บินเดี่ยวหมื่นลี้

...." แพร หากผมไม่อยู่แล้วแพรดูแลตัวเองได้ไหมครับ " ผมแกล้งหยอดคำถามถามแพรซึ่งกำลังสาระวนอยู่กับการจัดรูปในอัลลบั้ม " ทำไมนกพูดแบบนั้นหละค่ะ นกก็อยู่นี่แล้วไง " เธอมองหน้าผมเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง " หากพรุ่งนี้ผมกลับไปแล้ว และแพรไม่ได้ข่าวของผมอีกเลย " ผมพยายามเค้นคำตอบจากปากของแพร " นกอย่าพูดเป็นลางสิ เราอยู่กันคนละที่เราก็โทรคุยหากันตลอดเราต่างคนก็ต่างดูแลตัวเองกันตลอดมาไม่ใช่เหรอคะ มีอะไรในใจหรือเปล่าค่ะ " เธอย้อนถาม แต่ผมไม่ตอบแต่กลับเดินออกไปที่ระเบียงมองไปไกลแสนไกลคล้ายจะหาคำพูดใดมาบอกกับแพรดีว่า ผมไม่เหมาะกับแพรเลยทั้งหน้าที่การงานและฐานะ ที่เราคบกันอยู่ได้ทุกวันนี้เพียงเพราะเรามีความจริงใจให้แก่กัน ห่วงหาอาลัยกันจึงทำให้ความรักงอกงามขึ้นมา แต่...วันข้างหน้าการที่ผมจะต้องเอาคนที่ผมรักไปตกระกำลำบากทำให้ผมต้องครุ่นคิดว่ามันสมควรหรือไม่.." นกค่ะ ไม่เห็นบอกแพรเลยว่ามีอะไรในใจหรือปล่าว " แพรเดินมาหาโดยที่ผมไม่ทันสังเกตุ " ไม่มีอะไรหรอกครับแพร " ผมเลี่ยงที่จะตอบความจริง " อย่าคิดอะไรมากนะนกพรุ่งนี้คุณต้องเดินทางเที่ยวบินแรก นอนเถอะพรุ่งนี้เช้าแพรจะไปส่ง" แพรพูดพร้อมดึงแขนผมเดินกลับเข้ามาในห้องที่ผมรู้สึกว่าครั้งต่อไปคงไม่ได้มาอีกแล้ว...ผมเก็บงำความรู้สึกและการตัดสินใจของผมไว้ลึกสุดหัวใจทั้งที่ผมรู้ว่าเราสองคนต้องปวดร้าวมากที่สุด...