27 พฤษภาคม 2551 13:16 น.
แก้ว กลางไพร
ฟ้าสุพรรณวันนี้สีคล้ำหม่น
คิดถึงคนแดนไกลใจห่วงหา
นานแล้วหนอรอคนดีนี้ไม่มา
รู้ไหมว่าแก้วรอพี่ที่บ้านเรา
ไหนพี่บอกว่าจะรักภักดีมั่น
ใยแปรผลันเปลี่ยนไปใจหมองเศร้า
โอ้บ้านไร่ศรีประจันต์นั้นซบเซา
แก้วจึงเฝ้าคอยวันที่พี่กลับมา
จากหนึ่งปีเป็นหลายปีที่ผันผ่าน
แม้เนิ่นนานเพียงใดใจเรียกหา
ยังคอยพี่คนดีนี้กลับมา
ถึงแม้ว่าพี่มีใคยไม่ว่าเลย
ขอเพียงแต่แน่ดวงจิตพี่คิดห่าง
จะหลีกทางให้พี่อยู่คู่เขนย
ไม่เป็นก้างขวางทางอย่างที่เคย
จะไม่เอ่ยทวงคำมั่นคำสัญญา
27 พฤษภาคม 2551 13:06 น.
แก้ว กลางไพร
นี่น่ะหรือตำแหน่งใหม่เธอให้ฉัน
ความสัมพันธ์อันดีหนีไปไหน
เธอเคยบอกแสนคิดถึงแสนห่วงใย
อยู่ใกล้ไกลโทรมาหาเช้าเย็น
แล้วเหตุใดเธอเปลี่ยนไปใจหมองเศร้า
เขาบอกเราเพื่อนเจ้าสาวเดือนหน้าหนอ
นี่น่ะหรือคือรางวัลฉันเฝ้ารอ
ที่แท้ก็ตำแหน่งใหม่เขาให้มา
13 พฤษภาคม 2551 22:58 น.
แก้ว กลางไพร
ฉันนั่งมองซองจดหมายกลายเป็นเถ้า
มือสั่นเทาจิตระทึกนึกย้อนหลัง
นึกถึงวันก่อนเก่าเศร้าใจจัง
ใช่เกลียดชังเธอนั้นฉันไม่เคย
แต่เธอมีคู่ครองปองดวงจิต
เธอมีมิตรคู่ใจใคร่เฉลย
เธอมีคู่อิงแอบแนบชิดเชย
ขอเอื้อนเอ่ย..เพียงแค่เพื่อน..เตือนสัมพันธ์
13 พฤษภาคม 2551 22:52 น.
แก้ว กลางไพร
พระพรหมใดใยลิขิตชีวิตฉัน
ให้พบกันจิตรละเมอพร่ำเพ้อหา
เรารักกันวันแรกที่พบพา
แต่ทว่าเขามีคู่อยู่ก่อนเรา
แม้จะรักสักเพียงใดใจขอห่าง
จะหลีกทางให้ยอดชู้อยู่คู่เขา
เนื่องจากว่าเขาไม่ใช่คู่ของเรา
แม้จะเศร้าสักเพียงใดตั้งใจลา
13 พฤษภาคม 2551 22:26 น.
แก้ว กลางไพร
มองเวหาฟ้าสว่างที่กลางหาว
มองดวงดาวเดือนเด่นเห็นสุกใส
มองภูเขาลำเนาป่าพนาไพร
หริ่งเรไรวิหคซร้องร้องเรียกกัน
มองดูห้องหอเราเศร้าดวงจิต
เพราะมิ่งมิตรไม่กลับมาพาโศรกศัลย์
ช่างเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเสียวชีวัน
โอ้ตัวฉัน..อ้างว้าง..เหมือนอย่างเคย.
หน้าส่วนตัว
1317
