13 ธันวาคม 2553 13:34 น.
เมื่อวาน
ณ อันตารหฤทยากาศ
มีชื่อชาติหมายรมณียสถาน
จิตรำลึกเป็นกวีจินตนาการ
แด่เจ้าเยาวมาลย์ยอดชีวา
จักสำแดงแผลงถ้อยความนึกคิด
เพื่อนิรมิตดั่งฤทัยปรารถนา
จำรัสแสงแจ้งรุจีที่ดาริกา
บนแผ่นฟ้าวาววับประดับใจ
จักกว้างโพ้นว่างเวิ้งมหาสมุทร
แพรวพิศุทธิ์เพชรพราวมณีใส
จากพสุธาสู่เบื้องฟ้านภาลัย
ฤๅเปรียบได้ในรสอิฏฐารมณ์
ว่าแจ่มจ้ากว่าแสงภาณุมาศ
ประหนึ่งวาดภาพศิลป์หทัยสม
ว่ารัญจวนยวนเย้าเข้าอารมณ์
ราวกับจมสู่สรวงห้วงพิมาน
แลหวานแว่วแก้วเสียงเพียงสำนึก
ส่งรู้สึกฝังในทิพยสถาน
ช่างอบอวลชวนฝันนิรันด์กาล
เปรียบประมาณบทเพลงฟ้าสุราลัย
รำพึงเพ้อละเมอเพียงเอื้อมบุหลัน
คว้าพระจันมาอิงแอบแนบแสงไข
เพราะรำพันภัคคิณีที่ทรวงใน
ด้วยห่างไกลหนทางขวางมรรคา
อนึ่งตัวข้านี้เพียงธุลีน้อย
ได้แค่คอยดวงฤดีสเน่หา
นานเนิ่นช้า ณ.กระแสกาลเวลา
มิสร่างซาเลิกร้างห่างหฤทัย
อธิษฐานการนี้ที่หมายมุ่ง
จักเรืองรุ่งนับราวอสงไขย
จักซึมทราบปลาบปลื้มประทับใจ
มิจืดจางจากไปกลับวันวาน
ทั้งชีวิตประสาทสิทธิ์เพื่อสิ่งนี้
ปรารถนาดีมีชั่วกัลปาวสาน
มากกว่าหมู่ดาริกาทุกจักรวาล
หาเปรียบปานเพียงเสี้ยวเศษธุลี
คือส่วนหนึ่งในห้วงหฤทยากาศ
ที่หมายมาตรมั่นไว้ในศักดิ์ศรี
เพียงเจ้าเพียงเท่านั้นกัลยาณี
คือวจีที่ประสานผ่านวิญญาณ
8 ธันวาคม 2553 11:13 น.
เมื่อวาน
ฝนสุดท้ายเมื่อปลายเดือนตุลา
ฝนสุดท้ายเมื่อปลายเดือนตุลา
และน้ำตาปวดร้าวของตัวฉัน
ฝนสุดท้ายร้ายนักรักพรากกัน
มิอาจกั้นน้ำตาด้วยอาลัย
ไปเถิดนะคนดีสุดที่รัก
ไปรู้จักกับความรักครั้งใหม่
ก็เจ็บอยู่แต่บอกไม่เป็นไร
คงทำใจลืมได้อีกไม่นาน
จนวันนี้หลายปีที่ผ่านพ้น
ยังวกวนเรื่องราวไร้แก่นสาร
ยังคิดถึงภาพเดิมครั้งเมื่อวาน
แม้เนิ่นนานก็ยังมิลืมเลือน
เดือนตุลาปีนี้ที่ฝนตก
ภายในอกยังเจ็บราวมีดเฉือน
ฝนหล่นพรำภาพช้ำมาย้ำเตือน
เปรียบเสมือนกับวันที่ล่ำลา
แม้ตอนนี้ดวงใจไม่มีรัก
แต่มิอาจลืมหักไม่ห่วงหา
ไม่รู้เป็นเช่นไรหนอแก้วตา
หลังอำลาข่าวคราวมิเคยมี
จะเป็นอยู่อย่างไรหนอโฉมตรู
ไม่อาจรู้ดีร้ายหรือเสื่อมศรี
ฝนสุดท้ายปลายตุลาปีนี้
ดวงฤดีเธอเป็นดังเช่นไร
มีน้ำตาดังเช่นฉันหรือเปล่า
จะซึมเซาเศร้าใจเหมือนฉันไหม
หรือจะสุขชื่นชมอารมณ์ใจ
กับรักใหม่ของเธอที่ต้องการ
หากสิ้นฝนจนสู่ฤดูหนาว
ความเจ็บร้าวก็คงจะพ้นผ่าน
ถึงเหมันต์ฉันคงจะชื่นบาน
หมดสิ้นกาลฝนท้ายปลายตุลา
หน้าส่วนตัว
1307
