รอ

แมงกุ๊ดจี่

.............
คุณแพร...
เธอนั่งซึมอยู่บนม้านั่งในสวน   ที่ร่มรื่น   สงบ   และเขียวฉอุ่มสวยงาม
ดูเหมือนหญิงสาวจะไร้ชีวิตชีวา    เธอดูเหม่อลอย   แววตาเศร้า...
เหมือนมีสิ่งใดอยู่ในใจลึก ๆ    ดูเหม่อลอย  ล่องลอยแบบไร้จุดหมาย...				

กี่ครั้ง  ที่ใครเข้ามาให้ความหวัง...และเขาก็ไป...  
กี่ครั้ง  ที่ใจต้องทนอีกกี่ครั้ง...?

คุณเคยถามตัวเองไหม?   ว่าชีวิตที่ผ่านทั้งชีวิตของคุณเคยรอ.....   
รออะไรมากี่ครั้ง   กี่อย่างแล้ว   อืม...คิดว่าทุกคนคงเคยรอ...(เดาเอาเองนะ)  หุ หุ   
เพราะแมงกุ๊ดจี่เองก็รอ   รอคอยมาตั้งแต่เด็กตัวเล็ก ๆ  ตั้งแต่จำความได้ก็ว่าเหอะ...

ไม่ใช่อะไรหรอก...ในคำว่า *รอ*   แมงกุ๊ดจี่แค่อยากรู้ว่าตัวเองรออะไร?   รอทำไม?  
หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้    เลยอยากบ่น ๆ   ว่าการรอคอยมันทรมานจริงหรือเปล่า?
หรือเป็นเพียงนานาทัศนะ   อันนี่ก็ขึ้นอยู่กับเหตุผล   และเรื่องราวที่ใคร  ใคร  รอคอยกัน...				

*คุณแพรค่ะ   คุณแพร...*  เสียงเพื่อนร่วมงานเรียกดังมาจากข้างหลัง
*คะ  ว่าไงคะ   มีอะไรให้ช่วยคะ*  เธอตอบแบบเด๋อด๋า   เพราะหลงปล่อยตัวเองไปกับภวังค์
*มีแฟ็กซ์ถึงคุณแพรค่ะ   นี่ค่ะ* เธอบอกพร้อมกับยื่นกระดาษสีขาวให้
*ขอบคุณมากค่ะ  *  แพรตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้

...หญิงสาวกวาดสายมองไปรอบโต๊ะทำงาน   มีเอกสารกองโต  ที่ยังไม่สะสางเลย
เพราะทำงานไม่ได้มาเกือบจะทั้งอาทิตย์เลย   วันนี้ก็วันศุกร์แล้ว...งานยังกองพะเนินอยู่เลย
มัวแต่ไปคิดเรื่องของตัวเองจนลืมที่จะสะสางงาน  ที่ยังค้างอยู่....				

...จากที่เป็นคนหน้าอิ่ม  สดใส   แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนซากศพยังไงอย่างงั้นเลย   
ดวงตาแดง   รอบดวงคล้ำ   ดูอิดโรยเหมือนคนอดนอน   มาตลอดทั้งคืน  
 ตัวแพรเองคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเปลี่ยนไป...   ความเคลียดหลายอย่างเข้ามารุม   
ทั้งเรื่องงาน   เรื่องส่วนตัวและเรื่องคนในครอบครัว...

