แล้ววันหนึ่งฉันจะนอนตายอยู่ใต้ต้นไม้ความทรงจำ ศพของฉันอาจเน่าเฟะ เต็มไปด้วยหนอนและน้ำหนอง ดอกไม้สีขาวทิ้งกลีบคลุมศพฉันบางบาง แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังคงเห็นรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้า สักวันหนึ่งฉันจะละทิ้งร่างนี้ ทิ้งความทุกข์และความปวดร้าวประดามีที่ทนแบกรับ ก้าวไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าไม่มีชีวิต ฉันเลือกที่จะตายเพื่ออยู่รอด และรักษาดวงวิญญาณเอาไว้ ด้วยว่าหากฉันยังมีชีวิตอยู่ จิตวิญญาณฉันคงพังทลายลงในสักวัน ดอกไม้ ดอกไม้ ดอกไม้สีขาว สวยงามและหอมหวน ทุกทุกกลีบดอกไม้ ล้วนแต่มีเรื่องราวเขียนอยู่ แต่ทว่ามีเพียงฉันที่มองเห็น มีเพียงฉันที่เข้าใจ และก็มีเพียงฉัน ที่ยังทนปวดร้าว วันหนึ่งเธอจะพบว่า ฉันนอนตายอยู่ใต้ต้นไม้ความทรงจำ ภายใต้สายลมสดชื่นและกลิ่นหอมของดอกไม้สีขาว ฉันทิ้งความปวดร้าวไว้ที่ตรงนั้น ปล่อยให้มันผุพังและเปื่อยสลาย เพื่อที่จะนำพาไปเพียงแต่ดวงวิญญาณ ..ที่หลงลืมทุกสิ่งอย่าง
หมอกจาง 13 ก.ค. 2551 23:51 น. - ID 9420 
1502
5
0
15 กรกฎาคม 2551 10:33 น. - comment id 87996
เศร้า สวย ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันค่ะ (ภาพโดนมาก)
15 กรกฎาคม 2551 15:29 น. - comment id 88000
ชอบครับ
14 กรกฎาคม 2551 10:46 น. - comment id 88015
อ่านแล้วเศร้าจัง
14 กรกฎาคม 2551 12:09 น. - comment id 88016
แล้วฉันจะเป็นหนอนดุ๊กดิ๊กในซากศพเธอ ซึ่งคงจะอ้วนพีจนขยับเขยื้อนไม่ไหว
14 กรกฎาคม 2551 20:40 น. - comment id 88019
เขาไม่ได้เอาความทรงจำไปด้วย ..
14 กรกฎาคม 2551 21:33 น. - comment id 88020
คนจากไปไร้ความทรงจำ แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่พร้อมความทรงจำอั นเจ็บปวดเล่า
16 กรกฎาคม 2551 07:40 น. - comment id 89274
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ครับ ทั้งคุณพิ้งค์เลดี้ ก้าว..ที่กล้า กีกี้ ผีเสื้อปีกบางฯ คุณนทธี ศศิวิมล แล้วก็คุณแทนฯ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันครับ ..................................... ตั้งใจจะตอบเมนท์แต่เมื่อคืน ปรากฏว่าป่วยไข้ขึ้นซะอย่างนั้น เลยผลัดไว้ก่อน กินยาไปสองสามขนาน วันนี้เลยฟื้นคืนชีพมาได้หลายคนบอกอ่านงานนี้แล้วเศร้า ผมก็ว่างานช่วงนี้ทำไมมันเศร้าๆพิกล ตั้งใจว่าคราวต่อไปจะเขียนอะไรที่มันสดใสบ้าง แต่ก็ไม่รู้จะเขียนได้รึเปล่าแฮะ
17 กรกฎาคม 2551 08:41 น. - comment id 100594
เศร้าแต่มีความสุขที่ได้อ่าน..ขอบคุณคะ
17 กรกฎาคม 2551 20:47 น. - comment id 100605
อ่านงานพี่หมอกทีไร นึกถึงตอนอาจารย์หางานเขียนดีๆมาให้ให้ตีความและวิจารณ์ทุกทีเลย ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
...
18 กรกฎาคม 2551 00:47 น. - comment id 100608
ฉันไม่กล้าแม้แต่จะยืนอยู่ใต้ต้นไม้แห่งความทรงจำ ฉันกลัวความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวดและทรมาน แม้ร่างกายของฉันไร้ซึ่งวิญญาน...ดอกไม้สีขาว..หอมเย็น..สดชื่นสีขาว..ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ..คงไม่คลุมร่างกายของฉัน ฉันเจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอ... ฉันยังมีชีวิตอยู่... ฉันอยากไร้ความทรงจำ...บางอย่าง ฉันยังเดินไป..ก้าวไป..ด้วยร่างกาย..แต่ไร้วินญาน..ไร้ควาททรงจำจาก..กาลเวลา ... ดอกไม้สีขาว
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