30 พฤษภาคม 2549 18:16 น.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
จะผูกพันธ์ .................ฝันร่วม ณ เส้นทาง
มิจืดจาง ....................ร้างรักหทัยหมาย
มิอยากปวด ................รวดร้าวและฟูมฟาย
จะเป็นตาย ................ว่ายเวียนมิเปลี่ยนแปร
ถวิลหา .......................ฝ่าฟันเพราะมั่นแท้
สิดูแล .......................แม้ยากลำบากใด
เพราะว่ารัก ...............หนักหนาก็รับไหว
ตระหนักใน ...............ใจนี้เสมอมา
สิอย่าจาก .................พรากไปเพราะใฝ่หา
นะอย่าลา .................ข้าไปนิรันดร
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๓๐ พฤษภาคม ๒๕๔๙
****ลองหัดเขียนทดลองจังหวะแบบฉันท์ แต่ไม่รู้จะตั้งชื่อว่าอะไรดี***
29 พฤษภาคม 2549 19:18 น.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
ความรักคืออะไร
คือความใคร่หมายเสพสม
ไขว่คว้าตามอารมณ์
สนองตอบตัณหาตน
ความรักคืออะไร
คือห่วงใยที่เปี่ยมล้น
ห่างไกลไม่กังวล
รักท่วมท้นล้นหัวใจ
ซื่อสัตย์อยู่เสมอ
มิพลั้งเผลอมีใครใหม่
เก็บรักล้นทรวงใน
เก็บเอาไว้ให้แก่กัน
ความรักคืออะไร
คือการให้ได้ทั้งนั้น
ให้แม้แต่ชีวัน
ปูทางฝันคนรักเรา
ความรักคืออะไร
ค้นหาไปยิ่งโง่เขลา
เข้าใจกันนานเนา
ใยยังเฝ้าหนาววิญญาณ
ฤารักคือเงินซื้อ
ถือค่าทรัพย์มหาศาล
ว่าเลิศประเสริฐนาน
คือรากฐานนิรันดร
แท้ความรักก็แค่รัก
แค่พิงพักบางบทตอน
ใยเล่ายังร้าวรอน
ค้นหารักอย่างยากเย็น
ที่เข้าใจลึกซึ้ง
ทำไมจึงมองไม่เห็น
แท้ความรักที่เป็น
ก็แค่เรื่องธรรมดา.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๒๙ พฤษภาคม ๒๕๔๙
29 พฤษภาคม 2549 19:16 น.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
ไม่เป็นไป
กับความปวดร้าวในใจดวงนี้
แค่ความรักที่เราต่างเคยมี
แหลกยับกับธุลีที่รายทาง
ไม่เป็นไร
แม้เสียใจแต่ใช่ใจบาดหมาง
แค่ความรักเธอลดน้อยค่อยๆจาง
และอ้างว้างแห่งใจฉันนั้นเพิ่มพูน
ไม่เป็นไร
แม้ความรักเคยยิ่งใหญ่มลายสูญ
ฉันแค่เพียงตกอยู่ท่ามความอาดูร
รอรักใหม่ในแสงสูรสุนทรีย์
ไม่เป็นไร
หากเธอรับไม่ได้ในรักนี้
ฉันก็พร้อมยอมร้างอย่างยินดี
โดยมิมีสิทธิ์เอ่ยคำพร่ำวาจา
เมื่อเราต่างได้เรียนรู้คำว่ารัก
ได้ประจักษ์ลึกซึ้งจึงรู้ค่า
แม้ความรักที่เคยรักอย่างศรัทธา
มิอาจมาเป็นเหตุให้ได้ร่วมทาง
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๒๘ พฤษภาคม ๒๘๔๙