*แพร   ลูกทำงานเป็นไงบ้าง? *  พ่อเอยถาม  แต่จากแววตานั้นไม่ใช่สิ่งที่พ่อต้องการถาม
*ช่วงนี้ยุ่ง  เหมือนยุงตีกันคะ  พ่อ*  แพรตอบพ่อไปตามความเป็นจริง  เพราะเธอใช้ชีวิตอยู่แต่กับงาน...
*อืม...*  ผู้เป็นพ่อเอ่ย  เหมือนอยากจะพูดแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
*พ่อ  มีอะไรจะคุยกับแพร  หรือเปล่าคะ*   เธอถามผู้เป็นพ่อ  แต่ในคำตอบเธอรู้แล้วว่าพ่อจะพูดอะไร...
*พ่ออยากให้ลูก  ให้คำตอบพ่อเรื่องที่คุยกันไว้*  เหมือนเป็นการทวงคำสัญญา  ที่เคยตกลงกันไว้...
*โธ่!  พ่อ...แพรขอเวลาอีกหน่อยไม่ได้เหรอ?*  ผู้เป็นลูกสาวตอบในทันที
*แต่นี่มันครบกำหนด  อาทิตย์หนึ่งแล้วนะ ที่เราตกลงกันไว้*   พ่อย้ำเหมือนทบทวนความจำให้...  
*แต่...แต่...แพร ! * คำตอบที่เธอจะตอบผู้เป็นพ่อมันเป็นคำตอบ  ที่ตัวเองก็ไม่รู้...
*ลูกทำตามใจพ่อหน่อยไม่ได้เหรอ? *  ผู้เป็นพ่อ  เอ่ยขึ้นพร้อมสบตาลูกสาวคล้ายวิงวอน  เหมือนเป็นการขอร้อง..
*พ่อก็รู้นี่คะว่า  แพรรักพี่ต้นกล้า  แพรรักพี่ต้นกล้า...*  น้ำตาคลอเบ้าเริ่มจะรินไหลเปรื้อนแก้มแดงเรื่อ...
*แพร...ไม่มีแล้ว  ไม่มีต้นแล้ว*  พ่อเอื้อมมือมาจับไหล่สองข้างของลูกสาวเขย่า...
*พี่ต้นกล้าเขาต้องกลับมาหาแพรคะพ่อ   พี่ต้นต้องกลับมา*  น้ำเสียงที่พูดไปพร่ำไปพร้อมกับน้ำตาที่รินไหล..
*จ๊ะ  จ๊ะ  ต้นจะกลับมาหาลูก*  อ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น  ทำให้อาการของแพรสงบลง				

... เสียงสะอื้นของลูกสาวที่ซบอยู่ในอ้อมกอด...ทำให้พ่อคิดถึง   ใบหน้าชายหนุ่มสำอาง   
เขาเป็นคนที่มีความอ่อนน้อม   มีความถ่มตนอยู่ในที   และเป็นคนหนุ่มที่อนาคตไกล   
ซึ่งเขาผู้เป็นพ่อไม่เคยคิดกีดขวางความสัมพันธ์  ของบุตรสาวกับชายหนุ่มผู้นี้...
แต่ทุกอย่างที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับบุตรสาว  อย่างห้ามไม่ได้...
นานมากแล้วที่เธอไม่ได้เจอคนรักในระยะเวลาที่ผ่านผันมาเนินนาน 
 ทำให้ผู้เป็นพ่อไม่อยากให้ลูกจ่มอยู่กับอดีตจึงพยายามหาคู่ชีวิตให้เธอ  
 เพื่อเขาคนนั้นจะได้มาดูแลลูกสาวของตน...

...จากวันนั้นถึงวันนี้ก็  5   ปีแล้วที่ต้นกล้า หายไปโดยไม่รู้สาเหตุ   
อยู่  ๆ  เขาก็หายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา...
แพรคิดค้นหาคำตอบ  สืบเสาะตามหาเขา  แต่ก็ไม่พบคนรักของเธอ
แต่เธอยังมีความหวังสักวันเขาจะกลับมา   และยินดีจะรอวันที่เขาจะกลับมา   
เธอยังคงมีความหวัง  หวังว่าสักวันหนึ่ง คนรักของเธอจะต้องกลับมา    
 แต่แล้วเหมือนฟ้าแกล้งลิขิตให้ความรักต้องทุกข์ทน    หรือว่าเธอทำสิ่งใด
ไว้ในชาติภพที่ผ่านมา    จึงต้องดลให้เหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายมากยิ่งขึ้น...

