22 สิงหาคม 2551 13:15 น.
เทพธัญญ์
ความรักเกิด เปิดดวงใจ ให้ทวงถาม
เจอหญิงงาม ตามที่ใจ ได้วาดหวัง
สวยสมวัย ใจอ่อนโยน โดนใจจัง
ใจเลยหวัง นั่งลงไป กลางใจเธอ
เธอสวยงาม อร่ามแท้ แม่นางฟ้า
เราดั่งกา หาได้เทียบ เปรียบเสมอ
ยิ่งมองไป ใจยิ่งรู้ อยู่ห่างเธอ
ใจนะเออ เผลอดวงจิต คิดผูกพัน
จงเตือนใจ ให้รู้ดี ที่คนว่า
เดือนคู่ฟ้า กาคู่กา อย่าใฝ่ฝัน
เราต่ำต้อย ด้อยเงินตรา อย่าดึงดัน
หยุดความฝัน อันเลื่อนลอย คอยความจริง
แม้รู้ดี ที่เป็นอยู่ ดูเหมือนฝัน
แต่ใจนั้น มันก็พร้อม ยอมทุกสิ่ง
ใจมันพร้อม ยอมกล้ำกลืน ฝืนความจริง
ดีกกว่าทิ้ง สิ่งหมายปอง ต้องมลาย
หยุดไม่ได้ ใจเพลิดเพลิน เกินจะหยุด
ยากเกินฉุด หยุดเมื่อใด ใจสลาย
เพราะความรัก ปักกลางใจ ไม่เสื่อมคลาย
แม้สุดท้าย กลายเป็นเรา ต้องเศร้าตรม
เพราะห่างไกล ไม่ควรคู่ อยู่บนนั้น
ด้วยชนชั้น นั้นห่างไกล ไม่เหมาะสม
เป็นเดือนเพ็ญ เด่นบนฟ้า ให้ข้าชม
ยอมขื่นขม ชมแค่เงา ทุกเช้าเย็น
แม้นว่าไกล เกินใจคว้า มาครองได้
ขอมองดูอยู่ไกลไกล แค่ได้เห็น
แค่ได้จ้อง มองดูเงา เจ้าเดือนเพ็ญ
ขอยอมเป็น เช่นกระต่าย หมายจันทรา
21 สิงหาคม 2551 14:15 น.
เทพธัญญ์
ได้ยินแผ่ว แว่วผ่านหู อยู่ในห้อง
ถ้วงทำนอง ก้องผ่านใจ ให้ถวิล
ช่างไพเราะ เสนาะใจ คราได้ยิน
เสียงแคนเป่าเคล้าเสียงพิณ ถิ่นกันดาน
เสียงพิณแคน แดนอีสาน กังวานแว่ว
ลมพัดแผ่ว แว่วสำเนียง เสียงประสาน
เสียงพิณล้อ คลอเสียงแคน แสนกังวาน
ศิลป์อีสาน ผ่านสำเนียง เสียงร้องลำ
อยู่เมืองกรุง ไกลทุ่งนา มาทำงาน
แม้จะนาน ผ่านปีไป ไม่ถลำ
ยิ่งได้ยิน พิณแคนกล่อม ให้น้อมนำ
คืนความจำ นำหัวใจ ไปบ้านนา
คิดฮอดบ้าน อีสานถิ่น ดินเคยอยู่
เฝ้ามองดู อยู่เมืองกรุง มุ่งไปหา
ห่วงพ่อแม่ ที่แก่เฒ่า เราจากมา
เหงาอุรา น้ำตาริน อยู่ถิ่นไกล
คิดฮอดนา คราฝนพรำ ปักดำกล้า
คิดฮอดป่า หญ้าขจี สีสดใส
กบเขียดร้อง ก้องบรรเลง เพลงบ้านไพร
อยากกลับไป เอาใจแอบ แนบผืนนา
คิดฮอดครา หน้าสงกรานต์ อีสานถิ่น
ใจถวิล ถิ่นเคยเนา เฝ้าใฝ่หา
เล่นสาดน้ำ ลำฟ้อนดิ้น กินสุรา
ทอดผ้าป่า พาหัวใจ ให้เบิกบาน
เทศกาล งานบั้งไฟ ในเดือนหก
ฉ่ำในอก ฝนตกริน ถิ่นอีสาน
ม่วนสำเนียง เสียงพิณแคน แสนสำราญ
สุขใดปาน อีสานดิน ถิ่นบ้านเฮา
แม้อยู่ไกล ใจร่ำหา คราคืนค่ำ
ฟังหมอลำ ย้ำหัวใจ ให้หายเหงา
เสียงแคนเป่า เคล้าเสียงพิณ กินใจเรา
กล่อมเบาเบา เหงาก็คลาย หายไปพลัน
15 สิงหาคม 2551 13:06 น.
เทพธัญญ์
จะเอ่ยพร่ำ กล่าวคำลา คราใดนั้น
โอ้ใจฉัน มันเจ็บแสบ แทบสลาย
แค่พูดว่า ลาก่อนนะ จะบ้าตาย
ใจมันหาย วายวุ่น กรุ่นในทรวง
ทุก ทุก ครา ต้องลาไกล ไปที่อื่น
ต้องกล้ำกลืน ฝืนจากไป ใจห่วงหวง
เอ่ยคำลา น้ำตาหลั่ง คลั่งในทรวง
ใจสองดวง ห่วงอาลัย ในวันลา
การจากมา การลาจาก การพรากคู่
มันหดหู่ อดสูใจ ให้เพ้อหา
ยิ่งต้องพราก จากคนรัก หักอุรา
เหมือนกับว่า จะลาไกล ไม่กลับคืน
การจากลา ใช่ว่าไป แล้วไม่กลับ
ใช่ลาลับ ไม่กลับมา ใจอย่าฝืน
จากเพื่อพบ ประสพหน้า คราหวนคืน
คงแช่มชื่น ระรื่นใจ ได้พบกัน
คิดเสียว่า การลาพราก จากเพื่อพบ
มาบรรจบ พบอีกครั้ง ดั่งใจฝัน
ไม่พลัดพราก ไม่จากไป ไม่พบกัน
จากวันนั้น เพื่อวันหน้า มาพบเจอ
หน้าส่วนตัว
853
