29 ธันวาคม 2552 20:58 น.
เจ้าจอมใจ
เพราะเธอเป็นต้นไม้...แข็งแกร่ง
ฉันเป็นลมโรยแรง...อ่อนล้า
เป็นฝนหลงฤดูกาลผ่านมา
เพียงพัดพาความชื่นใจให้ชั่วคราว
เพราะเธอเป็นภูผาสูงใหญ่
ยืนหยัดคงร่างไว้ไม่เหน็บหนาว
ส่วนฉันเป็นเพียงกรวดทรายมิใช่ดาว
จึงรู้เจ็บปวดร้าว...และเศร้าเป็น
เพราะดอกหญ้าอย่างฉันมันไร้ค่า
ต่ำต้อยกว่าสิ่งใดเธอไม่เห็น
จึงเหยียบย่ำซ้ำหยามอย่างหยาบเย็น
ให้ราญแหลกแตกเป็น...ธุลีดิน
28 ธันวาคม 2552 14:49 น.
เจ้าจอมใจ
ท้องฟ้าคืนนี้...ช่างเงียบเหงา
ดวงดาวที่เคยพราว...กระพริบพร่าง
บัดนี้...มาแลเลือนลาง
เพราะมีม่านน้ำตามาบดบัง
คนดี...ที่รัก อยู่ตรงไหน
ฝากกำลังใจ...ส่งข่าว ถึงฉันบ้าง
อย่าปล่อยฉันอ้างว้างเพียงลำพัง
ดวงใจที่เปี่ยมหวัง...ยังรอคอย
ด้วยหน้าที่เพื่อ...ประชาฯ จำลาห่าง
ต้องลาร้างบ้านเรามาเหงาหงอย
ปณิธาน อุทิศตนเพื่อคนคอย
ใจดวงน้อย ฝากไว้ คนในเมือง
28 ธันวาคม 2552 12:26 น.
เจ้าจอมใจ
ไม่อยากเศร้าหวั่นไหว
ไม่อยากร้าวใจไปกว่านี้
แต่ที่เป็นอยู่...ในเวลา ทุกนาที
ต้องซมซานกับการมีน้ำตา
หากหัวใจยิ่งถลำล้ำลึก
คงมากกว่ารู้สึก...อ้างว้าง เหว่ว้า
เพียงแค่นี้ก็รวดร้าวในวิญญา
หากรับมากไปกว่า...อาจเกินทน
28 ธันวาคม 2552 00:47 น.
เจ้าจอมใจ
นักเดินทางน้อย
ยังมีดอกหญ้าอีกนับร้อย...ถูกลืมหลง
ยืนหยัด...ชูก้านเรียวบางอย่างมั่นคง
ขอเธอจงเป็นดอกหญ้า...ที่ท้าทาย
27 ธันวาคม 2552 22:31 น.
เจ้าจอมใจ
คิดถึง
ใครจะซึ้งคำนี้...ดีเท่าฉัน
ยิ่งเก็บแอบแนบใจไม่จำนรรจ์
ยิ่งนับวันเวลาจะอาดูร
หน้าส่วนตัว
1097
