มนต์รักนวลจันทร์

สุเทพ วงศ์กำแหง-เพ็ญศรี พุ่มชูศรี

ชเดือนเด่นลอยคว้างกลางสรวง
ทอแสงช่าง นวลอะคร้าวพราวพราย
เมื่อมองเดือนใจเราสะเทือนไม่วาย
สงสัยว่า เดือนอาย แก่นางฟ้าลาวัลย์
ลม ที่เคยพริ้วโชยมา
ดูเหมือนว่า ตลึงจนหลงงงงัน
เพลินชมนางที่แสนสะอางพร่างพรรณ
โอ้ลมและดวงจันทร์หมายมั่นนางดั่งเรา
จงโปรดมองดูข้านี้
ในทรวงนี่มีแต่รักนงเยาว์
อาบอิ่มใดแม้เห็นนวลน้องเพียงเงา
ก็คลายทุกข์คลายเศร้าหายร้อนรุ่มอุรา
นวลนางเอย ไยไม่เอ่ยคำ
ร้องขับลำนำ เป็นมนต์รักตรึงตรา
จงเอ็นดู ยวนยิ้มเผยวาจา
ให้ฟ้าและดินถวิลท่ามกลางนวลจันทร์
ญแผ่นฟ้าพราวพรรณแจ่มใจ
ตระหนกกระไร แม้มีใครจะมาสัมพันธ์
ถิ่นนี้เคยอยู่ นิรันดร์
สงบสพสรรค์ไร้คนข้องเกี่ยวเรานี้
กลิ่นซึ้งสุคนธ์ อบอวล
แต่ใจยังครวญหวนแต่ในสิ่งเลอศรี
หาใดในแหล่งปฐพี
ฤาเทียบภาระเรามีซึ้งสุดใจ
คนธรรพ์จะครวญเพลงทิพย์วิมาน
นภางค์ตระการวิภา เพราะจันทร์แจ่มเลอไฉไล
สุด แดน แม้นองค์เทพทวยรักใด
จากชั้นทิพย์ประทาน สถานฟ้องฟ้า
จิตนี้ธำรง ยั่งยืน
หากหน่ายกลับคืน เป็นบาปอยู่ ตรึง ตรา
รักเราที่มุ่ง ศรัทธา
ให้ทั่วโลกา สุดซึ้งสุดดังใจ
ชนาง นภาพรรณผ่องอำไพ
สิ่ง ซึ่ง วิ ไล นั้น เลิศ เลอ
เพราะ ด้วยใดกัน
ญนั้นฤา สิ่งอันผจงห่อฟ้า อำพัน
สิ่งนั้นสรรค์ให้จิตใจ ใหลหลง
นามว่าเมฆา
ชนาง สายลมบรรเจิดชีวา แจ่มใจ
นี้มานั้นเลิศเลอ เพราะด้วยอันใด
ญดอก ไม้ สุคนธ์ มนต์รัก ชื่นใจ
ชเหตุใดหนอนางว่ารัก
ญเมื่อจันทร์ซบพักตร์เมฆา
ชเหตุใดหนอจึงจันทราแมกมน
ญสุดซึ้งเสาวคนธ์
ชดุจมนต์ดลใจ
พร้อมแจ่มจันทร์ ขวัญ ใจ สอง เรา...