ขอทานใส่สูท

ยิ่งยง ยอดบัวงาม

ชีวิตเตลิดเลือกเกิดไม่เป็น
ลำบากยากเข็ญ
จึงมาเป็น นักร้องคาเฟ่ 
ทำงานทุกอย่าง
รับจ้างไม่เคยหันเห
ชีวิตผมจรร่อนเร่ 
ยึดคาเฟ่เป็นแหล่งสุดท้าย
นักร้องอย่างพี่ไม่มีราคา
น้อยวาสนา
ความดังนั้นยังแสนไกล
ร้องเพลงกล่อมแขก
หวังแลกกับพวงมาลัย
เงินเดือนไม่มีจะได้
ขอแค่มาลัยให้มาซักพวง
ร้องเพลง ทุกวันนั้นยันตีสอง
หมดสิทธิ์เรียกร้อง
ขอความเห็นใจทั้งปวง
ขอทานใส่สูท
เขาพูดกันให้ช้ำทรวง
ได้ฟังน้ำตาแทบร่วง
ขอพุ่มพวงเจ้าจงเห็นใจ
นักร้องคาเฟ่ เสน่ห์ไม่มี
แม้ด้อยศักดิ์ศรี พี่นี่ก็ยังภูมิใจ
อาชีพต้อยต่ำ
ทนเลือกงานทำไม่ไหว
หากเลิกร้องเพลงเมื่อไหร่ 
ผมคงกลับไป ทำไร่ไถนา

ร้องเพลง ทุกวันนั้นยันตีสอง
หมดสิทธิ์เรียกร้อง
ขอความเห็นใจทั้งปวง
ขอทานใส่สูท
เขาพูดกันให้ช้ำทรวง
ได้ฟังน้ำตาแทบร่วง
ขอพุ่มพวงเจ้าจงเห็นใจ
นักร้องคาเฟ่ เสน่ห์ไม่มี
แม้ด้อยศักดิ์ศรี พี่นี่ก็ยังภูมิใจ
อาชีพต้อยต่ำ
ทนเลือกงานทำไม่ไหว
หากเลิกร้องเพลงเมื่อไหร่ 
ผมคงกลับไป ทำไร่ไถนา...