...โลกแห่งความฝัน ฉันกำลังเดินทางไปสู่แห่งหนนั้น สถานที่ที่ฉันเคยอาศัยมาก่อนจะลืมตา ...โลกแห่งความเป็นจริง แสงสว่างอันหยาบคายในเช้าวันใหม่ ได้ปลุกฉันขึ้นมาอย่างทารุณ ...โอ้โลกแห่งความฝัน ความโหดร้ายกลายเป็นตุ๊กตาทหารตัวจิ๋ว และความงามคือปีกอันสดใส แน่ละ...โลกแห่งความจริง ฉันต้องการปีกเพื่อจะบินเข้าไปในอุโมงค์ แล้วดึงขนจมูกเจ้ายักษ์เขียวขี้หงุดหงิด ทันใดนั้น...โลกแห่งความฝัน ทหารตัวจิ๋วได้กลายเป็นขี้ข้าของเด็กน้อย เด็กน้อยซึ่งเป็นเจ้าของร้านซ่อมปีก ให้ตายเถอะ...โลกแห่งความจริง เจ้าแคระแป๊ะยิ้มสาดกระสุนปกป้องนายของมัน บนเรือกระดาษลอยเคว้งคว้างกลางห่าฝน ขณะที่...โลกแห่งความฝัน เด็กน้อยสอนทหารจิ๋วให้ท่องจำบทเพลงแห่งปีก ปีกที่จะตบทุกปากที่โง่เขลาและดักดาน ระยำเหลือเกินล่ะ...โลกแห่งความจริง ปีกของฉันถูกคมกระสุนหลายร้อยรู เลือดไหลลงสู่ทะเลในเที่ยงวัน เมื่อดวงอาทิตย์ตกลงไปใน...โลกแห่งความฝัน เด็กน้อยจึงจุดเทียนเสียบบนหมวกทหารจิ๋ว ปรากฏแสงอันอ่อนโยนและนุ่มนวล แสงซึ่งสะท้อน...โลกแห่งความจริง ส่องมายังปีกที่ใกล้หลุดร่วงเต็มทน จะมีสถานที่ใดซ่อมปีกของฉันกันเล่า
ฉันตื่นฟื้นขึ้นมาบนหนทางแยก
ดวงดาวแฉกแปลกประหลาดสาดกระทบ
เห็นเมืองหนึ่งซึ่งถูกยึดฮึดตะปบ
ใกล้ประสบพบทางตันวันล่วงเลย
พอเข้าใจในอำนาจชาติยิ่งใหญ่
หว่านห่วงใยใส่สมองผองมวลเชย
ฟังพูดเขียนเรียนท่องจำคำคุ้นเคย
จึงนิ่งเฉยเผยความกลัวตัวใครตัวมัน
เพียงแค่รอขอร่วมมือถือระเบียบ
ยังเร่งรีบบีบเหยียบยับทับถมกัน
มารยาทขาดหายไปใจตื้นตัน
เมืองในฝันผันโรงหนังฝังปรองดอง
ล้วนผู้ใหญ่ใจปลาซิวหิวกระหาย
ได้ทำลายคลายเงื่อนปมสมใจปอง
ด้วยวิธีมีให้เห็นเป็นสยอง
เข้าจองจับขับด้วยปืนชื่นอกตรม
ใครกันหนอรอความหวังหลังเปลวควัน
ล้วนคืนวันฝันเลวร้ายป้ายอาจม
คิดเห็นต่างย่างไฟเผาเงาอารมณ์
ตาชั่งลมสมคะเนเทลำเอียง
ฉันหลับตาพาวิญญาณพานประสบ
เข้าคิดคบลบอำนาจวาดไล่เรียง
ล้วนปากท้องจ้องทิ่มแทงแสงตะเกียง
อีกหลายเสียงเพียงแค่กลัวตัวอ่อนแอ
ฉันคงเชื่อเมื่อความหวังฝังดวงจิต
หากชีวิตคิดก้าวหน้าคว้ากุญแจ
ในสักวันฝันสดสวยช่วยดูแล ไม่รังแกแค่ทุกคนชนความจริง
ทำไม ทำไม และทำไม ในดินแดนแห่งนี้ ถึงมีมนุษย์ มนุษย์ และมนุษย์ที่ต้องการ ความสับสนวกวนวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา ทำไม ทำไม และทำไม พวกมนุษย์ มนุษย์ และมนุษย์กลุ่มหนึ่ง ถึงอ้างตัวเองเป็นเทวดาแรงฤทธิ์ ที่จะมาช่วยขจัดความชั่วร้ายให้หมดไปจากผืนแผ่นดิน ด้วยวิธีการดิบเถื่อนถ่อยสถุน เหตใดมนุษย์ที่ยังคงเป็นมนุษย์ มนุษย์ และมนุษย์ ถึงได้ยืนนิ่งเป็นหุ่นไล่กาเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในทุกวัน ทุกวัน และทุกวัน ที่ผ่านไปและผ่านมา ด้วยความเหนื่อยหน่ายบูดเบื่อขยะแขยง ทำไม ทำไม และทำไม เสียงนกหวีดถึงได้ครวญคราง แข่งกับเสียงหวีดร้องของนกปรอดหัวโขนในกรงขัง ในเช้าของวันใหม่ท่ามกลางมวลอากาศเย็นเยือก ทำไม ทำไม และทำไม ฉันจึงต้องตั้งถาม ต่อมนุษย์ มนุษย์ และมนุษย์ ที่กลายร่างเป็นเทวดา นั่นเป็นเพราะว่า เพราะว่า และเพราะว่า....... พวกมันบังอาจมาปลุกฉันให้ตื่นออกจากความฝัน มาเจอความจริง ความจริง และความจริง ที่งี่เง่าเบาปัญญาสุดจะหาตัวอักษรมาบรรยาย ณ ท้องทุ่งบางกะปิที่ฉันคุ้นเคยในเช้าวันนี้ มันจึงกลายเป็นบางกะปิในเขตอิทธิพลของ มนุษย์ มนุษย์ และมนุษย์ที่สถาปนา อาณาจักรศรีวิชัยใหม่สาขาคลองจั่น โอ้เอ๋ยตัวฉัน ตัวฉัน และตัวฉันทำไมนะทำไมกัน ถึงไม่อ้างตัวเองเป็นเทวดาไปกับพวกมัน นั่นสิวะ ทำไม ทำไม และทำไม มึงซึ่งก็คือตัวกูไม่เข้าร่วมฝูงเทวดาเหล่านี้ ...หรืออาจจะเป็น อาจจะเป็น และอาจจะเป็นเพราะว่า ความสงสัย สงสัย และสงสัยที่มีนามว่าปีศาจร้ายนั้น กำลังหาหนทางที่ดิบน้อยกว่าเถื่อนถ่อยน้อยกว่าสถุนน้อยกว่า มาเป็นอีกตัวเลือกหนึ่งสำหรับความจริงในโลกปรากฏการณ์ นอกเหนือจากนั้น อนิจจาปีศาจร้ายมักจะเป็นอมตะเสียด้วยสิ
เนิ่นนมนานขานเล่าอ้างร่างอักษร แบ่งวรรคตอนถอนมนุษย์หลุดส่ำสัตว์ จึงมองหาล่าความคิดบิดรหัส เพื่อยืนหยัดถัดแถแปรแหย่ผู้คน ล้วนชนชั้นนั้นจักมีดีและชั่ว มองหาทั่วขั้วสุดโลกโขกตัวตน ว่าแท้จริงชิงอำนาจกวาดฝูงชน เพื่อทานทนวนเวียนเปลี่ยนเฆี่ยนบัลลังก์ ใครไม่รู้รู้หรือไม่ใช่หรือมั่ว ว่าดีชั่วเป็นร่างทรงหลงรัก-ชัง แต่มนุษย์สุดลึกล้ำย้ำเชื่อฟัง ชาติจึงพังรังสลายในพริบตา ก็คนดีมีคนชั่วทั่วถ้วนถึง มนุษย์จึงขึงโลกไว้ในมายา ปลอบลดหน่ายคลายบูดเบื่อเมื่อเวลา ตายมาหาตายมาพบจบสิ้นไป ไม่มีดีมีชั่วช้าล้าถอยหลัง มีเพียงลังฝังความจริงกลิ้งกลอกไส หากวันนี้ชี้น้ำนกยกชักใย คงเป็นไปในโลกหล้าฟ้าเบื้องบน
โอ้ความฝันมันมีอยู่เพื่อใครหนอ ดวงใจรอขอให้พบสบสิ่งนั้น ในท่ามกลางหมุนเวียนเปลี่ยนคืนวัน ก่อนจากกันฉันและเธอลองหลับตา ในความมืดสิ่งใดเล่าครองพื้นที่ อคติี่รี่เร็วเร่งเฉ่งอำลา หรือความมืดล้วนแท้จริงใช่มายา ใช่วาจาปลุกปลอบสร้างอ้างรุกราน ช่วยไม่ได้หากความฝันมันมีอยู่ บนปลายทู่พู่กันเปื้อนล้วนต้องการ ให้ความงามอมตะได้เบ่งบาน ทั่วจักรวาลเอกภพเป็นหนึ่งเดียว แรกเริ่มฉันถูกจับโยนเลือกไม่ได้ ความโหดร้ายยืนรออยู่ให้ใจเสียว แหกปากร้องฟ้องโวยวายดังลั่นเชียว เหมือนกับเธอนักเทียวโอ้ทรามวัย หลังจากชินกินทุกอย่างร่างขยาย เห็นความตายย่างกรายผ่านนึกสงสัย ว่ามันเดินเหิรเหาะจากแห่งหนใด หรือมิใช่มันมีอยู่ในตัวเรา จนวันหนึ่งถึงคิดได้กลายเป็นบ้า การเข่นฆ่านองเลือดเถื่อนอับเฉา เป็นฉากหนึ่งการแสดงแสงสีเงา อุดมการณ์งี่เง่าสว่างพลัน ดังนั้นเองสิ่งที่เีขียนจากคนบ้า อย่าถือสานักเลยสหายฉัน เพราะเราล้วนถูกขังในกรงเดียวกัน ต่างที่ว่าความฝันนั้นรับใช้ใคร
หน้าส่วนตัว
2337
