16 พฤศจิกายน 2550 17:27 น.
แก้ว กลางไพร
เดี๋ยวก็ลืมกันไปในไม่ช้า
เพียงเข้ามาคลายเหงาเท่านั้นหนอ
พอหายเหงาเขาจากไปไม่รีรอ
เราเหงาต่อเพราะเชื่อมั่นสัญญาใจ
ด้วยคิดว่ารักจากใจใช่สิ่งอื่น
เขาหยิบยื่นมอบไมตรีสิ่งดีให้
คำหวานหวานเขาบอกออกจากใจ
ความห่วงใยเขาคนดีมีเรื่อยมา
แต่บัดนี้เขาอยู่ไหนใครรู้บ้าง
เขาเหินห่างจากเราเศร้าจริงหนา
นานแล้วหนอรอคนดีนี้ไม่มา
อยากรู้ว่าเขาไปไหนใยให้รอ
รักจากโลกไซเบอร์เก้อทุกหน
อยากเจอคนที่จริงใจมีไหมหนอ
โลกไซเบอร์รักนี้มีแต่รอ
มีไหมหนอรักจริงใจไม่หลอกลวง
15 พฤศจิกายน 2550 07:03 น.
แก้ว กลางไพร
มองภาพถ่ายคราใดให้ใจหาย
จิตมิวายนั่งคิดตอนย้อนความหลัง
มองภาพถ่ายคราใดใจเศร้าจัง
น้ำตาหลั่งมีภาพไว้ไม่มีคน
ด้วยเขาจากเราไปไม่คืนกลับ
ร่างเขาลับหลับสนิทจิตหลุดพ้น
หลายปีที่เขาจากไปใจทุกข์ทน
น้ำตาหล่นถึงแต่เขาเศร้าเหลือเกิน .
9 พฤศจิกายน 2550 19:31 น.
แก้ว กลางไพร
สิ่งใดที่ท่านหวังท่านตั้งจิต
สิ่งใดคิดให้สมหวังดังใจหมาย
ขอให้ท่านมีความสุขทั้งใจกาย
สิ่งใดหมายขอประสพพบโชคดี
ดอกบานชื่นชื่นบานเช้าวันใหม่
สีสดใสเหลืองแดงขาวพราวสดสี
ทั้งดาวเรืองเหลืองอร่ามดูงามดี
กุหลาบสีแดงสดหมดราคิน
ดอกพุฒตาลชมพูเรื่อเจือกลิ่นหอม
แมลงตอมกระดังงาพาได้กลิ่น
ทั้งจำปี จำปา ดอกกระถิน
รวยระรินกลิ่นราตรีที่กลางไพร
รวมดอกไม้นานาพฤกษาชาติ
เดียรดาษที่กลางป่าพนาไสย
ร้อยเป็นกลอนแทนมาลัยในน้ำใจ
ขอมอบให้.เพื่อนกลอนไทย....ในบ้านกลอน
มอบให้กับเพื่อนสมาชิก thaipoem ทุกๆท่านค่ะ
9 พฤศจิกายน 2550 07:53 น.
แก้ว กลางไพร
ร้อยอักษรเป็นคำกลอนวอนไปถึง
ใครคนหนึ่ง...อยู่แดนไกล...ใจเรียกหา
ด้วยคารมคมคายนักปักอุรา
ด้วยภาษา...วิจิตร...ประดิษฐ์ความ
ทั้งสำนวน...ชวนให้ซึ้ง...ตรึงดวงจิตร
อยากเป็นมิตร...กับคนไกล...ใจวาบหวาม
อยากรู้จัก...ทักทาย....ได้ทุกยาม
นิรนาม...เพื่อนนักกลอน...วอนถึงคุณ
8 พฤศจิกายน 2550 20:50 น.
แก้ว กลางไพร
เสียงหรีดหริ่งเรไรซ้องร้องประสาน
ราตรีกาลดาวกระจ่างกลางเวหา
สายลมโชยโรยระรื่นชื่นอุรา
โสมส่องหล้านภาพราวสกาวนวล
ธรรมชาติยามราตรีมีมนต์ขลัง
เสียงลมสั่งพัดกระโชกวิโยคหวน
เสียงหริ่งหรีดเรไรร้องก้องรัญจวน
คิดถึงนวลคนที่รักเขาจากไกล
หน้าส่วนตัว
1896
