สาวนาวิงวอน

ลาวัณย์ จันทร์เพ็ญ

เจ็บ ปวดใจ แค่ไหนก็ทน
 เพื่ออยากจะพ้น
 เวรกรรม ที่ตามนำมา
 จำใจจากจร
 จากมุ้งจากหมอน ที่เคยนิทรา
 เข้าสู่ เมืองฟ้า
 หาเงินมา จุนเจือ
 ช่วยเหลือ ครอบครัว
 บางวัน หิวจนตามัว
 จำทนแม้ ใจจะกร่อน
 ด้วยพ่อ ขัดสน
 ต้องดิ้นรน อาทร
 เสียงคน เขาลือกันว่อน
 เสียงคน เขาลือกันว่อน
 ก็คือดงดอน ของบ้านอีแม
 หอบผ้าแพร คิดเตรียมจากบ้าน
 พอได้ สิเหือหลาย
 พอใกล้ ย่ำสนธยา
 ป่านนี้ทุ่งนา
 คงใกล้ เงียบเหงา
 อยากกลับ ถิ่นฐาน ลำเนา
 อยากกลับ ถิ่นฐาน ลำเนา
 บางวันจะเหงา นั่งลงร้องไห้
 น้ำตาหลั่งไหล เหมือนสายนที
 น้ำตาหลั่งไหล เหมือนสายนที
 เงิน ไม่มี จึงทนจำใจ
 เข้ามารับใช้
 ผู้ดี ผู้มีเงินตรา
 วอนนายการุณ
 หากผิดใจคุณ หนูขอขมา
 วอนเจ้า นายจ๋า
 อย่าใช้วาจา ข่มใจ
 หนูจน เงินตรา
 จึงหอบ สังขารเข้ามา
 เป็นทาส ได้เพียงร่างกาย
 อย่าพูด ข่มเหง
 พูดไม่เกรง น้ำใจ
 อดไป ทนไป มันมื้อ
 บ่อยากให้คือ สาวแก้วเสียท่า
 ฆ่าตัวตาย ยามพบสบเส้า
 อนา ปูปฐม
 อย่าใช้คารม เข้ามาห้ำหั่น
 อดรอ เพียงวัน
 ซิคืน บ้านเน้อ
  
 เงิน ไม่มี จึงทนจำใจ
 เข้ามารับใช้
 ผู้ดี ผู้มีเงินตรา
 วอนนายการุณ
 หากผิดใจคุณ หนูขอขมา
 วอนเจ้า นายจ๋า
 อย่าใช้วาจา ข่มใจ
 หนูจน เงินตรา
 จึงหอบ สังขารเข้ามา
 เป็นทาส ได้เพียงร่างกาย
 อย่าพูด ข่มเหง
 พูดไม่เกรง น้ำใจ
 อดไป ทนไป มันมื้อ
 บ่อยากให้คือ สาวแก้วเสียท่า
 ฆ่าตัวตาย ยามพบสบเส้า
 อนา ปูปฐม
 อย่าใช้คารม เข้ามาห้ำหั่น
 อดรอ เพียงวัน
 ซิคืน บ้านเน้อ...