...วันหนึ่งแพรได้พบกับเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย\'  ด้วยกันโดยบังเอิญเธอชื่อ  พิมพกา   
ทั้งคู่พากันไปนั่งคุยถึงสารทุกข์    ของกันและกันในร้านกาแฟเล็ก ๆ  ใกล้ ๆ ที่ทำงานของแพร
*แพร   ดูเปลี่ยนไปมากนะจ๊ะ*   พิมพกาทัก   เพราะเธอซูบไปมาก ตั้งแต่ต้นกล้าหายไป
*อืม...เรางานเยอะ   เวลาพักผ่อนน้อยแต่ก็ยังสวยใช่มั้ยล่ะ*  แพรตอบเพื่อนไปและเย้าในที
*หาเวลาพักผ่อนบ้างนะ  เดี๋ยวขยันมากไปเดี๋ยวไม่ได้ใช้ตังค์ไม่รู้ด้วย*  พิมพกาเอาคืนบ้าง
*จ้า  ๆ    เข้าใจแล้ว   หล่อนก็อย่างงี้ทุกทีนะ*   เธอตอบพิมพกาไป...
*อืมนี้  แพร   เธอเคยได้ยินข่าวเรือจมที่อ่าวไทยป่าวเมื่อ   5  ปีที่แล้ว*   พิมพกาเอ่ยขึ้น
*ไม่นิ   เราไม่ได้สนใจข่าวเลยช่วงนั้น  ทำงานใหม่  ทำไมเหรอ?  *  แพรบอกพร้อมกับถามกลับไป
*อ้าวถ้างั่นเธอก็ไม่รู้สิว่า   หนึ่งใน   107  คนที่จมอยู่ใต้อ่าวไทยมีพี่ต้นกล้ารุ่นพี่ที่เธอชอบเขาอยู่หน่ะ*  
*ห่ะอะไรนะ   เธออออ...ว่าไงนะ*   แพรหน้าซีด  
*ก็พี่ต้นกล้าไง  เธอจำไม่ได้เหรอ?    ก็คนที่เธอปลื้มเขาตอนเรียนปี  2  ไง*   
 พิมพกาพูดไปโดยไม่รู้ว่าต้นกล้ากับแพร เป็นแฟนกันหลังจากเรียนจบ  
 เพราะเธอเองก็ขาดการติดต่อกับแพรนานหลายปีหลังจากที่เรียนจบแล้วต่างแยกย้ายไป
*พี่ต้น...*   น้ำตาคลอเบ้า   แล้วตาค่อยๆ ปิดลง
*แพร    แพร    แพรเป็นอะไร *   พิมพกาตกใจที่เพื่อนเป็นลมโดยไม่มีสาเหตุ

คุณแพร...
เธอนั่งซึมอยู่บนม้านั่งในสวน   ที่ร่มรื่น   สงบ   และเขียวฉอุ่มสวยงาม
ดูเหมือนหญิงสาวจะไร้ชีวิตชีวา    เธอดูเหม่อลอย   แววตาเศร้า...
เหมือนมีสิ่งใดอยู่ในใจลึก ๆ    ดูเหม่อลอย  ล่องลอยแบบไร้จุดหมาย...
*พี่ต้น   พี่ต้นมาหาแพรแล้วใช่มั้ย?  *  เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาที่เลื่อนลอย
*ไม่มีพี่ต้นแล้ว    ไม่มีแล้ว  ไม่ต้นไม่มีแล้ว  ไม่มีแล้ว*  เสียงกรี๊ดออกมาคนที่อยู่บริเวณนั้นแตกตื่นกัน
พยาบาลสาวสองคนรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ  เพื่อดูอาการ...
*ไม่อะไรคะ  ไม่อะไรคะ *   เสียงผู้หญิงชุดขาววิ่งมา   สองคนช่วยกันจับไว้
อีกคนพยายามฉีดยานอนหลับให้เพื่อระงับอาการ...
*พี่ต้นกล้า  พี่ต้นกล้า......*  เสียงเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ   เพราะฤทธิ์ยานอนหลับ...
*พักผ่อนนะคะคุณแพร    พักผ่อนนะคะ   แล้วจะดีขึ้นคะ*  เสียงพยาบาลพยายามพูดกล่อมเธอ..
ให้หยุดอาการเกลียวกราด   เธอคอย ๆ  หลับตาลงเพื่อที่จะฝัน   ฝันว่าได้พบคุณต้นกล้า....

----------------------------------------- พักสายตา ----------------------------------------------