เหมือนข้าวคอยฝน

ศิริพร อำไพพงษ์

ฝนทิ้งช่วง
ก็เหมือนลวงชาวนา
ต้องหว่านกล้า
แล้วก็มาคอยฝน
ยิ่งปีไหน
เดือนแปดสองหน
แหงนรอฟ้าหล่น
ฝนลงมาเยือน
ยามพี่ห่าง
ก็เหมือนดังสายฝน
คอยไม่หล่น
เหมือนคนไม่มา
ข้าวแห้งตาย
หัวใจอ่อนหล้า
เหมือนต้นกล้า
ที่คอยฝนริน
ลำ
ความหวังสิ้น
สองดินสีโมน
ยามฝนไร้ฟ้าเห็นกาอยู่เสา
อุกอั่งเอ้าทั้งเหิงทั้งฝน
อาลัยนำคนม่วนใจพอแล้ว
มียังแล้วแนวใจบ่ซุ่ม
คอยฝนนั่งกลุ้ม
ยุมหญ้านั่งเหงา
เห็นข้าว
เหี่ยวเฉาใบแดง
เหมือนมีดแทง
แสลงหัวใจ
ข้าวคอยฝน
คนคอยน้ำใจ
บ่ฮู้ว่าคนที่ไกล
อีกปีใดจะมาดูแล
ลำ
ตกปีแย่
ต้องนั่งคันแท
สิหาแก้ทางใหม่
ฝนมาบ่ได้
ไกลบ้านแน่นอน
แต่หากย้อน
มาเบิ่งทางใจ
หมดอาลัย
แม่นไผมาแก้
มีทั้งแม่แลใจยังหม่น
หวังคนฮักแท้
มาแก้บ่เห็น
เป็น
ดั่งข้าวคอยฝน
คอยน้ำใจคน
ดังฝนไม่มา
ยามสิ้นฝน
ได้เห็นคนเขาว่า
หมดปัญญา
และทั้งนาทั้งใจ
ลำ
หัวใจ
มันแหงมันล้า
หัวใจ
นี่มันแหงมันล้า
คือนายามกล้ามันเหี่ยว
ท่าเลียวคอยตั้งแต่อ้าย
ไฟใหม้ใส่อารมณ์
ยากสิผ่องบ่สมคนบ่น
ข้าวคอยฝนคนคอยฮักอ้าย
มันหมดอาลัยสิตายแล้ว...