ไม้ไผ่

คาราบาว

ดึกๆสงัด
มีสายฝนโปรยปราย
ฉันเหยียดร่างกาย
ทอดไปตามแสงเดือน
ในโสตประสาท
แว่วเสียงฝนเป็นเพื่อน
ย้ำเตือนถึงคืนวันที่ผ่านมา
โหยหวนสำนวนครวญคร่ำ
ลำนำของขลุ่ยไม้ไผ่
ร้องบรรเลง
เพลงจากนิติพรมไพร
จากฝนที่โปรยปราย
จากใจที่อาวรณ์ถึงเธอ
เสียงขลุ่ยกลืนกลบ
ลบสำเนียงรอบกาย
แสงจันทร์กระจาย
โอบผืนดินเดียวกัน
ร่องไผ่ผืนนี้
มีสืบสายสัมพันธ์
เกิดจากกอร่วมกันนานมา
และหมู่คนทุกชนทุกชั้น
ก็สัมพันธ์ดั่งขลุ่ยไม้ไผ่
คือแรงลม
ที่พริ้วผ่านลำไม้
มีลมจากแรงกาย
มีไผ่จากกอรวมร่วมกัน
รวมกัน รวมกัน
รวมกัน รวมกัน
เป็นเสียงขลุ่ย
ที่หวีดหวิวแทงใจ
เป็นเสียงขลุ่ย
ที่กึกก้องตะโกนไกล
เป็นเสียงขลุ่ย
ที่อยู่เหนือความตาย
ดังเงาในดวงใจ
ความทุกข์ในเรือนกาย
ความชั่วร้ายในตัวตน
อันพ้นความทุกข์ก็สาบสูญ

เป็นเสียงขลุ่ย
ที่หวีดหวิวแทงใจ
เป็นเสียงขลุ่ย
ที่กึกก้องตะโกนไกล
เป็นเสียงขลุ่ย
ที่อยู่เหนือความตาย
ฉันมาฝากเอาไว้
ฉันมาฝากเอาไว้
ฉันมาฝากเอาไว้
ในดวงใจ ของเธอ...