยังคงรับไหว
และฉันมีความสุขทุกครั้ง
ที่ได้อยู่คนเดียวกับ...
ความหวานขม
........................................................................................................................
หวานขม
เมื่อมอง ย้อนไป ในวัน ที่เรา เดินผ่าน พ้นมา
เมื่อนึกถึงวันเก่าเก่า ก็เหงาได้ทุกเวลา
ผ่านวัน ที่ดี ผ่านวัน ที่เรา เคยมีน้ำตา
เป็นช่วง ที่มีความสุข มากมาย
แต่แล้ว ชีวิตวันเหล่านั้น ก็พ้นและ จบลง
และเหลือทิ้งไว้ เพียงฝุ่นผง ที่เฝ้ารอวัน จางหาย
หวานขม ระคนกันไป คิดถึงทีไร สุข ทั้งน้ำตา
จากนี้ เหลือเพียงอดีต ของกาลเวลา
ที่จะไม่ย้อน คืนมา อีกแล้ว
วันที่ซึ้งใจ วันที่เสียใจ วัน ที่พ้นมา
ชีวิต ที่มีเธออยู่ ยังรู้สึก ทุกเวลา
จะเป็นเช่นไร สุขซาบซึ้งใจ หรือมีน้ำตา
ฉันนั้น ก็มีความสุข มากมาย
ช่วงชีวิต วันเหล่านั้น ก็พ้น และจบลง
และเหลือทิ้งไว้ เพียงฝุ่นผง ที่เฝ้ารอวัน จางหาย
หวาน ขม ระคนกันไป คิดถึงทีไร สุข ทั้งน้ำตา
จากนี้ เหลือเพียงอดีต ของกาลเวลา
ที่จะไม่ย้อน คืนมา อีกแล้ว..
หวาน ขม ระคนกันไป คิดถึงทีไร สุข ทั้งน้ำตา
จากนี้ เหลือเพียงอดีต ของกาลเวลา
ที่จะไม่ย้อน คืนมา อีกแล้ว..
สุข ทั้งน้ำตา
จากนี้ เหลือเพียงอดีต ของกาลเวลา
ที่จะไม่ย้อน คืนมา อีกแล้ว..
หน้าส่วนตัว
945
