19 กรกฎาคม 2547 00:53 น.
เมจิคเชี่ยน
..............
ตะวันคล้อยลอยต่ำเริ่มดำมืด
เสียงครืดครืดของฟ้าน่าฉงน
หรือเหตุการณ์วิกฤตชีวิตคน
เริ่มสับสนวุ่นวายย่างกรายมา
คือคำเตือนบอกกล่าวถึงคราวแล้ว
หากไม่แคล้วสำนึกเร่งศึกษา
ธรรมชาติของโลกคงโบกลา
แล้วน้ำตาจะนองครองแผ่นดิน
จิตสำนึกมีอยู่มิรู้หรือ
ปั้นหน้าซื่อแกล้งโง่ทำโผผิน
ถูกความมืดครอบคลุมจนรุมกิน
ไม่ได้ยินเสียงแช่งระแหงใจ
สิ่งโสมมชอบนักรีบขวักคว้า
แสนเวทนาตัวตนแทบหม่นไหม้
อำนาจเงินล้นมือดีหรือไร
มอดม้วยไปเหลืออยู่แค่ธุลี
น้ำตาโลกโศกเศร้าดูเหงาเงียบ
เย็นยะเยียบเร้าปลุกความทุขขี
เคยสัมผัสถึงทรวงห้วงฤดี
ว่าจะมีสิ่งใดร้องไห้ครวญ
หมื่นคำใบ้เลยผ่านถึงล้านหน
จิตวกวนไร้ทิศมิผิดผวน
จะกี่คำโย้เย้มิเรรวน
ถูกโซ่ตรวนชั่วร้ายปักตายตัว
ทำไปเถิดหากดีและมีสุข
จมปลักขลุกโง่เขลาสิ่งเย้ายั่ว
วันใดเกิดเหตุการณ์แสนน่ากลัว
อย่าเที่ยวทั่วพูดไป...ว่าใครทำ ??? ....
ที่ไหนสักแห่ง ณ มุมหนึ่งของโลก
Ps. อยากให้ท่านผู้ที่เขียนกลอนเก่งๆติชมหน่อยนะขอรับว่า ผมเขียนออกมาอย่างนี้ มีจุดไหนที่ควรจะแก้ไขบ้างน่ะครับ เช่น คำนี้ คำนั้น มันไม่น่าใช้ หรือมันซ้ำซากอะไรประมานนี้น่ะขอรับ หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่ควรน่าจะแก้ไข.....เพื่อที่ผมจะได้ใช้เป้นแนวทางในการเขียนกลอนบทต่อๆไป อิอิ
วิจารณ์ได้นะตามสะดวก ไม่ต้องกลัวผมไม่ด่าท่านหรอก 55555
14 กรกฎาคม 2547 01:05 น.
เมจิคเชี่ยน
โลกใบนี้เป็นอย่างไรใคร่อยากรู้
เคยคิดดูด้วยใจอันไหวอ่อน
สองเท้าเดินไม้เท้านำต้องจำจร
ความบั่นทอนทำร้ายทั้งกายใจ
แสงอรุณรุ่งทองอยากต้องสบ
มิเคยพบเคยเห็นเป็นไฉน
สีของโลกวับวามงามอย่างไร
สัมผัสได้เพียงหูที่รู้ความ
ระหกเหินเร่ร่อนจรตามถนน
ต่อสู้ตนเพื่อปากท้องเดินร้องถาม
ลอตเตอรี่ไหมครับรับโชคงาม
หลายชั่วยามก่อนกลับแล้วหลับนอน
บ้างร้องรำทำเพลงให้คนดู
ใช่เพียงอยู่รอลาภกราบออดอ้อน
ชีวิตแสนรันทดดั่งบทละคร
ทุกทุกตอนแค่คิดเจ็บจิตจริง
เคยพร่ำถามตัวเองช่างเคว้งคว้าง
โลกนี้ช่างโหดร้ายคล้ายทอดทิ้ง
สร้างเรามาไม่ครบพบทุกสิ่ง
ดวงตาดิ่งจมหายไปไหนกัน
รุ่งฟ้าสางกลิ่นวันใหม่อายขมขื่น
ความสดชื่นไม่มีมิผกผัน
เป็นไปได้อยากนิทราชั่วนิรันดร์
ชาติหน้านั้นตื่นมา....เห็นฟ้างาม ...
