5 กันยายน 2545 12:00 น.
เนเน่จัง
ไม่ได้คิดจะกลับไปใกล้
ขอเป็นแค่คนห่วงใยอยุ่ห่าง-ห่าง
ไม่ได้หวังจะกลับไปเดินร่วมทาง
เพราะรู้ว่าช่องว่างห่างเกินไป
แค่ความอาทรจากคนเคยคุ้น
คงไม่วุ่นวายสำหรับเธอเกินไปไหม
หากว่าการเลิกลา หมายถึงว่าตัดเยื่อใย
ยอมรบว่าทำไม่ได้--เพราะหัวใจยังรักเธอ
5 กันยายน 2545 11:58 น.
เนเน่จัง
บันทึกทุกเรื่องราวเอาไว้ ถ้าเผื่อวันใดจะไม่มีฉันอยู่ตรงนี้
ก็อยากให้เธอได้รับรู้นะคนดี ถึงทุกสิ่งที่ฉันไม่เคยมีให้กับใคร
ทุก-ทุกความรู้สึก ที่ฉันเก็บไว้ลึก-ลึกและบอกไม่ได้
แต่สิ่งแรกที่อยากจะให้เธอเข้าใจ ทุก-ทุกอย่างที่เขียนไว้
เขียนมาจากหัวใจที่ให้เธอ
5 กันยายน 2545 11:57 น.
เนเน่จัง
ฉันเคยคิดว่าความห่างไกล คงจะทำให้ลืมเธอได้ในไม่ช้า
ฉันเคยคิดว่ากาลเวลาสามารถเลือนภาพเธอออกไปได้จากใจ
ฉันเคยคิดว่าระยะทาง ความอ้างว้างจะทดแทนเธอได้
แต่ฉันคงคิดผิดไป ที่ผ่านมายังลบเธอไม่ได้ จากหัวใจสักนาที
5 กันยายน 2545 11:56 น.
เนเน่จัง
จริงอย่างโบราณว่าไว้ ความรักทำให้คนตาบอดสนิท
ทำอะไรลงไปไม่ยั้งคิดให้ความรักเป็นผู้บงการชีวิตและจิตใจ
ฉันเคยมองว่าเป็นปรัชญาของคนขลาด ที่ไม่มีความสามารถหาทางแก้ไข
แต่เมื่อเจอเธอ...ฉันจึงได้เข้าใจ ว่าแม้ความรักจะพาไปตาย....ก็ยินยอม....
5 กันยายน 2545 11:55 น.
เนเน่จัง
ปวดใจชะมัด!! ที่เธอจัดให้ฉันเป็นคนนอกสายตาอย่างนี้
ทำไมล่ะ! ฉันมีอะไรที่ไม่ดี เธอถึงทำใจดำใส่แบบนี้..ถามทีนะเธอ
ลองหันมามองดูใหม่ดีมั้ย? ให้ลึกซึ้งถึงภายในใจที่เธอมองผ่านเสมอ
อาจมีอะไรที่ไม่คาดฝันให้เจอะเจอ ถ้ายอมลองเปิดใจหน่อยนะเออ - -
หน้าต่างหัวใจเธอจะพบมัน...
หน้าส่วนตัว
404