25 พฤษภาคม 2549 11:20 น.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
หากวันนี้ไร้เสียงแว่วแก้วกวีศรี
สุขสุนทรียะรสคงหดหาย
เหมือนข้าอยู่ด้วยใจท้อรอวันตาย
มิอยากหมายสิ่งใดในโลกา
มีชีวิตคงเหมือนซากกากชีวิต
หากผลผลิตแห่งอักขระ ณ ปรารถนา
ไร้สิ้นซึ่งมนต์ขลังอักษรา
แค่เกลื่อนหน้ากระดาษเลอะเปรอะเปื้อนไป
คนไทยเป็นเจ้าบทกลอนอักษรสาร
แค่ตำนานอันรุ่งเรืองฤาไฉน
พลังแห่งบทกวีที่เกรียงไกร
มิอาจกลับมายิ่งใหญ่ในใจคน
ฤาเกิดมาผิดยุคให้ทุกข์หนัก
ใครเล่าจักเข้าใจให้หมองหม่น
ท่ามโลกที่ศรีวิไลซ์ใครเล่ายล
มีกี่คนเห็นคุณค่าล้าหัวใจ
บทกวีคืออะไรแทบไม่รู้
เอ๊ะคุณครูท่านสอนในตอนไหน
อ๋อตอนที่เรียนวิชาภาษาไทย
แต่นานแล้วจะมีใครที่ไหนจำ
ผู้พร่ำเพียรเขียนอ่านงานกวี
คล้ายผู้ที่ปล่อยจิตใจไปถล่ำ
ลืมหลงยุคต้องทนทุกข์ทุรกรรม
ถูกตีค่าให้ตกต่ำพร่ำคนเดียว
มิอาจอยู่ร่วมสมัยในยุคนี้
โอ้บทกวีกี่คนหนามาแลเหลียว
ซึ้งอรรถรสงดงามไปเพียงดายเดียว
คล้ายวันเปลี่ยวคืนว่างเปล่าหนาวหัวใจ
หากวันนี้ไม่มีแล้วแก้วกวีศรี
สุขสุนทรีย์ข้าจักมีอยู่ที่ไหน
คงจะต้องตรอมตรมระทมไป
แนบเนาในทางผ่านกาลเวลา
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๒๔ พฤษภาคม ๒๕๔๙
23 พฤษภาคม 2549 17:44 น.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
ช้าช้าก่อนมิตรกวีที่รัก
ผู้เพียรจักรจนาภาษาศิลป์
เพียงความคิดอิสระจะโบยบิน
ให้ลือระบิลอัตลักษณ์อักษรา
อิสระแล้วคิดจะเป็นขบถ
ละเกณฑ์-กฎ ลงวางอย่างไร้ค่า
ละรากเหง้าเฝ้ากระหายในจินตนา
ว่าเลิศกว่าเกณฑ์-กฎกวีวิถีเดิม
เข้าใจบ้างแต่กระจ่างอย่างปูหอย
มาล่องลอยชูคออ้างอย่างฮึกเหิม
มิลึกซึ้งถึงแก่นแท้แต่แต่งเติม
แล้วริเริ่มอวดคุณค่าอลังการ
เพ่งพินิจแล้วเอาใจไปสัมผัส
จนเจนจัดค่อยเติมกล้ามาอาจหาญ
ชำนาญสิ้นศิลปะกวีกานท์
หลอมวิญญาณเป็นเนื้อแท้แก่กล้ากวี
พัฒนาไปก็ยากไร้จากรากเหง้า
และแท้จริงก็ใช่เจ้าจักหลีกหนี
ขนบให้ที่เพียรหมายสดุดี
ยังคงมีสายธารเก่าส่งเจ้าไป
กฎเกณฑ์แห่งฉันทลักษณ์ใช่จักกั้น
การสร้างสรรค์งานกวีที่ยิ่งใหญ่
แท้ช่วยเคี่ยวขับขานกรองผ่านใจ
สัมผัสในอรรถรสอันงดงาม
แสวงหาเสรีอิสระ
ก็ใช่จะมีใครไปหวงห้าม
แต่อย่าเพิ่งล้าละพยายาม
ก่อนจะข้ามสู่เสรีที่จินตนา.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๒๑ พฤษภาคม ๒๕๔๙
หน้าส่วนตัว
840
