31 ตุลาคม 2546 07:26 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
ฉันรักเธอมากแค่ไหนใครๆก็รู้ แสนหดหู่เมื่อคิดไปให้โหยหา ฉันให้เธอทุกสิ่งแม้ชีวา แต่ที่ได้กลับคืนมาแม้แต่หมาก็ไม่มอง เธอหลอกฉันหลอกแล้วก็หลอกอีก เป็นสิบๆใจไม่จำยังโหยหา เจ็บทุกครั้งที่ในใจคิดขึ้นมา ทำไมหนาคนอย่างเธอถึงเซ่อสิ้นดี ฉันให้เธอให้ๆไม่เคยคิดแม้สักนิดก็ไม่เคยเผยปากว่า พวกเพื่อนพ้องของเธอก็เคยได้เจอมา แต่หมดค่าเมื่อเธอหา
ว่าฉันนั้นมันไม่ดี.... คนอย่างเธออีกกี่ชาติถึงจะพบหรือประสพหญิงอย่างฉันนั้นไม่หวั่นผวา เพราะฉันรู้อยู่เต็มอกแน่นใจในอุรา
ธรรมชาติสร้างเธอมาแบบบ้าๆบอๆ จะเป็นชายก็ไม่เป็นเช่นอย่างเขา แล้วทำเอาสาวๆเขาเฝ้าใฝ่หา แอบรักชายแอบรักหญิงกึ่งปู-ปาล โอ้อนิจาเธอจ๋าบ้าสิ้นดี........ฉันรักเธอๆก็รู้อยู่เต็มอก
แล้วใยปกปิดใจให้ไข่วเขว หญิงหรือชายใจเธออย่าโลเล อย่าทำเขวสับสนวกวนจนอุรา ใจหนึ่งชายใจหนึ่งหญิงยิ่งยากนัก
เลือกสักหลักปักสักที่ซิเธอจ๋า จะเอาหญิงจริงจังอย่าอังตา
จะเอาชายก็ว่ามาอย่ารอรี ใช่เลือกสองทั้งชาย-หญิงอิงแนบข้าง
แล้วทำอ้างว่าเธอนั้นเป็นชายชาติอาชาฯ อนิจาฉันนั้นรู้อยู่ผู้เดียว
เธอชอบฉันชอบชายในหลายชาติ เป็นโอกาสให้เธอเลืกเผื่อผกผัน
คนอย่างเธออีกกี่ชาติก็ไม่จะมีวัน ที่เธอนั้นจะได้ชมใครสมใจ....
31 ตุลาคม 2546 06:48 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
เมื่อลมหนาวพัดมาพาใจเศร้า
แสนปวดร้าวดวงจิตเมื่อคิดหา เขาจากเราไปแล้วโดยไม่ลา
โอ้อนิจาใยมาทำให้ฉันนั้นได้ช้ำใจ เธอทำไมไม่บอกมาหลอกกัน
อกฉันนั้นมันสับสนวกวนหาย ถามตัวเองทั้งหลับตื่นขืนใจกาย
เธอจากไปแล้วทำไมไม่บอกกัน ลมหนาวมาครบอีกปีกฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้างมองทางไหนไม่เห็นหน้า ลมพัดมาต้องผิวกายใครไม่เห็นมี
โอ้..ที่รักป่านฉะนี้จะรู้ไหมว่าฉันหนาว ทนรอเฝ้าเหลียวมองหาตาไม่เห็น เธอจากไปจากฉันแล้วชั่วยามเย็น...แทบจะไม่มีใครเป็นเช่นฉันเลย....อันความรักที่เธอให้ไม่แน่แท้.....แค่เพียงแต่ชั่วอารมณ์เพียงลมหวน ลมพัดมาคราใดใจรัญจวนชอบคอยหวนคิดถึงเธอเสมอมา
นับแต่นี้ต่อไปใจฉันแข็ง...มันต้องแกร่งเพราะเพียงแต่แค่โหยหา
ฉันสาปเธอตลอดไปทุกเวลาชาตินี้หนา....อย่าให้เธอได้เจอคนที่ดี.
28 ตุลาคม 2546 07:04 น.
เจ้าหญิงแห่งกาลเวลาฯ
เหม่อมองฟ้า ตอนนี้เหงาเศร้าในจิต
นั่งครุ่นคิดถึงแต่เขาเราจะบ้า ต่างอยู่ไกลต่างแดนแสนปวดอุรา
ป่านี้หนาเธอคนดีจู๊จี๊ใคร คิดขึ้นมาคราใดหัวใจเศร้า
แสนปวดร้าวในดวงจิตเมื่อคิดหา เธอจะคิดถึงฉันบ้างมั๊ยในบางเวลา
ฉันคงเป็นเพียงสิ่งที่ไม่มีค่าในสายตาเธอ
มองขึ้นไปบนฟ้านภากว้าง แสนอ้างว้างกลางเวหา
เห็นพระจันทร์กระจ่างฟ้า-ดาราไสว เธอคงนั่งชื่นช่อพนอใจ
อยู่กับใครบางคนจนลืม... * ดาว* นั่งมองฟ้าไปแล้วก็ใจหาย
เห็นเดือน-ดาวเคียงใกล้ใจผวา หันมามองตัวเราเองน่าเวทนา
เมื่อหมดค่า/หมดราคาเขาก็มาลาจรฯไม่ย้อนคืน
หน้าส่วนตัว
718
