แมงกุ๊ดจี่

"ร้องไห้ทำไม?  หนูโตเป็นสาวแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ นะ"   แม่พูดมือก็พลางมาปาดน้ำตาที่ไหลซึม
"หนูรักแม่ค่ะ"  ฉันเอ่ยได้แค่นี้  หากแต่จะเอื้อนเอ่ยเรื่องอื่นคงไม่
ฉันไม่กล้าบอกแม่ว่าหัวใจฉันเหนื่อย  แต่ไม่รู้ว่าเหนื่อยเพราะอะไร
"หนูเป็นอะไร  บอกแม่ได้มั้ย"   สายตาแม่ยังคงกังวลกับพฤติกรรมของฉัน
"หนูก็แค่ไม่สบายใจกับเรื่องเล็กน้อยค่ะแม่..."  พูดจบแม่ก็จ้องหน้าฉันหาคำตอบและเหตุผล
"หนูเล่าให้แม่ฟังได้มั้ย? "  แม่ถามพร้อมจ้องหน้า  เหมือนจะเค้นเอาความจริงให้ได้
แววตาฉันกังวลมากแม่คงจับได้  ว่าฉันมีเรื่องแน่ ๆ
ฉันก็เข้าใจว่าแม่รัก  และห่วงฉันมาก  แววตาของแม่ทำให้ฉันใจอ่อน
"แม่คะ "   ฉันมองตาแม่เพื่อ  ค้นหาสายตาของความเชื่อมั่น
"ว่าไง  หากหนูไม่พร้อมที่จะเล่าให้แม่ฟังแม่ก็ไม่ว่านะ"  แม่เหมือนจะงอนและน้อยใจ
"แต่ให้หนูมั่นใจนะว่า...แม่รักหนูที่สุด"  แม่พูดพลางเอามือมาลูบหัวฉันเบา ๆ
ฉันโผกอดแม่อีกครั้ง  ใช่แม่รักฉันที่สุด
"แม่คะ   แม่ว่าพี่ภัทรเป็นไงบ้างค่ะ"  ฉันถามแม่  แบบลังเล 
จากการกอดฉันรู้สึกได้ว่าแม่รู้สึกแปลกใจ  ถึงกับชะงักกับคำถามที่ฉันถามไป
"ทำไม  หนูถามแม่แบบนี้ล่ะลูก"  แม่เอ่ยถามฉันเพื่อความแน่ใจ   ในสิ่งที่ฉันถามไป
"ก็ไม่รู้สิคะ  "  ฉันตอบแบบไม่ตรงกับถามเท่าใดนัก
"ก็ดีนี่  ถ้าเขารักหนู  และดีกับหนูแม่ก็ไม่ว่า  เขาก็เป็นคนดี"   เหมือนแม่จะรู้ว่าฉันคิดอะไร
แม่สบตา พร้อมรอคำตอบ 
"หนูกำลังกลัวอะไร  แม่รู้    แต่หนูต้องเชื่อมั่นในตัวเอง
และตรองดู  คิดอย่างรอบคอบ  กับการตัดสินใจของตัว
แม่ไม่มีสิทธิ์แม่รู้  และแม่ก็เชื่อในการตัดสินใจของหนู"   แม่บอกฉัน  
แต่แววตาก็ยังกังวลอยู่  ฉันก็ได้รับรู้ว่าคนที่รักฉันที่สุด  
ไม่มีใครเท่าผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว...