11 มกราคม 2548 22:44 น.
เมจิคเชี่ยน
.....................
บนเส้นทางกว้างไกลที่เธอเห็น
ล้วนซ่อนเร้นขวากหนามคุกคามหนา
อย่าฟังเพียงเสียงบอกภายนอกตา
ที่เห็นว่าง่ายดายหากหมายเผชิญ
โปรดพินิจคิดก่อนตะลอนร่วม
หากคิดหลวมตัวเข้าก้าวเหาะเหิน
แต่ละย่างทางเดินนั้นมันยากเกิน
ไม่เพลิดเพลินสวยงามดังตามใจ
กลัวเธอเจ็บลำบากทุกข์ยากยิ่ง
กับเรื่องจริงสิ่งฉงนเกินทนไหว
น้ำตาหล่นเพราะเหตุจากเพทภัย
ฉันคงไม่อาจอภัยให้ตัวเอง
คือคำเตือนบอกกล่าวเรื่องราวนี้
คิดให้ดีก่อนหนาอย่ารีบเร่ง
หากพลาดพลั้งคือหมดหวังและวังเวง
ความกลัวเกรงอาจทำร้ายหมายชีวี
เมื่อทบทวนคิดดีอย่างถี่ถ้วน
ฉันจะหวนมาถามความครั้งนี้
ไปด้วยกันกับฉันไหมเธอคนดี
ผจญภัยใต้แสงสีที่เปิดรอ...
....
หรือจะรอฉันกลับมาหาคนดี
สัญญาที่มั่นไว้จะไม่ลืม....
5 มกราคม 2548 23:10 น.
เมจิคเชี่ยน
นับจากวันนั้น...มาถึงวันนี้
รอยฉีกปฏิทินที่มี เหลือเพียงใบสุดท้าย
ช่วงเวลาที่เลยผ่าน...มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย
ทั้งที่มีความหมายกับความเลวร้าย เคล้ารวมกันไป
เธอถามฉัน...กับช่วงเวลาของเรา
ภายใต้ท้องฟ้าผืนเก่า ฉันมีความสุขบ้างไหม
รอยยิ้มของฉันที่ปรากฏแก่สายตาเธอ ความหมายคืออะไร
เธอไม่เข้าใจ... อย่าทำให้เธอสับสนในแววตา
ฉันมองหน้าเธอ...บอกว่าให้หลับตาก่อน
ถ้าอยากรู้ความนัยที่หลบซ่อน...แล้วให้ยื่นมือมาตรงหน้า
เธอทำตามอย่างเต็มใจกับเงื่อนไขที่ฉันให้มา
จากนั้น...ฉันก็วางดอกไม้ลงในมือเธออย่างช้าๆ...
......พร้อมกระซิบบอกกับเธอว่า~..... สุดหัวใจ
~ความรักยังคง...มากขึ้นกว่าทุกวัน
ในคำว่า...กันและกันหมุนโลกจนเคลื่อนที่ได้
ไม่ว่าจะหนึ่งปี หรืออีกหลายปี....จะผ่านไป
เธอสำคัญกับชีวิตมากแค่ไหน...
....... ค ว า ม ห ม า ย ชั ด เ จ น ........
......
ไม่ว่าจะหนึ่งปี หรืออีกหลายปี....จะผ่านไป
เธอจะเป็นจิ๊กซอว์ ชิ้นสุดท้าย......ต่อภาพชีวิตของฉันให้งดงาม
9 ธันวาคม 2547 14:39 น.
เมจิคเชี่ยน
ตั้งแต่ใจเจ็บแปลบปวดแสบร้อน
โดนกัดกร่อนแทบตายสลายสูญ
เมื่อวันเธอทิ้งไปไร้อาดูร
ฉันเพิ่มพูลความเศร้าเคล้าน้ำตา...
กว่าจะลืมภาพรักที่ปักแน่น
ก็สุดแสนลำบากมันยากหนา
อดีตหวนทำร้ายวายชีวา
กว่าท้องฟ้าสดใสใจเกือบตาย...
วันนี้เธอกลับคืนมายืนยิ้ม
หว่านคำนิ่มหอมหวลชวนใจหลาย
ไม่มีเธอฉันคงเหงาเศร้าเดียวดาย
รักมากมายเธอรู้ ฉันอยู่รอ...
แต่ความจริงเรื่องนั้นตรงกันข้าม
ไม่มีความรู้สึกนึกเคียงหอ
ปัจจุบันสดชื่นระรื่นคอ
สนุกพอกับชีวิตอย่างนิจเนือง
ภาพเธอนั้นเลือนหายมลายสิ้น
อย่ามัวดิ้นคำขอมาต่อเรื่อง
ไม่ได้โกรธถึงแก่นหรือแค้นเคือง
แต่มันเปลืองเวลามารับฟัง...
เพราะฉันนั้น...เปล่าเลยไม่เคยเหงา
แม้แต่เงาของเธอไม่เพ้อหวัง
ยังอยู่ได้...กินดีมีพลัง
แถมหัวใจเปล่งปลั่ง...บานพรั่งพรู
....
