15 สิงหาคม 2551 11:54 น.
เมื่อวาน
วนเวียนไปกลับกาล
แม้เนานานไม่รู้ตัว
ผ่านพลางทางสลัว
ไม่เกรงกลัวสิ่งรอบกาย
เต็มเปี่ยมอุปสรรค
ลำบากหนักไม่รู้หาย
เหนื่อยล้าอ่อนเพลียกาย
แต่ไม่วายปณิธาน
ว่ายวนอยู่บนโลก
บนทางโศกวสังสาร
วุ่นวายด้วยภัยพาล
เกินเปรียบปานจะเทียบเทียม
แต่เพราะอุดมการณ์
ความกล้าหาญหฤเหี้ยม
จิตใจตรึงตระเตรียม
ในตัวตนมุ่งมั่นไป
แม้จะหลงทางผิด
ด้วยดวงจิตไม่หวั่นไหว
ดิ้นรนทนเข็ญใจ
ในวันใหม่จะรุ่งเรือง
13 สิงหาคม 2551 11:55 น.
เมื่อวาน
ใจของฉันมีไว้เพื่อมีแผล
ต้องพ่ายแพ้ในรักอยู่เสมอ
อันรักแท้ไม่มีแม้จะเจอะเจอ
เจ็บจนเพ้อเดียวดายอยู่ร่ำไป
หยดน้ำตาแต่ก่อนเคยไหลร่วง
เจ็บถึงทรวงเกินคนจะทนไหว
แต่ตอนนี้ชินชาความเสียใจ
จึงมิได้มีน้ำตาเหมือนวันเดิม
มีหัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล
น้ำในตาเคยร่วงไหลมาเต็มสองแก้ม
เคยพร่ำเพ้อเหมือนเป็นคนไร้สติ
เลยทำให้ตอนนี้ข้าพเจ้าเป็นคนที่
ไม่เหลือความรู้สึกที่จะรักใคร
13 สิงหาคม 2551 11:49 น.
เมื่อวาน
..ตั้งใจว่าจะลาเธอครานี้
จะหลีกหนีจากไกลไม่ให้เห็น
แม้ทำใจลำบากแสนยากเย็น
แต่จำเป็นที่ฉันต้องจากเธอ
..ฉันรู้ดีว่าเธอก็รักฉัน
แต่เธอนั้นมารักเพราะเขาเผลอ
เลยต้องจำหัวใจไปจากเธอ
ไม่อยากให้แฟนเธอเขารู้ทัน
..ขอโทษนะสิ่งนี้ฉันทำได้
โปรดเข้าใจให้เป็นดังเช่นฝัน
ที่แล้วมาโปรดหยุดพอแค่นั้น
เราจากกันตรงนี้เถอะคนดี
13 สิงหาคม 2551 11:19 น.
เมื่อวาน
เลือกสิ่งที่คิดทำ เลือกจดจำสิ่งที่หมาย
ไขว่คว้าเพียรแทบตาย แต่กลับกลายผิดพลาดไป
กว่าจะรู้ตัวตน ก็เหมือนคนที่บ้าใบ้
มัวแต่คิดเรื่องไกล ไม่สนใจความใกล้ตัว
เมื่อรู้มันก็สาย กว่าจะคลายความสลัว
ครุ่นคิดจิตระรัว มัวแต่กลัวความเป็นจริง
เมื่อแจ้งกลับตัวได้ ภายในใจสงบนิ่ง
รับรู้ความเป็นจริง ในบางสิ่งที่เคยลืม
13 สิงหาคม 2551 11:08 น.
เมื่อวาน
คนหนึ่งคนหนึ่งนี้ คือใคร
พูดพล่ามความบอกไป ไม่รู้
บอกเล่าเอ่ยจากใจ ใครกล่าว บอกที
ว่าหนึ่งคนหนึ่งผู้ หนึ่งนี้คือใคร
ตนเองใยใคร่รู้ ตนเรา
เป็นเช่นหนึ่งคนเขลา เท่านั้น
ติดต้องบ่วงมัวเมา ความโง่ งมงาย
มองเพ่งจิตคิดสั้น ไม่รู้คิดตรอง
ศึกษาเรียนเรื่องรู้ รอบกาย
ฝักใฝ่เพียรมากมาย ไขว่คว้า
หลงไหลสิ่งวุ่นวาย หาใช่ รู้จริง
เลยร่างพลางอ่อนล้า โง่ด้อยตัวตน
นานนาเราจึ่งได้ พบพาน
มัวแต่มาดักดาน เนิ่นช้า
นานเกินกว่าเปรียบปาน จึงเริ่ม รู้ความ
ดูแต่เดิมเริ่มคว้า เรื่องแท้ช้าไป
หน้าส่วนตัว
971
