 ครู 
      
            **พวกเธออย่าได้เดินไปจำแบบอย่างที่ผู้ค้าทำขายหน้าวิทยาลัยแบบ
ไม่ประณีตเรียบร้อยพวกนั้นมาเป็นแบบอย่างนะ
          วิทยาลัยของเรา สืบทอดประเพณีวัฒนธรรมแห่งพระองค์ท่าน
๏ สมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชชนนี สมเด็จพระนางเจ้าเสาวภาผ่องศรี
 พระมเหสีแห่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ห้า ๚
                 ครู ทุกท่าน ทั้งท่านอาจารย์สุภาภรณ์ และ ท่านอาจารย์ จิรสา
 เป็น อาจารย์ผู้อบรมสอน...อย่างจริงจัง และ ่ค่อนข้างดุ
                บางครั้งท่านก็สอนไป บ่นไป หัวเราะไป ขำบ้าง 
                แต่บางครั้ง ครู ท่านก็บ่นน้อยใจว่า ไม่อยากสอนพวกผู้ใหญ่แก่วิชาพวกนี้เลย
               ดูแต่ละคนสิ เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ระดับเอเย่นต์ใหญ่ในประเทศไทยยังมานั่งเรียนราวกับไม่รู้เรื่องดอกไม้
        ที่แท้รู้ดีกว่าพันเท่า อย่างนั้น 
               ดูสิ บางคน ก็รู้มากกว่าอาจารย์อีก แล้ว ครู ท่านก็ขว้างค้อนมาให้ฉัน
              ถึงวันหนึ่ง วันพฤหัส ถือเป็นวัน ครู  เมื่อเรียน บายศรีเสร็จสรรพ ฉันก็จับมือเหล่านักเรียนโค่งเหล่านั้น 
ให้ไปจับพานใส่มือท่านอาจารย์
               แล้วก็ เป็นต้นเสียงนำร้อง**ปาเจรา..จริยาโหนติ...** ไปเรื่อยๆจนจบ
               ได้ผลจริงๆ  ท่านอาจารย์ น้ำตาไหล..และเลิก บ่นเรื่องนักเรียนผู้ใหญ่ไปอีกนาน
                ถึงแม้ว่าจะเป็นนโยบายรัฐบาล ช่วงการค้าซบเซา ที่จะฟื้นเศรษฐกิจชาติด้วยการสอนพิเศษ
        ให้ท่านผู้ใหญ่พวกไม่ค่อยเอาไหนทั้งหลายเหล่านี้
           แต่ ครู ท่านอาจารย์แต่ละท่าน...ล้วนเป็นอาจารย์ผู้อุทิศเวลาและความรู้ให้แก่ลูกศิษย์อย่าง จริงจัง
            ครู ท่านสอนแบบ รวมเทคนิคเคล็ดลับล้วนๆให้เสมอ ถ่ายทอดอย่างไม่อั้น ไม่หยุดยั้ง
            หวังให้พวกเรานักเรียน ผู้มาจากที่ต่างๆ ทั้งหลายนี้ได้รับวิชาไปอย่างเต็มที่ ทั้งทฤษฎีและปฏิบัติ
                     นับจาก บ่ายสี่โมงควรจะจบแค่ หนึ่งทุ่มตามเวลา แต่กระนั้นสองทุ่มยังไม่เสร็จ ก็นั่งต่อกันไป..
             บางครั้งเหยียบสามทุ่ม
             ลูกๆ ครู ท่านอาจารย์ เป็นนักเรียนสถาบันอื่นๆ รวมทั้ง สามี ครู ท่านอาจารย์
            ก็มารอ แม่บ้าน ครู ท่านอาจารย์กันเป็นแถว 
                                * ใครจะไปทำกับข้าวที่บ้านล่ะ**..?
            ทุกคนนั่งรอให้ ครู อาจารย์จบการสอนเร็วๆจะได้กลับไปรับประทานข้าวที่บ้านกัน..
          
             ไม่อยากจะคุยเลยว่ามีลูกค้านับแต่เริ่มเรียน  บรรดาญาติมิตรทั้งหลายที่
ทราบว่าไปเรียนก็ล้วนให้กำลังใจสั่งจัดแจกัน มาหลายครั้งหลายหน  
เพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยฯ ด้วยกันมาก็อุตส่าห์โทรศัพท์สั่งแจกันให้ คุณสามีเธอ
มิหนำซ้ำ ยัง สั่งเลขา ท่านฯ เป็นพิเศษอีก 
ว่าต้องสั่งดอกไม้ คุณทิกกี้เท่านั้น เอากะเพื่อนสิ
             ทั้งนี้บางครั้งก็คิดว่า ด้วยพระเดชพระคุณ ครู ท่านอาจารย์ทั้งสอง และพระคุณ สถาบัน ผู้ให้การศีกษาผู้ใหญ่ไม่เอาไหนอย่างเรานี่แท้ๆ 
ถึงได้มีท่านทั้งหลายมาเมตตากรุณา ช่วยเหลือเป็นอันดี...
           งานหลายอย่าง หากนั่งมองแล้ว มองอีก ...ทำตามอย่างไรก็ไม่ดีเท่า ครู อาจารย์ทำเลย
           บางครั้ง ครู อาจารย์ก็จะโวยว่า..คุณทิ๊กกก์  กลีบกุหลาบมาลัยทำไมมันเลื้อยยาวอย่างนั้นคะ
          .... อ่อ แต่ว่า ก็สวยไปเหมือนกัน อาจารย์มาพลิกดู..งานในมือ แล้วก็ยกตัวอย่างให้เพื่อนร่วมชั้นดูว่า
           * ครู สอนให้ส่งกลีบสั้น แต่พี่เขาส่งกลีบยาว แล้วก็สวยด้วย มาดูกันเอาเองแล้วกันนะคะ*
              ทำเอา*พี่* นั่งยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง ไปหลายวัน
            งานหลายชิ้น บอกไม่ได้ว่าอะไรบ้าง  เพราะเรียนมากมาย อย่างนักเรียนธรรมดา เรียนสามสีห้าปี 
 ครู ท่านขนมาสอน ภาคค่ำนี้ ปีเดียวหมด ทุกอย่าง ถ้า ครู ท่านไม่มาจับมือให้ทำเช่นม้วนบายศรี  
ร้อยกรอง ร้อยอุบะ   ร้อย พวงหางกระแต หางกระรอก  ฯลฯ  เย็บแบบ แม้กระทั่ง พับธนบัตรให้เป็นดอกทิวลิป...ไม่มีทางจะทำได้เลย
                  เพราะ ทำไปก็ผิด..ไม่ตรงแบบ...งานร้อยกรองดอกไม้อันเป็นวัฒนธรรมชาติไทยอย่างเด่นชัดนี้
 ไม่มีทางที่จะหยิบจับมาทำง่ายดังใจ ภ้า  ครู ไม่จับมือทำ
                 โดยเฉพาะอย่างยิ่งเข้าช่อ ขั้นสุดท้าย...
                 ซึ่งต้องใช้เทคนิค การวาง Balanceน้ำหนักกิ่งกลาง มือ อันเป็นเทคนิคขึ้นสุดท้ายในการส่งช่อดอกไม้ ไม่ให้หน้าคะมำ
 การจับจีบกระดาษสาเวลาเข้าห่อ ฯลฯ ดูง่ายมาก แต่ทำยาก สมเป็นวิชาสุดท้ายที่ ครู ท่านสอนจริงๆ
มีต่อค่ะ