โถ่คนอย่างเรา

จีระพัน วีระพงษ์

แหงนดูเมฆฝนบนฟ้า
คริ้มดำค่ำมา พื้นฟ้าก็มืดมัวมน
หัวใจคนหนุ่ม
มันกลุ้มจนเหลือจะทน
เหมืนเมฆฟ้าเบื้องบน
พยับพะโยม เพราะลมเปลี่ยนผัน
หัวใจตกในเหวรัก
เหมือนคนไข้หนัก
เผลอรักตลอดคืนวัน
เมื่อรู้ตัวว่าคุณค่า
แห่งรักอนันต์
เหมือนค่าไม้จิ้มฟัน
แหวนเพชรเงินทอง
ค่าเพียงสลิง
ปวดใจแท้ๆ
แม้มันยังปวดรวดร้าวพิลึก
หัวใจสะอึก
หัวใจสะอื้นอยู่อึงคะนึง
รักเขาข้างเดียว
เหมือนต้นข้าวเหนียว
ที่ยื่นตายนึ่ง
น้ำมันท่วมไม่ถึง
พี่จึงต้องแห้งเหี่ยวตายคานา
ผู้ชายรูปหล่ออย่างเรา
สาวยังไม่เอาไว้เป็นคู่ชีวา
เห็นทีจะต้องเข้าบวช
เป็นพระหลวงตา
แล้วศึกษาวิชาธรรมมะ
ธรรมโมโถ่คนเรา

ปวดใจแท้ๆ
แม้มันยังปวดรวดร้าวพิลึก
หัวใจสะอึก
หัวใจสะอื้นอยู่อึงคะนึ่ง
รักเขาข้างเดียว
เหมือนต้นข้าวเหนียว
ที่ยื่นตายนึง
น้ำมันท่วมไม่ถึงพี่
จึงต้องแห้งเหี่ยวตายคานา
ผู้ชายรูปหล่ออย่างเรา
สาวยังไม่เอาไว้เป็นคู่ชีวา
เห็นทีจะต้องเข้าบวช
เป็นพระหลวงตา
แล้วศึกษาวิชาธรรมมะ
ธรรมโมโถ่คนเรา...