บังเอิญหัวใจมารักกัน[3]

ความทรงจำ

เป็นไรน่ะเดีย จู่ๆก็ขอขึ้นมาซะอย่างนั้น พี่ชายของผมเงยหน้าจากจานข้าวของเขาขึ้นมาถาม อืม นั่นดิ ไม่เป็นไรก็ได้ฮะ ผมไม่เอาก็ได้ ใช้กับเฮียไปก่อนก็ได้ ไม่เอาหรอกเฮีย เฮียคุยกับพี่แก้วผมก็ไม่ได้ใช้แล้ว คุยกันเกือบทั้งวันแถมทุกวันอีก เออๆ วันที่ผมต้องมาเรียน วันนี้ผมมาช้านะ(ค่อนข้างจะ)พอเดินเข้ามาก็เห็นเธอนั่งเหม่ออยู่ที่ที่นั่งของเธอ ผมก็ไปกระตุกที่ผูกผมของเธอให้ออกจากผมของเธอ เฮ้ย! ผมก็ยิ้มและยักคิ้วให้เธอแล้วก็ชูที่ผูกผมของเธอซึ่งอยู่บนนิ้วชี้ข้างขวาของผมขึ้นมา เอาคืนมานะเดีย ไม่ นายจะเอาไปผูกเหรอไง บ้า เอาไปให้น้องดีกว่า ไม่คืนแล้ว ปากจัดจริงๆเลย เธอน่ะ ไม่เกี่ยวกะนาย เอาคืนมา เกี่ยวสิ ก็อยากได้แฟนพูดเพราะๆอย่างพี่แก้วบ้างนี่ ไปแก้นิสัยปากจัดมาก่อนแล้วเราจะคืนให้ ไม่เอาก็ได้ เธอพูดแล้วก็หยิบกิ๊บตัวใหญ่ๆมาติดแทนเพื่อให้ผมไม่เกะกะเธอ แล้วเธอก็ไม่พูดกับผมอีกเลย คิดผิดเปล่าเนี่ย ที่เล่นแบบนี้กับเธอ  ผมพยายามเล่นมุขเท่าไหร่ เธอก็ไม่ขำเลยออกจะหน้าบึ้งด้วยซ้ำ เฮ้ย!ไอ้ไท้มีกระดาษมั้ยว่ะ มีๆ ผมเอากระดาษแผ่นนั้นมาเขียนข้อความถึงเธอ แล้วพอพักผมก็เดินไปสอดกระดาษแผ่นนั้นไว้ในเอกสารของเธอ(ตอนที่เธอไปพักแล้วนะ)แล้วผมก็เดินออกไปนอกห้อง / นายนั่นน่าโมโหชะมัด นึกว่าจะขรึมๆ ที่ไหนได้โคตรขี้แกล้งเลย คอยดูนะวันหลังจะพกที่ผูกผมมาหลายๆอันเลย ดึงได้ก็ดึงไป เฮอะ ฉันเดินเข้ามาในห้องก็เจอกระดาษA4คั่นอยู่ระหว่างชีส *ขอโทษนะ* ลายมือคุ้นๆนะเนี่ย ฉันอ่านจบก็หันไปทางเขา เห็นเขารีบหลบฉันเลย นายนั่นชัวร์ๆ ฉันก็เขียนกลับไป *ถ้าขอโทษทำไมไม่คืนมาล่ะ* แล้วเขาก็ส่งกลับมา    
*เดี๋ยวคืนที่ป้ายรถเมล์ ยิ้มหน่อยน๊า อุตส่าห์เล่นมุขแต่เธอไม่เห็นขำเลยอ่ะ คนเค้าฮากันเกือบครึ่งห้อง* ฉันก็เขียนกลับไป *มุขไม่โดนมั้ง อยากขำก็ขำเองแหละ ไม่คืนไม่ยุ่งแล้วไม่ต้องส่งมาอีก ขี้เกียจอ่าน*  ฉันก็หันมาตั้งอกตั้งใจกับชีส
ตรงหน้า โดยที่เธอไม่รู้ว่าเขาก็แอบมองเธออยู่บ่อยๆ / ผมก็เดินโดยไม่รอแต่ก็มายืนที่ป้ายรถเมล์จนเธอเดินมา เดินหน้าง้ำมาแต่ไกลด้วย อ่ะ!ยัยหน้าบูด เธอก็เก็บใส่กระเป๋าโดยไม่พูดอะไรสักคำ เงียบอีกจะขอบคุณสักคำก็ไม่มี แล้วนี่เธอให้อภัยเรายัง แล้วทำไมเดินมาช้าจัง ถามทีละ แล้วเธอก็ทำท่าจะล้ม ผมก็รีบเข้าไปประคองทันที รีๆ ทำไงดีว่ะ ผมก็พยุงเธอมานั่งที่ที่พักผู้โดยสารแล้วก็หากระดาษมาพัดให้เธอ เป็นไงบ้างค่อยยังชั่วขึ้นมั้ย อืม ขอพักอีกแปป นายไปเหอะ ขอบใจมาก ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน ผมพูดไปก็พัดไป เราไม่ค่อยสบายน่ะสงสัยไข้จะขึ้น ผมก็เอามือไปอังที่หน้าผากเธอเพื่อวัดความร้อน มีไข้นิดหน่อย เธอกลับไหวมั้ยเนี่ย ไหว เรากลับเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน ไม่ต้อง เสียเวลาแถมเสียตังค์เปล่าๆอีก เรากลับเองได้ เราไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ ถ้าเธอเกิดเป็นลมเป็นแล้งไประหว่างทางใครจะช่วย จะทำไง อย่ามาทำดื้อน่า เธอก็เงียบแต่แววตาน่ะสิที่ไม่เงียบตามคำพูด เราต้องนั่ง2ต่อ เราไปส่งเธอถึงป้ายสุดท้ายที่เธอจะลงเลย ไป สายนี้ไงที่เธอต้องขึ้น ผมก็จับมือเธอลากเธอขึ้นรถเมล์ เธอนั่งนะ เรายืนเอง เธอก็พยักหน้านิดนึง(เท่านั้น)แต่ก็ทำตามที่ผมบอก เอาตังมา นึกว่าจะเป็นสุภาพบุรุษจ่ายให้ แหมมมม อยากให้จ่ายให้เหรอ ไม่ต้อง เราพูดเล่น เราก็ต่างคนต่างจ่าย แล้วคนข้างๆเธอก็ลงผมก็เลยไปนั่งข้างเธอ ที่จริงนายไม่เห็นต้องไปส่งเราเลย เรากลับเองได้ก็เห็นๆอยู่ ก็อยากไป ผิดมั้ย ตามใจ นายกลับบ้านช้าก็เรื่องนายนะ เห็นจะรีบๆ รีบไปส่งเธอไง แต่ไม่รีบกลับบ้าน พอนั่งไปได้นาน(มากๆ)เธอก็สะกิดเรียกผมที่มองอยู่อีกทาง ลงได้แล้วนาย เธอก็(นำผม)ลงจากรถเมล์มายืนรอรถเมล์อีกต่อ รถคันต่อไปไม่ถูกขนาดนี้นะ 16บาท อืม ผมพยักหน้าแบบกวนๆแล้วก็เตรียมเงินขึ้นมา16บาทพอดีเป๊ะ เอ๊ะ!เราบอก ไม่ได้ให้นายเตรียมเงินนะ เราไม่อยากให้นายไปส่งต่างหากล่ะ เข้าใจมั้ย ผมก็เห็นเธอหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาล้วงหาเงิน นายมีเศษ3บาทเปล่าอ่ะ ยืมหน่อย ออกให้เลยก็ได้ อ่ะ!3บาท ผมก็เอาเหรียญบาท3เหรียญส่งให้เธอ ขอบจาย