น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย

ธานินทร์ อินทรเทพ

ทุกวันฉันนั่งหลังพวงมาลัย
 ขับขี่รถไปอยู่กลางถนน
 หัวอกสั่นหวิวหวิวพะวักพะวน
 เหม่อลอยสับสน เหมือนคนไม่มีหัวใจ
 เหลียวมองดูเบาะข้างเคียงว่างเปล่า
 ว้าเหว่เงียบเหงาสุดจะทนไหว
 คิดถึงแต่ครั้งยังสดชื่นหัวใจ
 จะไปแห่งไหน ฉันมีเธอใกล้ไม่ห่าง
 แต่บัดนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร
 ความไม่แน่แท้ เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง
 เธอและฉัน ต้องเดินกันคนละทาง
 เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลัง
 ฝังใจจำพร่ำเพ้อ
 รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา
 ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ
 แสนสุดจะคิดถึงอยากเห็นหน้าเธอ
 แต่พอได้เจอ น้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง

 แต่บัดนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร
 ความไม่แน่แท้ เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง
 เธอและฉัน ต้องเดินกันคนละทาง
 เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลัง
 ฝังใจจำพร่ำเพ้อ
 รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา
 ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ
 แสนสุดจะคิดถึงอยากเห็นหน้าเธอ
 แต่พอได้เจอ น้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง...