27 มกราคม 2547 20:03 น.
เด็กหญิงสานฝัน
เวลานี้ฉันรู้สึกมันสับสน
กับตัวตนที่แท้จริงของตัวฉัน
วันเวลาที่ผ่านไปใจฉันมัน
เริ่มแปรผันความรู้สึกที่เป็นไป
ความรู้สึกที่เคยมีให้กับเพื่อน
อาจลบเลือนถ้าเธอทำฉันหวั่นไหว
ก็เธอหน่ะช่างเอาอกและเอาใจ
ช่างห่วงใยให้กับฉันเสมอมา
ความเป็นจริงฉันก็อยากบอกเธอว่า
กาลเวลาคงจะเปลี่ยนใจของฉัน
ถ้าเธอหมั่นรักษารักไว้ทุกวัน
ถึงวันนั้นฉันก็คงจะรักเธอ
แม้ตอนนี้ฉันอาจยังไม่คิด
มันไม่ผิดไม่ใช่หรือที่ไม่เผลอ
หากวันใดวันหนึ่งฉันเผลอเรอ
ไปรักเธอเพื่อนคนดีสุดหัวใจ
ขอบคุณกับความรักที่มีให้ ถึงเวลานี้ฉันอาจยังไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แต่สักวันกาลเวลาอาจทำให้ใจฉันเปลี่ยนไป
22 มกราคม 2547 20:16 น.
เด็กหญิงสานฝัน
ทุกทุกวันพระจันทร์หมุนรอบโลก
ช่างเศร้าโศกที่โลกไม่แลเหลียว
สิ่งที่โลกสนใจมีสิ่งเดียว
คือการเลี้ยวหมุนรอบสุริยา
เปรียบพระจันทร์ให้เป็นเช่นตัวฉัน
เปรียบโลกนั้นให้เป็นเธอที่ห่วงหา
เปรียบให้เขาเฉกเช่นดวงสุริยา
การหมุนรอบทุกคราเปรียบเหมือนว่ารักกัน
เปรียบเหมือนฉันที่เฝ้ารอเสมอ
แต่ว่าเธอไม่เคยจะแปรผัน
เธอยังคงรักเขาทุกคืนวัน
ส่วนตัวฉันมันก็เป็นแค่ส่วนเกิน
******ผู้แต่ง 3 คน -----เด็กหญิงสานฝัน
-----เข้าหญิงแห่งความเหงา
-----สายไหมสีน้ำเงิน
21 มกราคม 2547 20:21 น.
เด็กหญิงสานฝัน
ในตอนนี้ฉันรู้สึกมันสับสน
ช่างมืดมนไม่รู้ว่าคิดแบบไหน
ในจิตใจของตัวฉันเป็นเช่นไร
ไม่เข้าใจว่าข้างในรักใครกัน
ควรจะเลือกผู้ชายที่ฉันรัก
หรือควรจักรักคนที่รักฉัน
หรือจะเลือกทั้งสองคนไปพร้อมกัน
เป็นยังงั้นมันก็คงไม่เข้าที
เวลานี้มันสับสนบอกไม่ถูก
ควรจะผูกสายสัมพันธ์กับคนไหน
ซึ้งคนหนึ่งที่ฉันรักจนหมดใจ
แต่เขาไม่เคยสนใจตัวฉันเลย
แต่ก็มีคนคนหนึ่งมารักฉัน
ตัวฉันนั้นก็รู้สึกแค่เฉยเฉย
เขาเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่งที่คุ้นเคย
ไม่เคยเลยที่จะคิดเปลี่ยนใจไป
มีต่ออีกภาค (ตามมาทีหลังค่ะ)
***********หนักใจ บอกไม่ถูก จะเปลี่ยนแปลงใจให้ไปรักคนที่เค้ารักเรามันก็คงจะดี แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนใจจากความเป็นเพื่อนแต่ก่อนมาได้เลย*******
17 มกราคม 2547 20:00 น.
เด็กหญิงสานฝัน
เธอสัญญา พูดกับฉัน ในวันนั้น
จะรักมั่น และดูแล ใส่ใจฉัน
จะเป็นเพื่อน ร่วมทุกข์สุข ไปด้วยกัน
จนถึงวัน เราทั้งสอง ชีพมลาย
มาวันนี้ เธอคนเดิม ก็ลาหาย
ฉันกลับกลาย แลดูไร้ ซึ่งจุดหมาย
คำพูดเธอ ที่ให้ไว้ ก็ได้คลาย
คงจะตาย พร้อมกับเธอ ที่จากไป
ทุกคืนวัน เหมือนอยู่ไป ก็ไร้ค่า
ในสายตา แลไม่เห็น ใครรักฉัน
ในโลกนี้ ไม่มีใคร จะรักกัน
จวบจนวัน สิ้นฟ้า มลายเอย
17 มกราคม 2547 19:48 น.
เด็กหญิงสานฝัน
ค่ำคืนนี้ ดูท้องฟ้า ช่างเงียบเหงา
คล้ายกับเรา ที่เศร้าจิต ดูหม่นหมอง
ภายในใจ มีบาดแผล เป็นผุผอง
ยากจะมอง ใครจะเห็น จากสายตา
บาดแผลใจ ไร้คนไกล มารักษา
ไม่มีใคร มาเยียวยา คงไม่หาย
มันอยู่ลึก สุดหัวใจ จนวันตาย
ติดอยู่กาย ไปอย่างนี้ ชั่วกลายนาน
-------O (^_-)� o [ y:u:i]�o�(-_^)O------
หน้าส่วนตัว
637