ในที่สุดรถคันที่เราต้องการจะขึ้นก็มา(ขอเหมารวมๆนะ)ผมก็ใช้มือพัด ก็แอร์ที่เค้าปรับไว้มันไปอยู่ที่เธอหมดเลย ผมก็ค่อนข้างจะเป็นคนขี้ร้อนซะด้วยสิ ว่าจะหยิบชีสขึ้นมาใช้พัดแล้วแต่เธอก็ดันแอร์มาให้ผมก่อน ร้อนก็บอกดี๊ เธอไม่เอาแอร์เหรอ ไม่อ่ะ เราไม่ร้อน เราขี้หนาวจะตาย เธอก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วเราทั้งคู่ก็มายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์อีกฝั่งซึ่งเป็นฝั่งบ้านเธอ ที่จริงเธอบอกสายมาเราก็นั่งกลบไปเองได้อยู่แล้ว ไม่ต้องมารอเป็นเพื่อนหรอก เธอรีบเข้าบ้านไป๊ ไม่เป็นไร นายอุตส่าห์มาส่ง ขืนนายหลงไปก็แย่สิ น้ำเสียงเธอไม่ได้บอกความรู้สึกอะไรมากมายนักแต่ถ้อยคำในประโยคนี่สิ ที่ทำให้ผมแทบลอย เฮ้ยนาย!รถสายนี้แหละ บอกว่าลงนะ อืม แล้วนายก็นั่งสายเดิมหรือว่า502ลงซอยสายลมนะ ป้ายถัดจากสำนักงายใหญ่ธนาคารออมสิน อืมๆ เธอก็จัดแจงโบกรถสายนี้ให้ผม บายนะ อืม โชคดี เจอกันพรุ่งนี้ เธอก็ยิ้มและก็โบกมือเล็กๆให้ผม อืม โชคดี ผมหันมาบอกเธอก่อนที่จะขึ้นรถไป / ยัยรี พี่จะเช็คเมล์ เอาพาสมา จำเมล์รีได้เหรอ ได้ ฉันก็บอกพาสเวิร์ดไป รีบๆเช็คนะ รีจะใช้โทรศัพท์ต่อ อืมๆ พี่พายุก็เข้าระบบmsnอย่างคล่องแคล่ว รี มีคนทักมา เล่นให้หน่อย ฉันพูดปัดๆไปก็มัวแต่สนใจทีวีนี่หว่า ไม่คุยกับเดียเหรอ ห๊ะ!เดียเหรอ เดียออนเหรอพี่ อืม เขาก็ถามนะว่าเราไม่สบายเป็นไงบ้าง หลีกไป รีเล่นเอง *ดี* *รีเหรอ* *อือ เราเอง มีไรเหรอ* *เป็นไงบ้าง* *ก็ดีขึ้นมากแล้วแระ ขอบใจมาก แล้วกลับถึงบ้านกี่โมงอ่ะ* *ก็เกือบๆ5โมงอ่ะ* *เห็นมั้ย บอกแล้วว่าอย่ามาส่ง ไม่เชื่อๆ* *อ่ะนะ* นี่หล่อน ตกลงเธอไม่สบายเป็นไรน่ะ อ๋อ!รีไข้ขึ้นน่ะ นายนั่นก็เลยอาสามาส่งเท่านั้นเอง โห!น้องหน้าบานเลยสิ พี่ภพอย่าแซวดี๊ ฉันพูดอย่างอายๆแต่เสียงmsnดังขึ้นซะก่อน *เมื่อกี้ใครเล่นเหรอ* *พี่ชายเราเอง พี่พายุหรือภพอ่ะ* *คนที่โทรมาหาเราใช่มั้ย* *อืม* *สนิทกันมากเลยเหรอ* *อืม บ้านอยู่เยื้องกัน เดินไปแปปเดียวถึง* *แล้วนี่เธอออนที่ไหนเนี่ย* *ที่บ้านเราดิ* *พี่ภพมาบ้านเธอเหรอ* *อืม มาทุกวันอยู่แล้วล่ะ เรื่องปกติ*