เรื่องเล่าของแม่ 49'

แมงกุ๊ดจี่

...ตึกตั๊ก  ตึกตั๊ก........เสียงหัวใจของฉันมันเต้นผิดจังหวะ  ไม่เหมือนอย่างเคย   พร้อมกับเสียงหายใจที่ติดขัด  ไม่เป็นจังหวะอย่างเคยเป็น   ฉันนั่งกำมือแน่น  ตัวเก็งไปหมด   ฉันนั่งลำพังคนเดียวอยู่หน้าห้อง....ซึ่งก่อนหน้านั้น   ฉันได้เจอผู้ชายใจดีคนหนึ่งเขาดูภูมิฐาน   เขาเอ่ยบอกฉันว่า  *ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง   อย่ากังวลเลย   เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว*
...คำพูดที่ปลอบโยนของผู้ชายใจดีคนนั้น   ไม่ได้ช่วยให้ฉันคลายความกังวลอะไรเลย  ฉันนั่งนิ่ง  ตัวแข็งทื่ออยู่ไม่นาน   สักพักได้ยินเสียงดังก้อง...ในหู  *อย่าทิ้งพ่อนะ   ดูแลพ่อนะ*   มันวนซ้ำ ๆ   ในหูเหมือนอยู่ใกล้  ๆ  
ไม่ไกลจากฉันเท่าไหร่    ฉันมองไปรอบ  ๆ   มีภาพผู้หญิง   อายุมากแล้วนอนอยู่บนเตียง   สายตาเหม่อลอย   จ้องมองมาทางฉันแล้วเอ่ยขึ้น  *อย่าทิ้งพ่อนะ   ถ้าแม่...ไม่อยู่แล้ว  ดูแลพ่อด้วย  อย่าลืมนะ*    แม่...พร่ำบอกฉัน...ช้ำ ๆ 
...ตอนนั้น    ที่แม่...เอ่ยออกมาทั้งที่ลำบากในการที่จะเปล่งเสียงออกมา  แต่แม่...ก็พยายามที่จะพูด   ให้ฉันได้รับฟัง   แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้รับปากกับแม่ไว้ ฉันสนิทกลับแม่...ตั้งแต่เด็กจนโต... ฉันซึมซับเรื่องราวของแม่...มากกว่าใคร ๆ  ในจำนวนพี่น้องทั้งหมด   แม่...ไม่ได้ไว้ใจฉันหรอก   แม่...เคยบอกว่า   ฉันเหมือนพ่อทุกอย่าง   รูปร่าง   หน้าตา   นิสัยใจคอ  ผิวพรรณ    แม้นแต่โรคลมในกระเพราะ    ก็ยังเหมือนพ่อ....สงสัยตอนฉันอยู่ในท้องแม่   แม่คงรักพ่อมากหรือเปล่า  หรือโกรธพ่อน๊า  ฉันเองก็ไม่กล้าถาม...
...เมื่อฉันเหมือนพ่อทุกอย่าง   จึงทำให้ฉันพยายามทดแทนสิ่งที่แม่ขาด  สิ่งที่พ่อไม่เคยให้แม่... ทุกเรื่องราวของแม่...ฉันซึมซับมาทุกอย่าง  ความเจ็บปวดทุกอย่างที่พ่อทำไว้กับแม่...พ่อเจ้าชู้แค่ไหน?   พ่อนอกใจแม่กี่ครั้ง   ฉันรับรู้และรับทราบทุกอย่าง   พี่ ๆ  น้อง ๆ  ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย...
