3 พฤศจิกายน 2546 22:32 น.
เมจิคเชี่ยน
มองเห็นใครคนหนึ่งกลางสายหมอกหนา
ไอหมอกบดบังใบหน้าของใครคนนั้น
มองไม่เห็นแต่ฉันรู้ว่าต้องเป็นคนสำคัญ
เสียงจากหัวใจมันบอกอย่างนั้นให้เข้าใจ
มองผู้คนมากมายที่รายล้อม
ตะล่อม ตะล่อม มองหาว่าคนไหน
คนพิเศษที่ฝันถึงทุกคืนอยู่เรื่อยไป
ตามไขว่คว้าสักเท่าไร ก็ค้นหาไม่เจอ
มาเข้าใจ ในวันนี้
คนข้างกายที่มี ฉันได้พลั้งเผลอ
คนกลางไอหมอก คนแห่งความฝัน ที่พบเจอ
คนที่ฉันรักและคิดถึงเสมอ อยู่ใกล้ตัวนี่เอง (เอ๊ะ ใครหว่า!!)
1 พฤศจิกายน 2546 09:26 น.
เมจิคเชี่ยน
ไม่ว่าความรู้สึก จะมีให้กันมากแค่ไหน
แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ที่จะเปลี่ยนจากสิ่งที่เป็นมาก่อน
นิสัยที่เอาแต่ใจตัวเองของฉัน ก็พอรู้ว่ามันบั่นทอน
ยิ่งกับอารมณ์ที่ไม่แน่ไม่นอน ก็พอรู้ว่าเธออ่อนใจ
แต่ถ้าจะบอกว่าฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้
ใจกว้างไม่มาก ใจเย็นเป็นบางทีเธอจะรับได้ไหม
ความนานของเวลา สิ่งที่แลกมากับการสนิทกันกว่าใคร
ก็คือการละเลยที่จะถนอมน้ำใจซึ่งกันและกัน
ทำร้ายเธอด้วยคำพูด ทำตัวซับซ้อนให้เธอคิด
ไม่เคยยอมรับความผิด สม่ำเสมอร่ำไปในความดื้อรั้น
แต่บางสิ่งที่เธออาจไม่รู้ เมื่อปิดประตูแล้วอยู่คนเดียวกับคืนวัน
ทุกครั้งที่ทำให้เธอเสียใจนั้น ฉันก็เจ็บปวดเท่ากันและเกลียดตัวเอง...
***********************************************
เขียนกลอนรักหวาน ก็หวาน
เขียนกลอนร้าวราน ก็เศร้า
เขียนกลอนต่างๆระหว่างเรา
บันทึกในเวปขาว .... Thaipoem ^-^
29 ตุลาคม 2546 00:43 น.
เมจิคเชี่ยน
เมื่อตะเกียงพระจันทร์สว่าง
ดาวน้อยเริ่มพลางลืมตาใส
นั่งเท้าคางเหงาๆมองไปไกล
เอื้อมมือคว้าดาวไว้ ได้เพียงความว่างเปล่ากลับมา
หยาดน้ำฝนเริ่มโปรยลง
ฉันยังคงหลงอยู่ในความโหยหา
เอื้อมมือรองหยดน้ำฝน มีบางเม็ดที่ตกหล่นลงมา
ลำธารน้ำตาเริ่มไหลพร่า ความเหว่ว้าปะปน
ชีวิตฉันมีชีวิตเดียว
แม้แต่คนที่ข้องเกี่ยวก็ไม่เคยรักกันเลยสักหน
หัวใจเริ่มเต้นแผ่วเบา ดวงตาเริ่มเศร้ามืดมน
ไม่นานคงหลุดพ้น เมื่อฉันหมดลมหายใจ...
26 ตุลาคม 2546 01:13 น.
เมจิคเชี่ยน
หนังบางเรื่อง ดูแล้วก็ลืมไป
คนบางคนเจอกัน ก็ยิ้มให้เพียงเท่านั้น
ถนนบางสาย แม้จะเดินผ่านอยู่ทุกวัน
แต่ก็ไม่เกิดเรื่องราวผูกพัน สักที
นี่คงพอให้เธอรู้ว่า คนใจอ่อนอย่างฉัน
แท้จริงแล้วไม่ได้ให้ความสำคัญ กับทุกสิ่งทุกที่
ไม่ได้ลึกซึ้งกับทุกคนที่พบ ไม่ได้มองหนังทุกเรื่องว่าดี
ซ้ำยังกล้าทิ้งในบางสิ่งที่มี อย่างไม่ลังเลใดๆ
ยกเว้นถนนบางสาย หนังบางเรื่องและคนบางคน
ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งปะปน จนเต็มใจอ่อนไหว
และเมื่อรู้สึกรักแล้ว ก็ไม่ใช่หมายถึงลมพัดไป
แต่หมายถึงมั่นคงด้วยลม..... หายใจของฉันเอง
18 ตุลาคม 2546 00:56 น.
เมจิคเชี่ยน
เราจะให้โอกาสกันและกัน
เพราะในโลกนี้นั้น ไม่มีใครเหมือนใครได้ทุกอย่าง
เราจะปรับตัวเอง แล้วเดินมาพบคนละครึ่งทาง
เธอคิดอย่างไรกับตรงนี้บ้าง? ส่วนฉัน...ฉันว่ามันดี
และเราก็จะให้อากาศ...กันและกัน
ความเชื่อมั่นจากตัวฉัน เธอจะได้รับมันเต็มที่
เพราะเขียนหนังสือยังต้องเว้นวรรค ให้มันดูดี
ความรักกับหนังสือก็เหมือนกันตรงนี้ ต้องเว้นวรรคใจ
ส่วนเรื่องผูกพัน เราจะผูกพัน แต่จะไม่ผูกติดกันตลอด
เราจะกางแขนเพื่อกอด แต่จะไม่มัดตัวรวมกันไว้
แล้วในที่สุดรักของเราก็ไม่ขาดอากาศไว้หายใจ
และในที่สุด~~ความรักก็ให้โอกาสเราได้มีกันตลอดไป ตลอดกาล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเมจิคเชี่ยน
หน้าส่วนตัว
554
