ตอไม้ที่ตายแล้ว

รังษี เสรีชัย

โลกสดใส เมื่อวัยฝัน
เราสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินเพื่อน
คนอื่นออเซอะบ่อยๆ
เธอเริ่มจะคล้อยใจเคลื่อน
แล้วเลื่อนหลุดลอยไปไกล
เมื่อเธอหอม ทำห่างเหิน
หญิงอื่นเมินจึงหันมาใหม่
ดูหมิ่นฉันเหมือนสวะ
ขยะและผงหยักไย่
แล้วใยจะเอาทำยา
เคยใช้เป็นที่เช็ดเท้า
แล้วจะเอาไปซับน้ำตา
เคยเห็นฉันเป็นดอกหญ้า
ไร้ราคาไม่มีศักดิ์ศรี
พอแล้วพอ พอแล้วพอที
ฉันไม่มีหัวจิตหัวใจ
เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว
ไร้วี่แววจะฟื้นคืนได้
เอากิ่งที่ไหนมาต่อ
เอาหน่อมาทาบมันใหม่
ไม่ยอมแตกใบอีกแล้ว
 
เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว
ไร้วี่แววจะฟื้นคืนได้
เอากิ่งที่ไหนมาต่อ
เอาหน่อมาทาบมันใหม่
ไม่ยอมแตกใบอีกแล้ว...