...ฉันไม่ได้ดีใจหรอก   ที่รู้เห็นเรื่องราวพวกนี้    ฉันเสียใจต่างหาก  และร้าวรานในหัวใจ   รักและสงสารแม่มากแค่ไหน?   แต่ฉันทำอะไรไม่ได้  ได้แต่นั่งอยู่ข้าง  ๆ   เป็นเพื่อนแม่  ร้องไห้ไปกับแม่เท่านั้นเอง...พ่อไม่ใช่บุคคลที่น่าประทับใจสำหรับลูก ๆ  ทุกคน   แต่พ่อใม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนไม่ดีเลย มีประโยชน์หนึ่งที่พ่อบอกพวกเราเสมอ   *รักที่จะเป็นอะไรให้เลือกเอา   รักดีก็ทำ  รักชั่วก็ทำ*   พ่อให้อิสระกับพวกเรา      พ่อไม่มาดูแลพวกเรา   ทำให้เราไม่ยอมที่จะเป็นคนไม่ดีในสายตาของใคร ๆ
...วันที่แม่ออกจากโรงพยาบาล   เพื่อกลับมาบ้าน   เป็นวันที่ทรมานในหัวใจเหลือเกิน ฉันไม่ได้ไปทำงาน   ฉันนั่งอ่านหนังสือให้แม่ฟัง   ใคร  ๆ  บอกว่าฉันบ้าไปแล้ว   ไม่หรอกฉันไม่ได้บ้า... เพราะหนังสือที่ฉันอ่านเป็นคัมภีร์พระไตรปิฎก   ทำให้ใคร ๆ  คิดว่าฉันเป็นบ้าไปแล้ว    แม่เริ่มไม่ไหวแล้ว...ฉันเอียงตัวไปแนบแก้มแม่   และพูดข้าง ๆ หูบอกให้แม่ท่องพุทธโธ  พุทธโธ   พุทธโธ   
*คิดถึงพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์ ไว้ในใจนะแม่นะ* 
...ฉันจับมือแม่ไว้มั่น   แม่พยายามพูด   แต่ไม่มีแม้นเสียงเปล่งออก   สายตาของแม่ดูวิงวอน...เห็นสายตาแม่แล้วทำไม?   ฉันจะไม่รู้ว่าท่านต้องการอะไร    ฉันตัดสินใจ  บอกแม่ออกไป...*แม่ไม่ต้องห่วงนะ   หนูจะดูแลพ่อ   จะไม่ทิ้ง   และจะคอยดูแลน้อง   แม่ไม่ต้องห่วงนะ*   ฉันพูดเสียงดังฟังชัด   ปะปนกับเสียงร้องไห้  โฮของพี่สาว   และพ่อที่อยู่รอบ ๆ ข้าง...  ปู่และญาติ   ดึงตัวฉันออกมา   เพื่อไม่ให้น้ำตารดศพแม่   มือของแม่ยังกำมือของแน่น   ตาของแม่ไม่ปิด  ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปปิดตาแม่   เพื่อให้แม่หลับตาให้สนิท  เหตุการณ์วันนั้นทำให้ฉันรู้สึกผิด   ผิดจนถึงทุกวันนี้...  
...แหลม   แหลม...เสียงดังมาจากข้างหลังทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากพะวังภ์  ฉันหันไปมองพร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลมาจากไหนก็ไม่รู้   แล้วมองหน้าพี่ชาย   เห็นเขามาแล้วทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นเยอะ   ความหวาดกลัววิตกกังวลหายไปบ้าง  แต่ก็ยังมีอยู่
พี่ชายของฉันนั้นเอง   เขาเรียบร้อนหน้าตาตื่นมา   แล้วถามขึ้นแบบเรียบ  ๆ  ในแบบของเขา  *พ่อเป็นไงบ้าง...*  เขาเอ่ยถามหน้าของเขาเหมือนเฉย ๆ  
แต่แววตาเขาก็กังวลไม่ต่างจากฉันหรอก  *ไม่รู้หมอยังไม่ออกมาเลย*  ฉันตอบไปด้วยเสียงสะอื้นในคอ... พี่คงไม่รู้สินะว่าฉันกลัวแค่ไหน?  
...สักพักผู้ชายใจดีคนที่ปลอบฉันก่อนหน้านั้น  เดินออกมาจากห้อง...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะ    คนไข้ต้องฟักฟื้นที่โรงพยาบาลก่อน ประมาณ   1   อาทิตย์นะ  ฉันมองหน้าพี่แล้ว  ความกังวลใจ  ที่มีบนใบหน้าก็หายไป   ฉันเอยขึ้นพร้อมยกมือไหว้เขา *ขอบคุณมากคะหมอ*   แล้วหมอก็เดินจากไป...การผ่าตัดของพ่อผ่านได้ด้วยดี    รอแค่การฟักฟื้นเท่านั้น  อีก  1   อาทิตย์ก็กลับบ้านได้แล้ว...