แว่วเสียงซึง

อรวี สัจจานนท์

ใครหนอดีดซึง
ให้ข้าเจ้าซึ้งซ่าน ทรวงเอ๋ย
ก่อนนั้นพี่เคย
ดีดซึงสอนข้า เจ้าฮัก
ต่าง ฮู้ ใจ กัน
ทุกวันประจักษ์
พะเยาป่าสัก
สลักเสียงซึงยังตรึงอุรา
แว่วซึงคร่ำครวญ
ให้ใจฮักข้าเศร้า จริงหนอ
ข้าเจ้ายังรอเฝ้าคอยฮักอ้าย
กลับมา
บ่ ฮู้ ใจ อ้าย ร้ายดังเขาว่า
เสียแรงคอยท่า
ข้าเจ้าฮักจริงยิ่งกว่าสิ่งใด
อ้าย เอย
บ่ห่อนเยือนฮักข้าเจ้า
อ้ายลืม พะเยาลำเนาพงไพร
ลืม ซึง ยังหวานซ่านซึ้งดวงใจ
เสียงซึงแว่วมาครั้งใด
ให้ข้าเจ้าหลั่งน้ำตา
อ้ายเอยบ่มีใจฮัก
ข้าเจ้า แล้วหนอ
ลืมเหย้าลืมหอ
เฮือนฮักของอ้าย ห่อน มา
สิ้น ฮัก ข้า เจ้า
บ่เยือนเห็นหน้า
บ่ได้เห็นว่า
อ้ายพี่นี้มาฮักร่วมดีดซึง

อ้าย เอย
บ่ห่อนเยือนฮักข้าเจ้า
อ้ายลืม พะเยาลำเนาพงไพร
ลืม ซึง ยังหวานซ่านซึ้งดวงใจ
เสียงซึงแว่วมาครั้งใด
ให้ข้าเจ้าหลั่งน้ำตา
อ้ายเอยบ่มีใจฮัก
ข้าเจ้า แล้วหนอ
ลืมเหย้าลืมหอ
เฮือนฮักของอ้าย ห่อน มา
สิ้น ฮัก ข้า เจ้า
บ่เยือนเห็นหน้า
บ่ได้เห็นว่า
อ้ายพี่นี้มาฮักร่วมดีดซึง...