เสียงเพรียก...

เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ

โห่.....ยี....โห่...ฮิ้ว.....
ยินเสียงเพรียกเรียกหาน้ำตาไหล....
จำต้องไกลจากถิ่นแดนสุขสันต์....
ก้าวสู่เมืองศรีวิไลใจประหวั่น....
คิดถึงวันเวลาว่าสุขจริง....
เสียงไก่ขันร้องรับเป็นจังหวะ....
ตื่นเถิดนะอย่ามัวนอนนิ่งนิ่ง...
เสียงนกกาขับขานไม่ประวิง...
ไยเจ้าทิ้งถิ่นอาศัยไปนานจัง...
เสียงน้ำตกซู่ซ่าพาหวนหา...
ได้เวลาเล่นน้ำสมใจหวัง....
ฝูงปลาว่ายวนวนเวียนหลงภวังค์...
เหมือนใจสั่งให้แวกว่ายสายธารา....
ดอกไม้งามยามพลิบานชวนหลงใหล...
เหล่าภู่ผึ้งบึ่งใส่น่าเสน่หา...
เหล่าวิหคหยอกเย้าเคล้าวิญญาณ์....
นั่งสบตาคนที่รักสุขนักใจ....
คราถึงช่วงเวลาผีตากผ้าอ้อม...
ดั่งเมฆย้อมแสงสีสาดดูสดใส...
บรรยากาศโรแมนติกประทับใจ...
ซึ้งความนัยสายตาฉันและเธอ...
เพียงจากมาไม่กี่วันยังย้ำจิต....
เปรียบดังภาพนิมิตรอยู่เสมอ...
เสียงเพรียกจากแดนดินถิ่นฉันเธอ....
เหมือนใจเพ้อละเมอหาว่ากลับคืน....