ยังอยู่ได้...กินดีมีพลัง
ไม่เคยคลั่งรับเธอคืน...ยืนที่เดิม...
.........................
อิอิ พอดีแฟนของเพื่อนเมจิคเชี่ยน เค้าจะกลับมาขอคืนดีน่ะ
แต่ว่าโดนเพื่อนของเมจิคเชี่ยนตอกกลับไปว่า
จะไปไหนก็ไปเหอะ ตอนนี้เราสบายดี อิ่มหมีพลีมัน อิอิ
...........................................
ไม่เกี่ยวกับเมจิคเชี่ยนเด้อนะขอรับ 555
24 พฤศจิกายน 2547 00:59 น.
เมจิคเชี่ยน
ใจคนเราวกวนพิกลนัก
ยากรู้จักลึกซึ้งถึงถ่องแท้
ดั่งเหรียญบาทโยนลงคงปรวนแปร
ใช่ออกแน่ด้านนี้เพียงด้านเดียว
การสงครามเหมือนกันอย่าสั่นถอย
หาทางคอยคิดแผนอย่างแน่นเหนียว
ตกเป็นรองใช่แพ้แค่กลมเกลียว
อาจหักเขี้ยวศัตรูยับถอยทัพไกล
เรื่องโรคร้ายกลายกล้ำทำชีวิต
พึงสะกิดจิตใจให้อ่อนไหว
อย่าเกรงกลัวสู้มันทุกวันไป
ไม่แน่ไซร้อาจมีเรื่องดีมา
เป็นคนจนทนทุกข์จงลุกขึ้น
อย่าขมขื่นชีวิตสิ้นคิดหนา
ทำความดีเพิ่มพูลบุญภาวนา
โชคชะตาอาจพลิกผันวันรุ่งรวย
เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นได้
อาจทำให้ตะลึงจนถึงม้วย
อย่างเรื่องเธอคนงามน้ำใจสวย
ทำชายหนุ่มอ่อนระทวยป่วยหัวใจ
ฉันไม่คิดไม่ฝันมันจะเกิด
เพราะเธอสวยเพริศแพร้วดั่งแก้วใส
เหมือนดอกฟ้าหมาวัดช่างห่างไกล
จะโน้มใจลงมาหาสู่กัน
นี่หรือเปล่าเขาเรียก...ว่าพลิคล็อค
ปลายทางออกเป็นเธอใช่เพ้อฝัน
แสนงงงวยไม่หายอึ้งหลายวัน
เธอรักฉันได้ไง...ไม่เชื่อเลย .... อิอิ
..................................
ไหงมันออกมาเป็นแบบนี้ได้ละเนี่ยขอรับ
เขียนช่วงแรกๆดูเหมือนบทกลอนปลุกใจ
พอมาตอนท้ายๆ เรื่องความรักมันแทรกเข้ามาได้ไงเนี่ย 555
พลิคล็อคกันน่าดูถล่มทลาย พลิกล็อคกันมากมายแบบเทกระเป๋า... ร้องไงต่อฟะ อิอิ
.... เมจิคเชี่ยนก็เพ้อเจ้อไปเรื่อย อย่าถือสาเลยนะขอรับ วะฮะฮ่า.....
8 พฤศจิกายน 2547 16:00 น.
เมจิคเชี่ยน
วายุครวญบรรเลงดั่งเพลงโศก
เหตุวิโยคเกิดเรื่องเศร้าอีกเท่าไหน
ต้องสูญเสียน้ำตาฆ่าหัวใจ
สักเท่าใดเพียงพอต่อต้องการ
สดชื่นหรือเฉือนเชือดเห็นเลือดสด
หรือได้ยศติดบ่าคือกล้าหาญ
แท้จริงแล้วชั่วช้าแสนสามาน
เดรัจฉานรู้จักไหมใคร่ครวญดู
ชีวิตคนบริสุทธิ์ต้องหยุดดับ
ความฝันลับลอยหมดน่าอดสู
เพียงเพราะว่าสะใจในตัวกู
อยากให้รู้กูเก่งสะท้านเมือง
หลายชีวิตเริ่มขลาดหวาดผวา
ภัยนานาเกิดก่ออย่างต่อเนื่อง
ผิดอะไรสัตว์ร้ายหมายแค้นเคือง
เมืองรุ่งเรืองเปลี่ยนสีมีมลทิน
แสงเรืองทองส่องสวยระรวยรื่น
อีกกี่คืนหวนกลับประทับถิ่น
ความโหดร้ายจะพรากจากแผ่นดิน
อยากสูดกลิ่นวันเก่า...ตราบเท่านาน
..... เมื่อไรประเทศไทยเราจะสงบสุขสักทีนะ
..... เห้อ เหตุการณ์ในภาคใต้นี่แย่จังเลย เป็นข่าวเกือบทุกวัน
..... ขอให้สงบสุขเร็วๆนะขอรับ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเมจิคเชี่ยน
หน้าส่วนตัว
898
