สั่งฟ้าฝากดิน

ชรินทร์ นันทนาคร

ยามที่พี่อ้างว้างว่างใจ
นวลน้องต้องจากไป ใจพี่นี้ครวญคร่ำ
ทิ้งรอยแผลเก่า ให้เราชอกช้ำ
ใยรักเจ้าลืมคำ ทำเหมือนไม่ปรานี
เรียมหลั่งน้ำตาสะอื้น ยามดึกดื่นค่อนคืน
ทนขมขื่นทวี
มอง เฝ้ามองฟากฟ้าราตรี ลืมผืนดินลืมพี่
ลืมรักพี่เคยหมาย
เธอเปรียบดังชาวฟ้าโสภิณ ใยทิ้งให้ชาวดิน
ครวญถวิลร้องไห้
น้ำใจรักเจ้า ช่างเปลี่ยนง่ายดาย
ชาวฟ้าช่างโหดร้าย ใยถึงได้ใจดำ
เคยฝากน้ำคำพร่ำพรอด ฟ้าเคยกอดกับดิน
ลืมรักสิ้นดินช้ำ
เคยฝากใจให้ฟ้าดินจำ คำรักเอยเคยพร่ำ
ใยฟ้าเจ้าทำลาย
ใจไม่เคยจะคิดว่าคุณ ลืมรักอุ่นไอดิน
เพียงฝากดินลวงให้
น้ำคำฟ้าสั่ง ฝากดินกินใจ ใยฟ้าไม่จำไว้
ใยหนอช่างแปรผัน
ลืมถ้อยรักเคยชื่นบาน ลืมกระทั่งวันคืน
เคยชิดชื่นด้วยกัน
เราอยากเด็ดดอกฟ้าลาวัลย์
ความรักเราจึงสิ้น ดินนั้นต้องเจียมตัว
ลืมถ้อยรักเคยชื่นบาน ลืมกระทั่งวันคืน
เคยชิดชื่นด้วยกัน
เราอยากเด็ดดอกฟ้าลาวัลย์
ความรักเราจึงสิ้น ดินนั้นต้องเจียมตัว...