อยากจะอยู่อย่างคนที่ไม่มีรัก

เกรียงไกร หัวบุญศาล

อยากจะอยู่อย่างคนที่ไม่มีรัก




อยากจะอยู่อย่างคนที่ไม่มีรัก
ไม่ต้องเจ็บปวดหนักเมื่อรักสลาย
ไม่ต้องเศร้าเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ให้อับอายขายหน้าน้ำตาพรู

หากว่าย้อนเวลาได้มิหมายมั่น
แสวงหาคนร่วมฝันอันหดหู่
มิข้องแวะแม้แต่จ้องตามองดู
ปิดประตูหัวใจไว้ทุกบาน

เหมือนสวนทางคนทั่วไปไม่ตรึงจิต
มิเก็บไว้ให้ต้องคิดแค่เลยผ่าน
คล้ายวิถีคนเดินไปในห้วงกาล
มิต้องสานใยก่อต่อฝันพราว

มิต้องรู้จักใครให้คิดฝัน
มิต้องปันหัวใจให้เหน็บหนาว
มิต้องเพ้อละเมอจ้องมองดวงดาว
ให้เป็นเพื่อนยามเจ็บร้าวหนาวหัวใจ

อยากจะลบเลือนฝันที่มีเจ้าอยู่
มิรับรู้ทั้งหลับตื่นวันคืนไหน
เหมือนดั่งได้ตายจากพรากกันไป
เป็นวิญญาณก็อย่าให้ได้พบกัน

สยองยิ่งกว่าตายไปเกิดในนรก
มิวิตกเท่าพบเจ้าหนาวใจหวั่น
พอกันทีอย่าได้มีน้ำใจกัน
คืนและวันที่ผ่านมาข้าสุดกลัว

เอาอะไรไม่ได้หรอกใจเจ้า
เหมือนว่าข้าโง่เขลาเจ้ายิ้มหัว
ข้าโง่เขลาหลงคำหวานซ่านทั้งตัว
เป็นควายงัวมิระแวงคลางแคลงใจ

นี่แหละหนอรักเจ้าข้าเฝ้ารัก
ครั้นประจักษ์ความจริงแท้แค่หลอกไว้
ให้ข้ารักข้าเพ้อละเมอไป
เพื่อจะได้เห็นข้าเศร้าหนาววิญญาณ.




เกรียงไกร หัวบุญศาล
๓ กันยายน ๒๕๔๙