29 สิงหาคม 2553 22:24 น.
"เทียนกลางวัน"
มองท้องฟ้าเห็นเปลวควันที่โพยพุ่ง
กลิ่นคละคลุ้งพาน้ำตาจะรินไหล
ภาพที่เห็นคือเมืองเรา...ประเทศไทย
ไม่ใช่ใครคนอื่นไหนเป็นคนทำ
ด้วยน้ำมือไทยเหมือนกันนั้นใช่ไหม
ที่บาดเจ็บที่ล้มตายใช่ใครอื่น
รอยยิ้มไทย...ที่ครั้งก่อนเราเคยยื่น
กลับกลายเป็นความขมขื่นคราบน้ำตา
ไม่ว่าจะเป็นสีไหนก็คนไทย
ปากบอกไปว่ารักษ์ชาติศาสนา
บอกว่ารักษ์พระมหากษัตริยา
รู้มั้ยว่าทำให้พระองค์...ทรงเสียพระทัย
ความเดือดร้อนได้ตามไปทุกหย่อมหญ้า
เพียงเพราะว่าแค่เรานั้นไม่เข้ากัน
ไทยรบไทย...ฆ่ากันตายแต่ละวัน
อยากถามนั้นที่เราอยู่คือที่ใด
คิดบ้างไหมลูกหลานเราในวันหน้า
จะเกิดมามีสภาพเป็นเช่นไร
เมื่อวันนี้ไทยเราเองยังฆ่าไทย
ถึงวันนั้นคงไม่มีบ้านของเรา
เราคนไทยเกิดมาบนแผ่นดินนี้
บรรพบุรุษที่เรามีปกป้องมา
อยากให้ลองคิดทบทวนดูสิว่า
ที่เรามาทำลายนั้นเพื่ออะไร
นี่ไม่ใช่การเรียกร้องธิปไตย
แต่เป็นการทำลายล้างไทยทั้งชาติ
ทั้งเผาเมืองยึดสนามบินปล้นอุกอาจ
หรืออยากให้ไทยทั้งชาติสิ้นแผ่นดิน
คนพวกนี้เกิดบนผืนแผ่นดินไทย
แต่จิตใจที่มีนั้นมันไม่ใช่
เสียแรงที่เป็นประชาธิปไตย
เพราะคนไทยไม่ทำเยี่ยงวิถีโจร
กลิ่นสาปสางคราบเสียหายยังครุครุ่น
เขม่าฝุ่นยังล่องลอยเต็มท้องฟ้า
ความบอบช้ำยังคงอยู่ทุกสายตา
ความอ่อนล้ายังอยู่ทั่วชนชาวไทย
อยากเพียงเห็นรอยยิ้มเราคืนกลับมา
โชคชะตาพาปรองดองกันได้ไหม
ให้บ้านพ่อ...ที่เรารักอยู่ต่อไป
ร้อยเรียงรายล้านดวงใจเป็นหนึ่งเดียว
25 สิงหาคม 2553 21:15 น.
"เทียนกลางวัน"
จับปากกาบรรเลงกลอนเพื่อเอาชัย
กลัวแต่งไปแล้วไม่เพราะสะเนาะหู
คนก็เหี่ยวกลอนก็ห่วยซวยน่าดู
อยากใคร่รู้ถ้าแต่งไปใครจะชม
คนชำนาญกับความเศร้าใคร่ขอบอก
โดนหญิงหลอกให้เจ็บช้ำจำขื่นขม
ภรรเมียมาเขี่ยทิ้งยิ่งตรอมตรม
เลยซานซมกลับบ้านเก่าที่เรามา
ยังปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่ร่ำร่ำ
คนก็ดำนามไม่เพราะพอรับรู้
มีความจนแถมมาอีกดูสิดู
พวกติดหรูเลยจากไปไม่แลตา
อยากจะมีคนที่คอยเคียงคู่ใจ
เหมือนหยักไย่ที่เคียงคู่ฝาผนัง
เหมือนรอยร้าวในตัวตึกคล้ายจะพัง
หวังสักวันคงมีมิตรมุ่งมองมา
คิดทบทวนเรื่องความหลังนั่งตัวนิ่ง
เคยรวยจริงนารีวิ่งรี่เข้าหา
ตอนนี้จนคนรักเลยไม่เหลียวมา
นี่แหละหนาใจนางเหมือนทางเกวียน
ปวดกระบานจริงจริงมิได้หลอก
คนช้ำชอกยังรอรักอยู่ตรงนี้
เหมือนยาจกขอเงินทานคนมั่งมี
คนดีดีมีบ้างไหมใครจะเอา
18 สิงหาคม 2553 21:30 น.
"เทียนกลางวัน"
ยืนมองฟ้า...ในคืนวันที่มืดมิด
ทิ้งดวงจิตทิ้งความฝันเพียงเท่านี้
เหม่อมองหา...แสงจันทราที่ควรมี
ราตรีนี้สิ้นดวงจันทร์...แล้วหรือไร
ทรุดตัวลงนั่งกล้มหน้า ณ ตรงนั้น
ความเจ็บมันยังคงอยู่...มิจางหาย
สิ้นแสงจันทร์แสงของดาวเลยมลาย
ลาลับหายจากสายตาไปพร้อมกัน
ลมกรรโชก...พัดหวีดหวิวอยู่ข้างหู
เหมือนรับรู้ถึงบางสิ่งในหัวใจ
อยากให้พัดความเจ็บช้ำ...นั้นออกไป
ให้สุดไกล...จากสายตาที่ควรมี
เสียงคำรามดั่งสนั่นอยู่กลางฟ้า
เบื้องนภาคล้ายจะพังในครานี้
เธอมาจาก...ไปทำไมละคนดี
แล้วฉันนี้จะยืนคู่เคียงข้างใคร
น้ำตาฟ้า...ร่วงลงมาพาหมองหม่น
มิต่างจาก...ใจคนอยู่ตรงนี้
ความรักยังเกาะกุมอยู่นับนานปี
ไยฟ้านี้...มาพรากเธอ...ไปจากกัน
ฝนซัดสาดใส่ดวงใจที่เจ็บช้ำ
เหมือนตอกย้ำ...ลึกเข้าไปใจดวงนี้
มีร่างกายแต่เหมือนไร้...ดวงชีวี
วันนี้มีชีวิตอยู่...ก็เหมือนตาย
พยุงตัวก้าวเดินไปจากตรงนั้น
หมดแล้วฝัน...ต้องทนกับใจสลาย
ให้น้ำตาจากฟากฟ้า...ชำระกาย
อยู่หรือตายสิ้นความหมาย...เมื่อขาดเธอ
ขอจงหลับ...ให้สบายนะคนดี
ถึงหัวใจคนคนนี้...แหลกสลาย
แต่ความรักจักคงอยู่ไม่มลาย
ไม่มีวันลบเลือนหายจากอุรา
คงได้แต่...ตัดพ้อต่อว่าฟ้า
ว่าพารักเดินเข้ามาในครานี้
แล้วทำไม...เอากลับไปไม่ไยดี
ยอดดวงใจสุดชีวีขอคืนมา
ต้องสู้ทนอยู่บนโลก...ความเป็นจริง
ไม่มีเธอ...ทุกสิ่งคงไร้ความหมาย
แม้มีคนบนโลกนี้อีกมากมาย
มิวางวายรักที่มีที่ให้เธอ...
หน้าส่วนตัว
1338
