เธอสอนฉัน

ธานินทร์ อินทรเทพ

เธอสอนฉันให้ชื่นชมพฤษา
สอนให้รู้ค่าของมวลดอกไม้
สอนให้ฟังเสียงนกร้อง ชื่นใจ
สอนให้ยิ้มได้อิ่มเอม อุรา
เธอสอนฉันให้มองจันทร์สุดสวย
บึงน้ำลำห้วยฟ้าสวยหนักหนา
ผีเสื้อหลากสีโบกบินไปมา
น้ำค้างบนหญ้าล้อแสงตะวัน
แต่ พอ เธอ สอน
ให้ฉันรัก
ฉันก็ประจักษ์รักใช่สวรรค์
ได้รู้รสความโศรกเศร้าจาบัลย์
เธอกลับสอนฉันให้หลั่ง น้ำตา
เธอสอนฉันให้วุ่นวายคิดถึง
ยื้อยุดฉุดดึงฉันตกยอดผา
เธอ สอน ฉัน ตรม
ทุกข์ทรมา
โธ่ เธอไม่น่ามาสอนฉันเลย

แต่ พอ เธอ สอน
ให้ฉันรัก
ฉันก็ประจักษ์รักใช่สวรรค์
ได้รู้รสความโศรกเศร้าจาบัลย์
เธอกลับสอนฉันให้หลั่ง น้ำตา
เธอสอนฉันให้วุ่นวายคิดถึง
ยื้อยุดฉุดดึงฉันตกยอดผา
เธอ สอน ฉัน ตรม
ทุกข์ทรมา
โธ่ เธอไม่น่ามาสอนฉันเลย...