สองเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่

คาราบาว

พูด ฮัลโหลเทส!
กาลครั้งหนึ่ง
ยังไม่ค่อยนานเท่าไร
มีชายชราผู้หนึ่ง
ผู้ที่ทุกคน รู้จักเขาดี
ในฐานะของผู้มั่งคั่ง
และชาวบ้านก็ขนานนามเขาว่า
เฒ่าไม้เท้าทองคำ
เมื่อล่วงล้ำออกจากเมือง
สู่ย่านเกษตรกรรม
อันเป็นที่พำนักพักอาศัย
ของชายชราอีกผู้หนึ่ง
ผู้ที่หลังของแกโค้งงอ
จากการตรากตรำ
ทำนาไร่มาชั่วชีวิต
แกคือผู้เฒ่าไม้เท้าลำไผ่
และนี่คือเรื่องราว
ของสองเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่
ร้องผู้เฒ่า ไม้เท้าทองคำ
สร้างตึกสูงล้ำเสียดฟ้าเสียดเมฆ
นั่งคิด คำนวณตัวเลข
ทุกค่ำเช้า คิดแต่เอากำไร
เฝ้าดู ตาม้าตาเรือ
ความคิดเหลือเฟือ
เต็มห้องแอร์คอนดิชั่น
จิบบรั่นดีคลี่คลายความฝัน
ทุกคืนทุกวันฝันถึงผลกำไร
มีที่ดินพันหมื่นแสนไร่
รถยนต์มากมาย
กว่าร้านขายรถยนต์
บริวารวิ่งกันสับสน
ต้องเลี้ยงผู้คนแทนฝูงวัวควาย
อีกผู้เฒ่าถือไม้เท้าลำไผ่
นั่งทอดหายใจอยู่ใต้ต้นดอกจาน
ฝันถึงเมล็ดพืชที่หว่าน
เป็นกิจการของเกษตรกร
เฝ้าดู มดหนูแมลง
จะมากลั่นแกล้งกัดกินพืชไร่
ปีนี้ถ้าไม่ดีดังปีกลาย
ต้องขอความเห็นใจ
จากเฒ่าไม้ทองคำ
นาที่นาของผู้เฒ่าลำไผ่
เอาจำนองไว้กับผู้เฒ่าทองคำ
ดอกเบี้ยบานยิ่งกว่าผลผลิต
พอไม่ติดฝนแล้งแมลงลงกัดกิน
 
เฮ้อ!
เฝ้าดู ตามดตาแมลง
ดังฟ้าฝนกลั่นแกล้ง
ไม่มีเหลือผลผลิต
แม่นแล้วหรือที่ว่าฟ้าลิขิต
ฟ้าไม่มีชีวิตแต่คนมีจิตมีน้ำใจ
เฒ่าชราคว้าไม้ไผ่ลำอ่อน
ลุกขึ้นเขียนดินดอน
สะท้อนความในใจ
เรามันจนเราก็จนต่อไป
ใครจะรวยเท่าใด
ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด
เรามันจนเราก็จนต่อไป
ใครจะรวยเท่าใด
ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด
เรามันจนเราก็จนต่อไป
ใครจะรวยเท่าใด
ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด
เรามันจนเราก็จนต่อไป
ใครจะรวยเท่าใด
ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด
เรามันจนเราก็จนต่อไป
ใครจะรวยเท่าใด
ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด...