4 กุมภาพันธ์ 2545 22:19 น.

สำหรับคนใจไม่กล้าที่จะบอกรักนะจ๊ะ

เราเองแหละเพื่อนๆเจนงัย เนียะวันนี้เรามีนิทานมาเล่าหั้ยฟังเศร้ามากเลยหล่ะ เราเกือบร้องไห้แน่ะ เรื่องมีอยู่ว่า
เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ต่างประเทดแห่งหนึ่ง(เราจำไม่ได้เองแหละ) วันนึงก็มีเด็กผู้ชายและผู้หญิงซึ่งสองคนเนียะเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่เด็กๆแล้ว ทั้งสองคนเวลากลับมาจากที่รร.ก็จะมานั่งคุยหรือเล่นกันที่ฟาร์มใกล้แห่งหนึ่ง มีวันนึงฝ่ายหญิงเนียะก็โดนหักอก แล้วเขานั้นก็กลับมาเล่าหั้ยฝ่ายชายฟัง วันนั้นนั่นเองก็ทำหั้ยฝ่ายหญิงนั้นชอบฝ่ายชายขึ้นมาและ ฝ่ายชายนั้นก็รับฟังและปลอบฝ่ายหญิงจนฝ่ายหญิงสบายจัย แล้วจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

ช่วงเวลาผ่านปัยเป็นระยะเวลาหลายปีจนฝ่ายชายและฝ่ายหญิงต่างก็มีงานทำ ฝ่ายหญิงก็ทำงานอยูที่ฟาร์ม ส่วนฝ่ายชายนั้นปัยทำงานที่เมืองนึง แต่เขาทั้งสองก็ยังติดต่อกันทางจดหมายกันไม่เว้นแต่ละวัน จนกระทั่งวันนึงฝ่ายชายส่งการ์ดแต่งงานมาหั้ยฝ่ายหญิงว่าหั้ยปัย ฝ่ายหญิงนั้นก็ร้องไห้ออกมา พอฝ่ายหญิงได้ปัยถึงงานแต่งงาน ฝ่ายหญิงดูฝ่ายชายท่าทางมีความสุขมาก แต่ฝ่ายหญิงนั้นตัวเขาเองอยากจะร้องแต่ร้องไม่ได้ จนกระทั่งฝ่ายหญิงก็กลับมาเมืองของตัวเอง วันนึงฝ่ายชายได้ส่งจดหมายมาหั้ยฝ่ายหญิงและเขียนว่า หั้ยปัยพบผมที่เดิม ผมจะปัยหา ประโยคนั้นทำหั้ยฝ่ายหญิงดีจัย ฝ่ายหญิงนั้นก็ปัยนั่งรอ รอได้สักพัก ก็มีตำรวจและภรรยาฝ่ายชายมา ฝ่ายหญิงก็งงว่าพวกเขามาทำอะรัย ตำรวจได้บอกกับฝ่ายหญิงว่า ฝ่ายชายนั้นได้เสียชีวิตโดยรถชนแล้ว ฝ่ายหญิงตกจัยมาก และภรรยาของฝ่ายชายก็ยื่นไดอารี่เล่มนึงหั้ยกับฝ่ายหญิง และบอกกับฝ่ายหญิงว่า ตลอดเวลานี้ที่ฉันอยู่กับเขาตั้งแต่วันแต่งงาน เขาคิดว่าวันที่แต่งงาน เจ้าสาวก็คือเทอ ไม่ใช่ฉัน ฝ่ายหญิงได้เปิดไดอารี่เล่มนั้นอ่าน ปรากฏว่าฝ่ายชายนั้นชอบฝ่ายหญิงตั้งแต่วันแรกที่ได้พบ(ก็คือตอนเด็กน่ะแหละนะ) หลังจากวันแรกเขาก็เขียนไดอารี่มาตลอด ซึ่งเหมือนกับว่าไดอารี่เล่มนั้นเป็นของฝ่ายหญิง และประโยคสุดท้ายที่ฝ่ายหญิงอ่านคือ วันนี้เป็นวันที่ผมจะปัยบอกรักกับเทอ แต่วันนั้นก็สายเกินปัยสำหรับฝ่ายชายเสียแล้วซึ่งตรงกับวันที่ฝ่ายชายได้เสียชีวิตปัย