แมงกุ๊ดจี่

...จากที่เป็นคนหน้าอิ่ม  สดใส   แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนซากศพยังไงอย่างงั้นเลย   
ดวงตาแดง   รอบดวงคล้ำ   ดูอิดโรยเหมือนคนอดนอน   มาตลอดทั้งคืน  
 ตัวแพรเองคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเปลี่ยนไป...   ความเคลียดหลายอย่างเข้ามารุม   
ทั้งเรื่องงาน   เรื่องส่วนตัวและเรื่องคนในครอบครัว...
*แพร   ลูกทำงานเป็นไงบ้าง? *  พ่อเอยถาม  แต่จากแววตานั้นไม่ใช่สิ่งที่พ่อต้องการถาม
*ช่วงนี้ยุ่ง  เหมือนยุงตีกันคะ  พ่อ*  แพรตอบพ่อไปตามความเป็นจริง  เพราะเธอใช้ชีวิตอยู่แต่กับงาน...
*อืม...*  ผู้เป็นพ่อเอ่ย  เหมือนอยากจะพูดแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
*พ่อ  มีอะไรจะคุยกับแพร  หรือเปล่าคะ*   เธอถามผู้เป็นพ่อ  แต่ในคำตอบเธอรู้แล้วว่าพ่อจะพูดอะไร...
*พ่ออยากให้ลูก  ให้คำตอบพ่อเรื่องที่คุยกันไว้*  เหมือนเป็นการทวงคำสัญญา  ที่เคยตกลงกันไว้...
*โธ่!  พ่อ...แพรขอเวลาอีกหน่อยไม่ได้เหรอ?*  ผู้เป็นลูกสาวตอบในทันที
*แต่นี่มันครบกำหนด  อาทิตย์หนึ่งแล้วนะ ที่เราตกลงกันไว้*   พ่อย้ำเหมือนทบทวนความจำให้...  
*แต่...แต่...แพร ! * คำตอบที่เธอจะตอบผู้เป็นพ่อมันเป็นคำตอบ  ที่ตัวเองก็ไม่รู้...
*ลูกทำตามใจพ่อหน่อยไม่ได้เหรอ? *  ผู้เป็นพ่อ  เอ่ยขึ้นพร้อมสบตาลูกสาวคล้ายวิงวอน  เหมือนเป็นการขอร้อง..
*พ่อก็รู้นี่คะว่า  แพรรักพี่ต้นกล้า  แพรรักพี่ต้นกล้า...*  น้ำตาคลอเบ้าเริ่มจะรินไหลเปรื้อนแก้มแดงเรื่อ...
*แพร...ไม่มีแล้ว  ไม่มีต้นแล้ว*  พ่อเอื้อมมือมาจับไหล่สองข้างของลูกสาวเขย่า...
*พี่ต้นกล้าเขาต้องกลับมาหาแพรคะพ่อ   พี่ต้นต้องกลับมา*  น้ำเสียงที่พูดไปพร่ำไปพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล..
*จ๊ะ  จ๊ะ  ต้นจะกลับมาหาลูก*  อ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น  ทำให้อาการของแพรสงบลง