บัวลา

สลา คุณวุฒิ

สาวเย็บผ้า
น้องหล้าเจ้าจากมาไกล
จากแดนแคว้นอีสานใต้
จำใจจากไกลบ้านมา
เอ่ยคำเว้า
คลอเคล้าด้วยหยาดน้ำตา
เอ่อล้นไหลรินออกมา
โอ้บัวลาครวญหานาทุ่ง
ต้องจำจร
จากมุ้งหมอนดินดอนบ้านเกิด
สู่กรุงนครบรรเจิด
แสงพราวเพริดเหมือนดังสวรรค์
หอบชีวิต ลุยฝ่ามากับความฝัน
มาถึงกลางเมืองหมอกควัน
วันนั้นท้องนาอาลัย
 
สาวเย็บผ้า
น้ำตาของน้องหลั่งไหล
เข็มเย็บผ้าเลื่อนลิ่วไป
เหมือนหัวใจน้องนางบัวลา
คิดและหวัง คืนสู่ฮังเฮือนนอนเคหา
กลับคืนอ้อมอกมารดา
เพราะจากมาเวลาหลายปี
ตัดสินใจเถิดบัวลาคืนมาบ้านเกิด
หากฝันอันแสนเลอเลิศ
ไม่บรรเจิดเหมือนดังตั้งใจ
อ้ายคนนี้จะขอพาเจ้ากลับคืนไป
ร่วมสร้างชีวิตกันใหม่
ไม่สายดอกน้องบัวลา...