ตราบที่หัวใจยังเต้นอยู่
ขอให้สู้ต่อๆไปนะครับ อย่างน้อยเราก็เกิดมามี ชีวิต
แม้จะไม่สมบูรณ์แต่ก็ยังดีกว่าเกิดเป็นสัคว์เดรัจฉาน...
.....แม้ดวงตาของฉันมันมืดมิด แต่ชีวิตของฉันไม่มืดมน....
ขอเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่ตาบอดหรือสุญเสียดวงตาทุกๆคนนะขอรับ ^^
12 กรกฎาคม 2547 12:26 น.
เมจิคเชี่ยน
ฉันไม่ได้ดูถูกความรัก
แต่ก็ไม่รู้จักถ่องแท้
เห็นเพื่อนๆเสียใจกันย่ำแย่
ไม่เห็นความรักแน่~ความรักนอน
ฉันไม่ได้รังเกียจความรัก
แต่ก็ไม่อยากได้เท่าไรนัก...
... กลัวความรักทำให้เดือดร้อน....
ฉันเองยิ่งเป็นตัวกะล่อน
กลัวไปทำให้คนใจอ่อน...เสียใจ
อยู่ห่างๆฉันก่อนดีกว่านะความรัก
แล้วเมื่อไรฉันคึกคัก จะลุกไปตามรักมาชิดใกล้
ส่วนตอนนี้ ขออยู่อย่างสบายๆใจ
....รักใครๆทั่วไป ... ก็รู้สึกหัวใจโล่งดี......
เหะๆ ช่วงนี้เขียนแต่กลอนเปล่านะขอรับ ^^
11 กรกฎาคม 2547 01:23 น.
เมจิคเชี่ยน
ฉันชอบ~การจากไกล
อย่างน้อยก็ทำให้ ~ เรารู้จักหัวใจเรามากขึ้น
ได้รู้ว่าความรักเราจะยาวยืน
หรือหัวใจจะเป็นอื่นได้ง่ายดาย
-- -- -- -- -- --
แต่ฉันไม่ชอบ~การจากลา
สงสารความรักที่สร้างมาต้องล่มสลาย
ไม่ชอบเห็นคนเคยรัก~มากลับกลาย
ไม่อยากได้ความเปล่าดาย มาตอบแทน
-- -- -- -- -- --
แล้ววันนี้เธอจะไกล~หรือจะลา
โปรดบอกฉันมา...ให้หนักแน่น
แค่คำว่า ไป ความหมายยังคลอนแคลน
ไป เพราะมีใครมาแทน...หรือจะไปทั่วแดน.
...แ ต่ จ ะ ไ ม่ ย อ ม มี ใ ค ร ม า แ ท น ใ จ ......
9 กรกฎาคม 2547 16:32 น.
เมจิคเชี่ยน
.........................
ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหน แต่ไร
จะให้เปลี่ยนนิสัยไปเหมือนคนนู้น คนนั้น
เอาอกเอาใจ ใครไม่เก่งซะด้วย อย่าว่ากัน
หากมันอึดอัดใจที่ต้องเดินกับฉัน
.... ตามสบายนะ หากเธอจะหันหลังเดินแยกทางไป ...
ก็คนมันเป็นอย่างนี้
ใช่ ฉันมันนิสัยไม่ดี ~ ไม่ใช่คนอ่อนไหว
ไม่เหมือนคนอื่นที่หวานแหวว ที่เธอชอบใจ
ฝืนตัวเองไม่ได้ หากต้องเปลี่ยนไปตามใจเธอต้องการ
ถึงจะเป็นคนอย่างนี้
แต่หัวใจที่มี ก็รักเธอคนดี ใช่รักแค่พบผ่าน
ถ้าเธอไม่พอใจ ก็จะไม่รั้งไว้ให้ทรมาน
ฉันมันก็แค่ผู้ชายหยาบด้าน
......ที่ไม่อยากให้ใครมาบงการ หัวใจ ......
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเมจิคเชี่ยน
หน้าส่วนตัว
824
