รำพันสวาท

สุนทราภรณ์ วรนุช อารีย์

มอง ดูเดือนเลื่อนลา
แสงจันทร์ลับตา แล้วพาอ้างว้าง
เหมือน รักที่เหินห่าง
รักชืดจืดจางดั่งความฝัน
เคย มีหวังแน่นอน
แล้วใยร้าวรอน นิวรณ์ต่อกัน
เหลือ จะหวาดจะหวั่น
วิโยคโศกศัลย์ตัวฉันเศร้า
เวร หรือบุญหนุนนำ
รักเอยหวานฉ่ำ แล้วทำซบเซา
ความ หวังพังเสียเปล่า
ต้องอับเฉาเราตรอมตรม
คำ ว่ารักปักใย
เหมือนดังฝันไป มิได้ให้ชม
หนอง ในอกเหลือบ่ม
เสียวนอกระทมขื่นขมใจ
 
ใจ มนุษย์นี่หนอ
รักเดียวไม่พอ รักก่อเรื่อยไป
ร้าง ไปได้คู่ใหม่
รักเก่าห่างไกลเปลี่ยนใจเสมอ
ดู ไม่เห็นซื่อตรง
ฉันนั้นพะวง รักคงต่อเธอ
ทิ้ง จนจิตฉันเหม่อ
ฝันใฝ่ใคร่เจอพร่ำเพ้ออยู่
หวน น้อยใจรักเอย
มิควรรักเลย หวังเชยเคล้าคู่
จึง ระกำช้ำอยู่
ด้วยยอดชู้ ดูลืมเลือน
ถ่าน ไฟรักมอดไป
ทิ้งรักร้างไกล เหมือนใจถูกเฉือน
แม้ รักต้องลอยเลื่อน
ฉันไม่เคยเลือน
คงเสมือนเดิม...