หนีตายกับสายลม

เพชรปาล

ณ โตรกผาฟากฝั่งที่ฝังโศก
มีดาวโลกครึ่งเสี้ยวอันเบี้ยวบิ่น
เจ็บแล้วชาชาแล้วช้ำ น้ำตาริน
มาเซาะหินจนกร่อนชะง่อนเล

เป็นความทุกข์ธรรมดามาจำนรรจ์
เป็นสุขสันต์รายล้อมเข้ากล่อมเห่
ฝูงปลาดาววนวิ่งทิ้งตังเก
ให้ถดรอยถอยเร่ชเลวาม

ชเลวาวพราวพรักจะวักน้ำ
ประโลมคำเลือนใจอันไหวหวาม
แต่ละเกร็ดเม็ดทรายทะลายลาม
ยลแต่คความรวดร้าวจนหนาวคลาย

หนาวจะเลือนเสมือนใจเจ็บไข้หนาว
จะร้อนผ่าวเสมือนจิตติดแสงสาย
จะยอกย้อนคมคำพร่ำรำบาย
จะเหมือนตายทั้งเป็นอยู่เช่นเดิม

ให้คนธรรพ์หนีตายกับสายลม
ทิ้งขื่นขมข่มนามอิงความเสริม
ให้พ่ายแพ้เพียงพอ มาต่อเติม
และเหิมเกริมเท่าฝันวันแสนดี

ณ โตรกผา ฟากฝั่งที่ฝังโศก
มีลมโบกใต้ปีกการหลีกหนี
ละความชั่วต่ำทรามหยามไมตรี
อยู่กับความยินดีชั่วชีวิต

ละความช้ำซ้ำซากฝากไมตรี
อยู่กับความไม่มีชั่วชีวิต