อำลา-ที่เหลืออาลัย
ศรวณี โพธิเทศ
นึก อยู่ก่อนเหมือนกัน
ต้อง มีสักวัน
เธอ ต้องจากฉันไป
แหละ แล้ว วันที่สังหรณ์ใจ
มาถึงจนได้
คล้าย ใจ โดนย่ำ
ฉัน ไม่เหนี่ยวรั้งเธอ
ได้แต่พร่ำเพ้อ
เธอเอ่ยลาซักคำ
กับ ยิ้ม รอยสุดท้ายไว้จำ
น้ำตาร่วงพรำ
เมื่อ เธอ ร้างไป
ฮำพูดไม่มีวจีใด
จะกล่าวอีกต่อไป
นอกจากความอาลัย
ที่เหลือจะอาวรณ์
เธอ คงสุขสมปอง
คู่ใหม่เธอครอง
คงจะลืมฉันไป
แต่ ฉัน จนตราบวันสิ้นใจ
ลืมเธอไม่ได้
ด้วย รัก เหลือเกิน
ฉัน ไม่เหนี่ยวรั้งเธอ
ได้แต่พร่ำเพ้อ
เธอเอ่ยลาซักคำ
กับ ยิ้ม รอยสุดท้ายไว้จำ
น้ำตาร่วงพรำ
เมื่อ เธอ ร้างไป...
5130
หน้าส่วนตัว
