แม่พิมพ์ของชาติ

อรวี สัจจานนท์

แสงเรืองๆที่ส่องประเทือง
ไปทั่วเมืองไทย
คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่
โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง
เหนื่อยยากอย่างไร
ไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง
ครูนั้นยังลำพอง
ในเกียรติของตนเสมอมา
ที่ทำงานช่างสุดกันดาร
ในป่าพงไพร
ถึงจะไกลก็เหมือนใกล้
เร่งรุดไปให้ทันเวลา
กลับบ้านไม่ทันบางวันต้องไป
อาศัยหลวงตา
ครอบครัวคอยท่าไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน
ถึงโรงเรียนก็เจียนจะสาย
จวนได้เวลา
เห็นศิษย์รออยู่พร้อมหน้า
ต้องรีบมาทำการสอน
ไม่มีเวลาที่จะได้มาหยุดพอพักผ่อน
โรงเรียนในดงป่าดอน
ให้โหยอ่อนสะท้อนอุรา
 
ชื่อของครูฟังดูก็รู้ชวนชื่นใจ
งานที่ทำก็ยิ่งใหญ่
สร้างชาติไทยให้วัฒนา
ฐานะของครูใครๆก็รู้
ว่าด้อยหนักหนา
ยังสู้ทนอุตส่าห์
สั่งสอนศิษย์มาเป็นหลายปี
นี่แหละครูที่ให้ความรู้
อยู่รอบเมืองไทย
หวังสิ่งเดียวคือขอให้
เด็กของไทยในผืนธานี
ได้มีความรู้เพื่อช่วยเชิดชู
ไทยให้ผ่องศรี ครูก็ภูมิใจที่
สมความเหนื่อยยาก
ตรากตรำมา...