กลิ่นดอกโศก

รณชัย ถมยาปริวัฒน์ ต้นน้ำ

กลิ่น ดอกโศก ชวน ดม
ลอยมาตามลม รำเพย
กลิ่นเย็นหอมเด่นชวนเชย
อาวรณ์ รัก เอย
คืน หนึ่ง ที่ เคย ร่วม ใจ หมาย
กิ่ง อโศก บังจันทร์
เคยเคล้าเคลียกัน เคียงกาย
ชื่นคำหวานฉ่ำไม่หาย
รำพันไม่อายได้สุขมุ่งหมายกันมา
ดื่มด่ำรสล้ำยังจำได้
ฝากดวงใจสองเรา
ขอรักกันไป ในชาติ หน้า
คำสัญญาจำติดใจ
ฝาก สวาท รวมกัน
ราตรีมีจันทร์อำไพ
ใต้เงาร่มโศกบังไว้
รักเร้าดวงใจกลิ่นโศกสดใสชื่นชม

กลิ่น ดอกโศกจางไป
เหมือนรักเลือนไกลระทม
ต้อง ทนหมองหม่นขื่นขม
หลงรัก จึง ตรม
เจ็บ ปวด อารมณ์
สิ้น ความ หวัง
อยาก จะอยู่เคียงเธอ
รักล้นทนละเมอ ลำพัง
คร่ำครวญหวนให้ความหวัง
รักหายกลายชัง
ปล่อยให้ความหวัง เดียวดาย
เวรกรรมสอนซ้ำ
ทำเราเศร้า
ต้องอับเฉาเหลืออาย
รักร้างแรมไกล ร่ำร้องไห้
โอ้รักคลาย กลายกลับคำ
สุด จะกล่าว รำพัน
นึกถึงคืนวัน รักนำ
โศกสิ้นเหลือกลิ่นให้ช้ำ
รักฝังใจจำ
กลิ่นโศกเจ้าซ้ำจำทน...